{προβολές +247}

Αυτό που δεν μπορούσα να σκεφτώ σε αυτή τη συγκυρία, ήταν πως θα βρισκόμουν ξαφνικά και απροσδόκητα πίσω στη Γη !!.....

Έβλεπα τον εαυτό μου να βρίσκεται σε κάποιο πολυσύχναστο δρόμο σε μεγάλη άγνωστη πόλη... που δεν μπορούσα να προσδιορίσω ακόμα το όνομα της...

Έβλεπα αιφνιδιασμένος και έκπληκτος ένα κυριολεκτικά απίστευτο γεγονός....
Έβλεπα να περνούν από δίπλα μου άνθρωποι που κουβαλούσαν τον Δαίμονα
τους ! ! ..... - Και απ' όσα καταλάβαινα - μια και ανεξήγητα μπορούσα να διαβάζω τη σκέψη τους !... Αυτό που ένιωθαν και αισθανόταν και αυτό που πήγαζε από μέσα τους, ήταν μια μεγάλη οργή και ένα βαθύ μίσος !....

Απροσδιόριστο μίσος.. Άρνηση και φθόνο για κάθε τι που συναντούσαν και έβλεπαν !... Μια αναγούλα προς έμετο, φαινόταν να διαγράφεται στα χαρακτηριστικά του προσώπου τους... που προερχόταν από μια εσωτερική -άρρωστη κακία... μια κακία που πήγαζε βαθιά από μέσα τους, μια κακία ανείπωτη σε βάθος και σε πλάτος συνοδευόμενη από ένα ανεξήγητο πόνο στο στέρνο.....

Δαιμονικά - κυριαρχικά στοιχεία, ανεξίτηλα και βαθιά μέσα τους, κυβερνούσαν το είναι τους και την ψυχή τους......

Ένιωθα οργή, πόνο, και ντροπή.... για το" μεγαλείο" του "άρχοντα", που έπραττε και καταδεχόταν, - εφ' όσον έλεγε πως ήταν ...θεός, - να συμπεριφέρεται και να μεταχειρίζεται τα δημιουργήματα του με τόσο αισχρό, ποταπό, άδικο και βασανιστικό τρόπο για δικό του καθαρά όφελος.....

Ντροπή.... μεγάλη ντροπή.... μεγάλη λύπη ..... και οργή......για την εγκληματική "μεταχείριση" των Αθώων Εγκλωβισμένων Ψυχών......

----- Γύρισε προς το μέρος μου, λέγοντας:

----- Τώρα που πλέον το Επίπεδο Συνηδειτότητας στο οποίο βρίσκεσαι έχει φθάσει σε "ικανοποιητικό επιθυμητό επίπεδο"... η "επικοινωνία" μας είναι σχεδόν ..."κανονική" ! Δεν χρειάζονται "οθόνες" ούτε "γραπτά κείμενα" πλέον για να διαπιστώνεις, ... να καταλαβαίνεις... να ερευνάς ο ίδιος, να συνηδειτοποιείς, να διέρχεσαι στα επίπεδα τα επιτρεπτά, όπως και στις αναβάσεις, καταβάσεις, των πεδίων και γενικά να τροφοδοτείσαι με Γνώση και να μαθαίνεις !...

Τα λόγια Του Ουριήλ με γέμιζαν με μια πρωτόγνωρη και περίεργη ψυχική κορύφωση που κατέληγε σε ένα συναίσθημα "ευδαιμονίας" -αν είναι η κατάλληλη λέξη - με "γέμιζε" με μεγάλη χαρά και δύναμη και "λείαινε " όλες τις γωνίες μου ....