◆ Εκλογή κατά τόπον διά του συναισθήματος. Ενώ στην ανάλυση η ακινησία της γραφίδας ταυτίζεται πλήρως με την ανυπαρξία της εκθέσεως της όμοιας και απαράλλαχτης εικονογραφημένης ιστορίας.
◆ Η γελοιότητα, πολιτική πράξη απείρου κάλλους, περιέπλεξε τα ωά, ενώ στους τενεκέδες η επεξήγηση έφτιαχνε μία ακατανόητη παράγραφο παραγεμισμένη με επιφωνηματικές εκφράσεις ποιότητας των τελευταίων σειρών της εκφωνήσεως γνωστής πρωτογράμματης μαθήσεως.
◆ Όταν το ωμέγα κοίταξε πίσω του.
◆ Στις επευφημίες οι κραυγές έσχιζαν τον αέρα με τέτοιον τρόπο, ώστε να συνοδεύουν μελωδικά την πηδηχτή αγκαλιαστή κυκλική και πανηγυρική καμπύλη του γύρω γύρω όλοι στη μέση ο ηλίθιος. Και τραβηγμένη η προφορά, μακρόσυρτη και παιγνιώδης, δίνει εις τους εντός εκτός και επί τα αυτά την ικανοποίηση του πρωτείου.

• Εξελικτική ηλιθιότητα στη συμπύκνωση των συμπερασμάτων ενώ οι φράσεις από μόνες τους αφήνουν την εμβροντησία να περιφέρεται μόνιμη επωδός στην εκδήλωση του στερεοτύπου.
• Η γελοιότητα ξεπέρασε τις εκφωνήσεις και η ιδεολογία του τάχα, του δήθεν και των άλλων φαινομενικών καταλήξεων προσέγγισε την ανεξήγητη αυθάδεια δίνοντας στην κειμενογραφία περιποίκιλους συνδυασμούς παραγράφων.
• Κοινωνία της ανυπαρξίας παρατημένη στη γραφικότητα της εκπομπής των αέριων λόγων παρατηρεί την κατάντια της παραληρούσα στα ντουβάρια των κοινωνικών τετραδίων ανήμπορη να συνθέσει φωνή ουσιώδους τοποθετήσεως.
• Και κατά σειρά εμφανίζονται οι αριθμοί, τα δέντρα και τα νερά στην πατριδογνωσία μιας εποχής όπου τρεις λαλούν και δυο χορεύουν. Παροιμιώδες το πέρα δώθε των κινήσεων όπως ακριβώς συνειρμικά συναντά ο νους στην ανάμνηση την αφέλεια των παιδικών χαρακτηρισμών της κυριολεξίας.

• Η ορθογραφία και το κακό συναπάντημα!
• Κώδικας επικοινωνίας και αποκάλυψις ταυτόχρονα του κοινού βίου και του ετύμου η προέλευση φέρνει στην πραγματικότητα το σχήμα της παρερμηνείας, στη σκοτεινιά της αντίθεσης.
• Αποψιλωμένο σύνθεμα εν κρανίω, μηροί διογκωμένοι και νους χαμηλά στα χόρτα τα πρασινόχροα. Εικόνα κοινοτοπίας στα λιβάδια της καθημερινότητας με το λαχάνιασμα να εκδηλώνεται είτε προφορικώς και κραυγαλέως είτε γραπτώς και λυσσαλέως με την αυθάδεια αποτυπώματος γνωστού απογόνου της μεγάλης οικογένειας των κραμβοειδών.
• Και αυτά συνέβαιναν όταν ξαφνικά το κρύο έδεσε με την άνοιξη του Φεβρουαρίου αναγνωρίζοντας δικαίως τη διαμαρτυρία του χειμώνα.

Μια διαρκής ημέρα… μπορεί κανείς να την φανταστεί; Θα ήταν όχι μόνο επικίνδυνη… περισσότερο θα ήταν πληκτική… ίσως αφόρητα… όσο το αφόρητο μπορεί να νοηθεί με τα μέτρα της συνήθους εναλλαγής των ωρών, των καταστάσεων, των διαθέσεων…

Τι θα γινόταν όμως με την κατίσχυση της νύχτας; Με την ολοκληρωτική νίκη της έναντι της ημέρας;

Δεν λέω ‘του σκότους έναντι του φωτός’… γιατί τούτο προϋποθέτει και απαιτεί την φιλοσοφική διείσδυση σε έννοιες και σύμπαντα… και λέω τούτο να μην το ρισκάρω για σήμερα τουλάχιστον…

Κάθε φορά που τυχαίνει ή το επιδιώκω να παρακολουθώ δελτία ειδήσεων (οι υποκριτικές διαφυγές του τύπου ‘εγώ τηλεόραση δεν βλέπω, ειδήσεις δεν βλέπω’ ας λείπουν), ανατρέχω, θέλω δεν θέλω, σε ένα παλιό σημειωματάριό μου, από την εποχή της θητείας μου στο Ναυτικό κιόλας… πολλές φορές τα βράδια καθόμουν κι έγραφα σε ένα ταπεινό τετραδιάκι και μετά τα πιο σημαντικά, τα ‘περνούσα’ στον υπολογιστή.

Ήταν οι… βαθυστόχαστες σκέψεις μου εκείνης της πολύ ζόρικης όσο και γεμάτης όμορφων εμπειριών περιόδου. Μια σκέψη λοιπόν ήταν κι αυτή:

Είναι πρόστυχο να μην ξυπνούν όλοι κάτω από τον ίδιο ήλιο… δεν είναι απλά άδικο… είναι πρόστυχο και χυδαίο… και το ανεχόμαστε…