στον Ιστοχώρο του Λογοτεχνικού Club,που δημιουργήθηκε από ανθρώπους που αγαπούν την λογοτεχνία και επιθυμούν να προβάλλουν αυτό το κομμάτι του πολιτισμού μας σε όλον τον κόσμο. 
Μερικές σκέψεις με αφορμή μόνον την ταινία Wolrd War Z
(του Marc Forster με τον Brad Pitt).
Εμείς οι άνθρωποι λοιπόν, έχουμε κάποιες πολύ βασικές κατασκευαστικές ατέλειες. Μοιάζουμε με μηχανές εσωτερικής καύσης. Θέλουμε συχνά, πολύ συχνά, κάθε μέρα για την ακρίβεια και όχι μόνον μια φορά, τροφή και νερό και έχουμε, επίσης συχνά, εκπομπές και εκροές και απορρίψεις περιττωμάτων. Έχουμε ανάγκη θερμίδων, ενέργειας για να ελέγχουμε τον εύθραυστο μεταβολισμό μας και την σταθεροποίηση της θερμοκρασίας μας. Πολύ ενεργοβόρα και πολύπλοκα όλα αυτά. Αν ήμασταν σαν τους κροκόδειλους ή σαν τα φίδια, θα τρώγαμε μια στο τόσο και θα αράζαμε στη λιακάδα για να ανεβάσουμε θερμοκρασία. Ύστερα, θα ρίχναμε καμιά δυο βουτιές για να δροσιστούμε και άντε πάλι απ΄την αρχή. Να πως ζεις 200 χρόνια. Ενώ εμείς βία να πιάσουμε τα 80 και τα μισά στα φαρμακεία και στα ΙΚΑ…
Μετά, το άλλο σκάνδαλο… χρειαζόμαστε ύπνο… έξι τουλάχιστον ως οχτώ ώρες την ημέρα! Για όλη μας τη ζωή. Απίστευτο! Το ένα τρίτο της βιολογικής μας παρουσίας στον πλανήτη Γη καταναλώνεται στα ροχαλητά και στις απλωτές στα στρώματα! Τρομακτική σπατάλη χρόνου! Βέβαια, τα ψυχρόαιμα ζώα θα πει κάποιος κοιμούνται ακόμα περισσότερο. Σωστό κι αυτό. Άρα είμαστε μπροστά στην εξέλιξη. Όχι και τόσο μπροστά όμως… γιατί ακολουθεί κι άλλο σκάνδαλο, εντελώς αντι-εξελικτικό.
Έχουμε αυτά τα καταραμένα τα συναισθήματα!
Αυτό κι αν καθυστερεί την εξέλιξή μας. Καλά η τροφή, καλά το νερό, καλά και ο ύπνος. Ας πούμε ότι τα βολεύουμε με έναν τρόπο. Αλλά με τα συναισθήματα; Τι κάνεις μ’αυτά; Αυτά σε πάνε πίσω, σε κρατάνε κάτω, σε καθυστερούν άσε που καταναλώνουν ένα βουνό ενέργειας. Είσαι χαρούμενος; Χοροπηδάς, χαζολογάς και κάνεις χαβαλέ, καμιά σκέψη για την εξέλιξή σου. Χώρισες και ακούς όλη μέρα Παντελίδη; Είσαι λιώμα, είσαι χώμα, πίνεις, καπνίζεις, μια μαύρη τρύπα ενέργειας είσαι!
Κι έχουμε κι άλλα που ακολουθούν.
Εκτός από όλα αυτά τα φρικώδη, έχουμε και… πάθη. Δεν μας έφταναν τα υπόλοιπα κατασκευαστικά κουσούρια, έχουμε και τα πρόσθετα, τα επίκτητα και τα έξωθεν. Άλλος παίζει χαρτιά, άλλος ταΐζει αλογάκια, άλλος νύχτα μέρα στο γήπεδο βρίζει διαιτητές και πλακώνεται με… αλλόδοξους, άλλος καπνίζει ‘σαν αράπης’, άλλος στο στοίχημα όλο του το βιος… κλπ, κλπ… ων ουκ έστιν αριθμός!
