Χριστουγεννιάτικο Δέντρο

Αφιερωμένο σε όσους ερωτεύονται ακόμα αληθινά…

Πως θα ήταν αν μπορούσαμε να γυρίσουμε τον χρόνο πίσω;

Παραμονές Πρωτοχρονιάς, 31 Δεκεμβρίου 2005

Ο νεαρός υπολοχαγός Ιάκωβος Νικολάου είναι υπηρεσία στο Στρδο Μπάτη του Έβρου. Μόλις έχει γυρίσει από έφοδο στις σκοπιές του σκεπασμένου με χιόνι στρατοπέδου με την απόκοσμη αίσθηση που δημιουργεί το σκοτάδι, το φεγγάρι που παίζει κρυφτό πίσω από τα σύννεφα, το λευκό χρώμα στο έδαφος, ο παγωμένος αέρας και η μοναξιά του στρδου ανάμεσα στα χωράφια.

Ευτυχώς γυρίζοντας στο μικρό εποπτείο τον περίμενε η ζεστασιά της ξυλόσομπας σε αντίθεση με τους σκοπούς που περίμεναν καρτερικά ταξιδεύοντας με τις σκέψεις τους στις κοπέλες, στις οικογένειές και στους φίλους τους να περάσει η μία ώρα και να γυρίσουν και αυτοί στην ζεστασιά του θαλάμου τους. Καθισμένος στο γραφείο παρατηρεί για ακόμα 1 φορά την παλιά ασπρόμαυρη φωτογραφία της πόλης που είναι κρεμασμένη πάνω από το κρεβάτι του. Πάνω δεξιά οι σκιές δημιουργούν την ψευδαίσθηση της εικόνας του προσώπου ενός μικρού παιδιού. Ή μήπως τελικά δεν είναι ψευδαίσθηση;

Αν τελικά δεν είναι ψευδαίσθηση ίσως να’ ναι η μορφή της βασιλοπούλας που έπεσε από τον ομώνυμο πύργο του κάστρου μαζί με τον νέο που ήταν ερωτευμένη για να μην πέσουν στα χέρια των κατακτητών. Βασιλοπούλα; Η δικιά του βασιλοπούλα που να ήταν τώρα; Αμέσως το μυαλό του ταξίδεψε σε εκέινη.. Τον μεγάλο έρωτα της ζωής του. Την γυναίκα που είχε σημαδέψει την ζωή του και θα ήταν ερωτευμένος μαζί της μέχρι την τελευταία στιγμή της ζωής του.

Κάθισε στο γραφείο. Ζωγράφισε στο σημειωματάριό του 1 καρδιά και δίπλα έγραψε σε αγαπώ. Το φωτογράφισε με το κινητό του και ήταν έτοιμος να της το στείλει με mms. Δίστασε όμως. Η καρδιά του και το μυαλό του πάλευαν μέσα του. Από την μία ήταν η γυναίκα που όμοιά της δεν είχε ερωτευτεί καμία από την άλλη όμως δεν μπορούσε να της χαλάσει την καριέρα. Είχε τελειώσει πρώτη την σχολή και το μεταπτυχιακό της και ήταν στο διδακτορικό με ένα λαμπρό επαγγελματικό μέλλον να απλώνεται μπροστά της..Όχι δεν θα την ενοχλούσε άλλο. Τι δουλειά είχε εκείνος μαζί της. Να της καταστρέψει την καριέρα και να την ταλαιπωρεί κάθε 2 χρόνια με μετακίνηση από τόπο σε τόπο;

Ναι πριν μερικές μέρες της είχε πει σε αγαπώ εννοώντας το απολύτως και είχε περάσει την καλύτερη περίοδο της ζωής του  όταν εκείνη τον φιλοξένησε για 12 μέρες στο σπίτι της στο Παγκράτι αλλά τώρα έπρεπε να τελειώσει. Όσο και αν την αγαπούσε όσο και αν τον αγαπούσε δεν είχε το δικαίωμα να της καταστρέψει τα τόσα χρόνια σπουδών, τα αριστεία και την καριέρα της..

Ώρες πάλεψε μέσα του με σχηματισμένο τον αριθμό της στην οθόνη του κινητού του για να της στείλει το εικονομήνυμα που θα ξεπάγωνε τη σχέση τους και θα τους ξανάφερνε αγκαλιά. Τελικά δεν πάτησε ποτέ την αποστολή..Μετά την ώρα της αλλαγής του χρόνου κάθε φορά που χτυπούσε το τηλέφωνο ή ερχόταν μήνυμα περίμενε ότι θα ήταν εκείνη..Όμως δεν ήταν (η αλήθεια είναι ότι και εκείνη αυτόν περίμενε..).

