Ενα σπουδαιο ευθυμογραφημα. Μην το χασετε.

Airport. Βρισκομαι στο αεροδρομιο. Μετα από ένα εξονυχιστικο ελεγχο ειμαι στην αιθουσα αναμονης.Πτηση: CY349, Κυπρος. Παρατηρω το αεροδρομιο. Τον σχεδιασμο του. Παλια, της περασμενης γενιας αεροδρομια, τα αεροπλανα όταν προσγειωνονταν, μετα από λιγο ερχοταν το λεωφορειο κ σε πηγαινε στην αιθουσα αφιξεων. Τωρα το αεροπλανο δενει στη προκυμαια. Μια μακρυα μακρυα προκυμαια. Αφου βγεις από το αεροπλανο κ μπεις στη φυσουνα-το φυσερο διαδρομος σαν ακορτεον που κολλα στην πορτα του αεροπλανου-τοτε αρχιζει το περπατημα.Αρχιζεις κ περπατας κ περπατας κ περπατας. Ένα ατελειωτο περπατημα μεχρι να φτασεις στην αιθουσα αφιξεων. Τα συγχρονα αεροδρομια: Περπατας κ περπατας κ περπατας. Ένα στουντιο γυμναστικης, Fitness.

Στις υπώρειες του Απρόσιτου Όρους συνέβη

Εκεί όπου δεν αντέχονται όσα βλέπει κανείς

Εκεί όπου δεν αντέχονται όσα ακούει κανείς

Εκεί όπου δεν αντέχονται όσα βιώνει κανείς

…Ποιος είπε ότι δεν έχω σύμμαχο τα άψυχα;

Εκεί είμαι, κάθε μέρα, στο μικρό βραχάκι που σε πρωτογνώρισα, εκεί είναι όλα, η θάλασσα, ο ίδιος χρόνος, ο ίδιος πυρετός, ο ίδιος πόνος, εκεί είναι τα άγια σου χέρια που με άγγιξαν για πρώτη φορά, εκεί είναι τα ακροδάχτυλα του θανάτου που παγώνει τις αστρικές εκρήξεις και τις κάνει παραγράφους σε βαρετά βιβλία σχολικά, εκεί είναι η μυρωδιά της άμμου, εκεί είναι τα σώματα ξαπλωμένα, ο άνθρωπος που είναι όλοι οι άνθρωποι, οι ανάσες που δεν λυπήθηκαν τη φθορά και την προσκάλεσαν στο βραδινό μας τραπέζι…

άποιο απόγευμα, μέσα Ιούλη, πριν χρόνια. Περπατούσαμε με τον δάσκαλο στην παραλία σιωπηλοί. Μέσα μου όμως δεν ήμουν καθόλου έτσι. Μέσα μου γίνονταν εδώ και καιρό μάχες και ήμουν συναισθηματικά μπλοκαρισμένος.