Ύστερα βέβαια, είναι και το κορυφαίο των κορυφαίων… το σεξ!
Ακόμα και αν μπορούσε κανείς να καταπιεί όλα τα προηγούμενα, το θέμα ‘σεξ’ δεν καταπίνεται με τίποτα. Αυτό κι αν καθυστερεί την εξέλιξή μας! Διότι σεξ σημαίνει ηδονές, στις ηδονές οδηγούν οι πυρετικές φαντασιώσεις και φαντασιώσεις σημαίνει… έναν ωκεανό ενέργειας!! Οι νέοι βασανίζονται από τη θυελλική τους λίμπιντο –με άλλα λόγια τους είναι όλη την ώρα σηκωμένη – οι μεγαλύτεροι αναζητούν τρόπους να το κάνουν πιο συχνά γιατί το κάνουν ‘ποιοτικά’ - ένας άλλος τρόπος για να πεις ότι η στύση σου είναι για κλάματα - οι γέροι καταπίνουν τα χαπάκια για μια… καλή ζαριά το μήνα… όλων το μυαλό στο κικιρίκι… άντρες και γυναίκες, γέροι, νέοι και παιδιά.
Τρομερά πράγματα!
Και είναι και ένα ακόμη… ο πλανήτης Γη boys and girls δεν αντέχει άλλο… παραγίναμε πολλοί… πόσους να βάνεις στη βάρκα; Πέντε χωράει κι έχεις βάλει είκοσι… ε, δεν αντέχει άλλο… κάποιοι να μας κάνουν τη χάρη να βουτήξουν παρακαλώ… γιατί ακόμα κι αν μείνετε, δεν έχουμε να σας θρέψουμε, να σας ποτίσουμε και να σας γ… δηλαδή, ό,τι μπορούμε κάνουμε αλλά πόσο πια;
Παραείστε πολυέξοδοι…
Υπάρχει άραγε λύσις; Ημπορεί άραγες ο πανέμορφος μπλε πλανήτης μας να ξανάρθει στα ίσα του; Και από 7, 8 δις να ξαναγίνουμε καμιά εκατοστή εκατομμύρια να την περνάμε ζάχαρη;
Η ταινία με προβλημάτισε παρότι δεν είναι το –πρωτογενές– θέμα της. Αλλά ενέπνευσε για τη λύση… με τον ιό που μεταλλάσσει τον υγιή άνθρωπο σε ζόμπι μέσα σε 12 δευτερόλεπτα!! Αφανίστηκε ο μισός πληθυσμός της Γης σε λίγες μέρες!! Κι αυτό που δεν κατάφερε ο Οσάμα Μπιν Λάντεν, το κατάφεραν τα Ζόμπι σε χρόνο μηδέν: κατέλαβαν την Ουάσινγκτον!
Να η λύσις!
Όσο λιγότεροι, τόσο καλύτεροι…
Για σκεφτείτε την Αθήνα αντί για 4 εκατομμύρια νοματαίους με μόλις εκατό, διακόσιες χιλιάδες; Τι ηδονή θα ήταν αυτή; Ποιες διαθεσιμότητες και τρίχες κατσαρές; Η χαρά των Τροϊκανών θα ήταν αυτή!
Για σκεφτείτε την Αφρική, την Ασία, την Ευρώπη με το ένα δέκατο του πληθυσμού; Νερό για όλους, φαί για όλους, Μερσεντές για όλους…
Θα μου πεις γίνεται;
Κι αν γίνεται δεν πίνεται, καθώς έλεγε και μια θειά μου… αλλά στο σινεμά όλα γίνονται αν έχεις λεφτά, φαντασία και χρόνο για χάσιμο… αλλά ας μην γκρινιάζω… μπορεί τώρα που με διαβάζετε να έχει αρχίσει κιόλας η μετάλλαξη… και… τρεχάτε ποδαράκια μου!