Αλήθεια πως θα ήταν η ζωή του αν της είχε στείλει το εικονομήνυμα ή ένα καλή χρονιά αγάπη μου..Δεν θα το μάθαινε ποτέ αυτό…

Σήμερα

10 χρόνια έχουν περάσει από εκείνα τα Χριστούγεννα και εκείνη την πρωτοχρονιά. Από τότε που κοιμόταν κάθε βράδυ μαζί της για 2 εβδομάδες και από εκείνη την παραμονή Πρωτοχρονιάς που δεν έσπασε τον πάγο στέλνοντας της αυτό το εικονομήνυμα με τις 2 λέξεις, Σ’αγαπώ! 10 χρόνια χωρίς να ξανασυναντηθούν ή να ξαναμιλήσουν. Διάβαζε όμως για εκείνη στο διαδίκτυο όταν googleαρε το όνομά της για τη συμμετοχή της σε διάφορα συνέδρια της ειδικότητάς της ως κεντρική ομιλήτρια.

24 Νοεμβρίου 2015

Καθώς διάβαζε για το μεταπτυχιακό του στην Διοίκηση Επιχειρήσεων είδε μία ανακοίνωση στα διαδικτυακά ΜΜΕ για την αφή του Χριστουγεννιάτικου δέντρου στην πλατεία Συντάγματος. Καθώς το διάβασμα πήγαινε καλά και ενώ τα ‘’πολεμικά’’ γεγονότα των τελευταίων ημερών (Συρία-Παρίσι-Τουρκία-Ρωσία) υπενθύμιζαν για 1 ακόμα φορά ότι η ζωή είναι σύντομη και πρέπει να απολαμβάνουμε τις μικρές και μεγάλες χαρές που μας προσφέρει έκλεισε το βιβλίο και ετοιμάστηκε για να πάει στο κέντρο. Κατέβηκε στο Μοναστηράκι όπου πέτυχε την μπάντα του Δήμου  που έπαιζε στο σταθμό τα κάλαντα και ξεκινούσε παίζοντας Χριστουγεννιάτικες μελωδίες για το Σύνταγμα. Του άρεσε πολύ το Μοναστηράκι, το Θησείο, η Πλάκα. Μάλιστα κάθε φορά που κατέβαινε στο κέντρο για δουλειά η διαδρομή του είτε ξεκίναγε είτε κατέληγε εκεί. Άλλωστε εκεί είχαν γνωριστεί.. Στην Αδριανού.

Ακολούθησε την μπάντα που έδινε το έναυσμα για την υιοθέτηση μιας Χριστουγεννιάτικης διάθεσης άσχετα με τα προβλήματα που αντιμετώπιζε η Ελλάδα και η παγκόσμια κοινότητα.  Κατέληξαν στο Σύνταγμα όπου στις 19:00 θα γινόταν ο φωτισμός του δέντρου από τον δήμαρχο και τον γνωστό τραγουδιστή. Κάθισε σε μία γωνιά και χάζευε τα δρώμενα στη σκηνή ενώ άκουγε τη μουσική και παρατηρούσε τους θεατές και τους διερχόμενους που έβγαζαν φωτογραφίες με τα κινητά τους για να τα ανεβάσουν στα κοινωνικά δίκτυα δίνοντας και εκεί μία χριστουγεννιάτικη διάθεση και προβάλλοντας παράλληλα και τις ομορφιές της Αθήνας. Καθώς χάζευε αριστερά και δεξιά νόμιζε ότι την είδε ανάμεσα στους θεατές που παρακολουθούσαν το μουσικό πρόγραμμα. Κοίταξε πιο προσεκτικά και διαπίστωσε πως δεν έκανε λάθος. Ήταν εκείνη. Διέκρινε το γλυκό της χαμόγελο, εκείνο που είχε ερωτευτεί εκείνη τη μέρα που την είχε πρωτοαντικρίσει στο διπλανό τραπέζι στο Μοναστηράκι. Αμέσως ξεκίνησε η πάλη μέσα του. Δεν ήξερε τι να κάνει. Να μην έκανε τίποτα ή να πήγαινε να της μιλήσει; Τι ήταν σωστό και τι λάθος; Από την άλλη 10 χρόνια είχε να την δει..Θα άφηνε την ευκαιρία έτσι; Χωρίς να προλάβει να το πολυσκεφτεί και το μυαλό να δώσει σήμα στα πόδια να μην ξεκολλήσουν από το έδαφος ξεκίνησε για να της μιλήσει. Έφτασε από πίσω της, απόλαυσε όπως και τότε για λίγο την ευωδιά των μαλλιών και του αρώματός της και την ακούμπησε με το χέρι στον ώμο της. Εκείνη ξαφνιασμένη γύρισε και τον αντίκρυσε.

-Τι κάνεις της είπε και της χαμογέλασε κάπως αμήχανα.

-Δεν το πιστεύω. Εσύ;

-Ναι εγώ.

-Δεν έχεις αλλάξει καθόλου.

-Ούτε και εσύ. Πάντα γλυκιά, πανέμορφη και με αυτό το υπέροχο χαμόγελο.

-Όπως πάντα υπερβάλλεις.

-Όπως πάντα λέω αυτό που βλέπω.

-Ok δεκτό. Χαθήκαμε.

-Ναι χαθήκαμε. Πάνε 10 χρόνια από τότε που μιλήσαμε για τελευταία φορά.

-Πολλά χρόνια πράγματι. Σχεδόν 3 ολυμπιάδες. Πες μου για σένα..

