Με την πρώτη ματιά μοιάζει με  ένα χάος από σκέψεις, όμως, όλα είναι μια μεγάλη αλυσίδα.

Η αέναη σύγκρουση μεταξύ του αρσενικού και του θηλυκού.

Η πρόθεση να την αποφύγουμε ή να την μετριάσουμε αποτελεί ένδειξη φυγοπονίας ή πολιτιστικής ωριμότητας; Ομαδικότητας ή ατομισμού;

Μια αισθητική που θα αποτελέσει αλεξίσφαιρο γιλέκο στα συναισθήματα, και αυτοί που το έχουν καταφέρει πιο καλά, είναι οι Ποιητές, που πάνε το πνεύμα παραπέρα, τις σκέψεις μακρύτερα, τις λέξεις στα ουράνια.

-Aν είναι καλός ο καιρός θα ανεβούμε είπα
-κι αν δεν είναι ?
-έβαλε νοτιά δεν  βλέπεις?
-νοτιά έβαλε  πατέρα,  νωρίς  και η Λαμπρή μα  τι να κάνουμε..

Θραύσματα οι λέξεις

Μιας πραγματικότητας

Λίγες μα αιχμηρές
Κόβουν στα δυο απόψε

Η ζωή της είχε φερθεί καλά. Σχετικά…..

Μεγαλωμένη σε αστικό περιβάλλον, χωρίς ιδιαίτερες διακυμάνσεις, ούτε επάνω, ούτε κάτω. Ήρεμα, ίσως άχαρα παιδικά χρόνια, χωρίς πολλές αναμνήσεις, κάποιες λάμψεις σποραδικές, με την αγάπη των δικών της, που την έπνιγε όμως.

΄΄ Εκείνο το πρωί δεν ήμουν ακόμη ένα βαμπίρ, και είδα την τελευταία ανατολή μου. Το θυμάμαι εντελώς, κι όμως δεν μπορώ να θυμηθώ καμία προηγούμενη ανατολή. Παρακολούθησα όλη τη μεγαλοπρέπειά της για τελευταία φορά σαν να ήταν η πρώτη μου. Και τότε είπα αντίο στο φως και τον ήλιο, και έθεσα ως στόχο να γίνω αυτό που έγινα...’’

Σε θάλασσα πλατειά με ταξιδεύεις
Όταν με πάθος μου μιλάς
Και το μυαλό μου διαφεντεύεις
Όταν στα χείλη με φιλάς

Να μην αφήσεις δάκρυα
ποτέ μόνα στην άκρη των ματιών
χωρίς να τα ρωτήσεις,
σου πουν πως βρέθηκαν εκεί
πως πόνεσαν πριν έρθουν.

ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΤΗΣ ΓΑΛΗΝΗΣ ΤΟΥ ΝΟΥ

Σημείωση : Το θεωρώ σημαντικό και είναι από τα αγαπημένα. Θα ήθελα να το μοιραστώ μαζί σας και με πολύ ενδιαφέρον να ακούσω τις δικές σας σκέψεις.

Είμαστε μέρος μιας μεγάλης ζωής, η οποία δε γνωρίζει αποτυχία, ούτε χάσιμο προσπάθειας ή δύναμης, η οποία « παντοδύναμα και απαλά τακτοποιεί όλα τα πράγματα », οδηγώντας τους κόσμους προς τα πάνω, προς το σκοπό τους. Η ιδέα ότι η δική μας μικρή ζωή είναι μια χωριστή ανεξάρτητη μονάδα, η οποία μάχεται μόνη της ενάντια σε αμέτρητες χωριστές ανεξάρτητες μονάδες, είναι η πιο φοβερή πλάνη.