Άφησε πίσω την πατρίδα παραμονή Χριστούγεννα ,την φτώχεια να ξεφύγει .
Αμούστακο παιδί  δεκαεφτάχρονο, πήρε των ματιών του με την υπόσχεση
μια μέρα να γυρίσει .
Αργά ,γρήγορα ,δεν είχε σημασία .Θα γύριζε.
Γύρευε να' βρει την καλή, που στις πληγές της η πατρίδα δεν την είχε.
Ήθελε να ξεφύγει τούτη την μοίρα που οι μεγάλοι επέβαλλαν κι ας
αγαπούσε αυτό το χώμα .Τούτη την γη. Τούτα τα καταγάλανα ακρογιάλια
που κάθε μέρα τον χάιδευε το κύμα κι ο αφρός ,όταν ένα γινόταν με την
θάλασσα .

Ο Σ. ταράχτηκε πολύ εκείνο το απόγευμα. Όταν κατάλαβε, όταν αντιλήφθηκε, όταν ανοίχτηκε ο νους του διάπλατα και τον πλημμύρισε ένα αλλόκοτο φως. Ένα παχύρευστο, σκοτεινό φως σαν… μαύρος υδράργυρος! Ήταν το απόγευμα που αποφάσισε να γράψει για τον Προμυθέα. Ήταν τέτοιος ο πυρετός που τον έκαιγε ώστε έπιασε το πρώτο μολύβι που βρήκε μπρος του, μάζεψε όποιο κουρελόχαρτο συνάντησε το βλέμμα του μέσα στο ακατάστατο δωμάτιο, και άρχισε να χαράζει τις λέξεις, με μανία.

Όλοι ετοιμαζόντουσαν για το μεγάλο πανηγύρι που θα λάμβανε χώρα εκείνο το βράδυ, βλέπετε γιόρταζε ο άγιος του χωριού και ήταν από τα μεγαλύτερα γεγονότα της χρονιάς. Οι κυρίες ετοιμάζανε πίτες, γλυκά και κάθε είδους λιχουδιά μαζεμένες όλες μαζί στο σπίτι της Ατρόπου που ήταν χήρα και οι άντρες ήταν ακόμα στο καφενείο του Μπεκρή, πίνοντας καφέ οι πιο μεγάλοι ενώ κάποιοι είχαν αρχίσει κιόλας τα τσίπουρα με τη συνοδεία πάντα των εκλεκτών μεζέδων του Κυρ Ορέστη που τον φώναζαν μπεκρή για ευνόητους λόγους. Η ώρα ήταν γύρω στις 11 και μισή και πριν λίγο είχε σχολάσει η εκκλησία. Τα λιγοστά παιδιά που είχαν απομείνει έτρεχαν στα σοκάκια παίζοντας. Το συγκεκριμένο χωριό ήταν χτισμένο στη ράχη ενός ψηλού βουνού και το λέγανε Αόρατο, είχε ονομαστεί έτσι από τα πολύ παλιά χρόνια και ο καθένας είχε μια διαφορετική ιστορία που συνδέόταν με το όνομά του να πει. Ο Μπαρμπαζέφυρος για παράδειγμα έλεγε ότι το όνομα αυτό το έδωσαν οι πρώτοι κάτοικοι που ήταν αυτόχθονες γιατί δεν φαινόταν από κανένα άλλο σημείο της γύρω περιοχής, ο Πάνας ο βοσκός έλεγε ότι κάποιοι κατακτητές που είχαν έρθει από μακριά με πολύ βίαιες προθέσεις όταν έφτασαν δεν βρήκαν κανέναν γιατί οι κάτοικοι είχαν γίνει αόρατοι.

Από  τον κύκλο   διηγημάτων  "ΤΑ   ΜΑΥΡΑ   ΑΙΜΟΣΦΑΙΡΙΑ"

Ὁ Συνταγματάρχης Olcott:

Μια ιστορία που σκαρφίστηκα από ένα αστειάκι που είχα ακούσει παλιότερα.

43. Ἡ σκληρὰ ἀνάκρισις.

Ο κόσμος έφερνε στροφή μια γύρα κι εκεί που πιο πριν ήταν ένας μικρός Κινέζος που κάπνιζε σε ένα σοκάκι της Σαγκάης , που πιο πριν από αυτόν ροχάλιζε κάτω από έναν ίσκιο κίτρινης τέντας ένας χοντρός Μεξικανός , εκεί στο σημείο αυτό τώρα ήμουν εγώ που πάλευα να ακούσω τι λέγανε ο πατέρας με τη μητέρα σκυφτοί πάνω στο ξύλινο τραπέζι . Οι παράλληλοι με βοηθούσαν να κοιμηθώ παλιά αλλά τελευταία αυτό το παιχνίδι που μου είχε μάθει ο θείος Τζ. δεν έπιανε καθόλου . Η παράλληλη γραμμή πάνω στην οποία κινιόμουν εγώ και τόσοι άλλοι άνθρωποι , δεν με νανούριζε , ίσα ίσα με κράταγε ξύπνιο βραδιές τις οποίες μέσα μου ευχόμουν να κοιμάμαι .

Φαντάσματα οι αναμνήσεις της παιδικής μου νιότης

Και συ έχεις φύγει –έχεις χαθεί

Ο δρόμος έχει γίνει μικρός