-Εδώ θα τα πούμε; Δεν πάμε για 1 καφέ; Έχεις χρόνο;

-Ναι, γιατί όχι; Καλή ιδέα. Άλλωστε έδωσα άδεια στον εαυτό μου σήμερα από επαγγελματικές και άλλες υποχρεώσεις.

Κατηφόρισαν την γεμάτη με κόσμο Ερμού και μπήκαν σε 1 εορταστικά στολισμένο bar-café παραπλεύρως της. Κάθισαν σε 1 τραπεζάκι, όπως τότε που είχαν πρωτοβγεί στο ελ-νίνιο, παρήγγειλαν και άρχισαν να μιλάνε για τις ζωές τους.

-Τώρα που καθίσαμε και παραγγείλαμε πες μου για σένα.

-Τίποτα το ιδιαίτερο όπως τα ήξερες. Εσύ; Αν και έχω παρακολουθήσει στο διαδίκτυο τα πάντα για σένα και την καριέρα σου στο Παρίσι.

-Μμμ. Τότε θα ξέρεις αφού υπάρχουν και στο αναρτημένο στο διαδίκτυο βιογραφικό μου σημείωμα ότι είμαι παντρεμένη με 1 γιό και 1 κόρη και ότι εργάζομαι ως καθηγήτρια εγκληματολογίας στο πανεπιστήμιο. Εσύ όμως; Πως και δεν παντρεύτηκες;

-Απλά δεν βρέθηκε η κατάλληλη.

-Τι εννοείς η κατάλληλη;

-Να αυτή που θα είμαι τρελά ερωτευμένος μαζί της. Που θα λατρεύω το χαμόγελό της, την γλυκύτητά της και την ζεστασιά της ψυχής και της αγκαλιάς της.

-Αποκλείεται. Δεν σε πιστεύω. Όλοι έχουμε ευκαιρίες στην ζωή μας. Πόσο μάλλον εσύ που είσαι εμφανίσιμο και καλό παιδί.

-Εντάξει είχα 1.

-Και;

-Δεν εκμεταλλεύτηκα την ευκαιρία και την άφησα να φύγει.

-Και αυτή;

-Νομίζω ότι και αυτή με ερωτεύτηκε αλλά την απομάκρυνε η περίεργη συμπεριφορά μου.

-Και από τότε τίποτα;

-Είχα διάφορες  σχέσεις αλλά καμία δεν γέμισε το κενό στην καρδιά μου που άφησε εκείνη..

Από την αρχή της συζήτησης είχε καταλάβει ότι μιλούσε για εκείνη. Ήξερε πόσο ερωτευμένος ήταν μαζί της και πόσο την αγαπούσε. Δεν είχε καταλάβει ποτέ όμως γιατί εξαφανίστηκε και άλλαξε απότομα η στάση του απέναντί της.

Αφού μίλησαν περί ανέμων και υδάτων όπως γίνεται συνήθως λόγω αμηχανίας σε αυτές τις συναντήσεις αποχαιρετίστηκαν και ξεκίνησαν για Μοναστηράκι και Σύνταγμα αντίστοιχα.

Δεν είχε προλάβει να κάνει 2 βήματα όταν την φώναξε κυριευμένος από το συναίσθημα που αυτή την φορά είχε επιβληθεί εκείνο στη λογική.

-Εύη

-Ναι

Έτρεξε κοντά της…

-Ήθελα να σου πω ότι μου έλειψες πολύ, αφήνοντας 1 δάκρυ να κυλήσει στο πρόσωπό του. Εσύ ήσουνα εκείνη η κοπέλα που σου έλεγα, και δεν υπήρχε ούτε μία μέρα που να μην πέρασες για λίγο από το μυαλό μου..

-Και εμένα, του απάντησε και εκείνη και κινήθηκε στην αγκαλιά του.

Την αγκάλιασε δυνατά και τρυφερά και την φίλησε όπως και τότε….

Πρωτοχρονιά, 01 Ιανουαρίου 2006

Ξύπνησε το πρωί για  αναφορά. Κάτι μέσα του όμως τον στεναχωρούσε. Μετά από σκέψη θυμήθηκε. Ήταν ένα όνειρο. Μάλλον καλύτερα ένας εφιάλτης. Ότι είχε αποχωριστεί για πάντα την γυναίκα που λάτρευε. Όχι δεν ήταν αυτό που ήθελε. Την αγαπούσε. Δεν θα μπορούσε να ζήσει μακριά της. Πάτησε την αποστολή στο κινητό του και μετά από ελάχιστα δευτερόλεπτα έλαβε την αναφορά παράδοσης ενώ λίγα λεπτά αργότερα έλαβε το μήνυμά της. «Χρόνια πολλά αγάπη μου και καλή μας χρονιά..Ανυπομονώ να ξανά έρθεις Αθήνα να περάσουμε υπέροχα αγκαλιά όπως πριν μία εβδομάδα..»

Σάββατο 26 Δεκ 2015

Μαζί με τις 2 τους παιδιά έβγαζαν φωτογραφία μπροστά από το λαμπερό χριστουγεννιάτικο δέντρο στην πλατεία Συντάγματος..