Ο Σ. ταράχτηκε πολύ εκείνο το απόγευμα. Όταν κατάλαβε, όταν αντιλήφθηκε, όταν ανοίχτηκε ο νους του διάπλατα και τον πλημμύρισε ένα αλλόκοτο φως. Ένα παχύρευστο, σκοτεινό φως σαν… μαύρος υδράργυρος! Ήταν το απόγευμα που αποφάσισε να γράψει για τον Προμυθέα. Ήταν τέτοιος ο πυρετός που τον έκαιγε ώστε έπιασε το πρώτο μολύβι που βρήκε μπρος του, μάζεψε όποιο κουρελόχαρτο συνάντησε το βλέμμα του μέσα στο ακατάστατο δωμάτιο, και άρχισε να χαράζει τις λέξεις, με μανία.

Όλοι ετοιμαζόντουσαν για το μεγάλο πανηγύρι που θα λάμβανε χώρα εκείνο το βράδυ, βλέπετε γιόρταζε ο άγιος του χωριού και ήταν από τα μεγαλύτερα γεγονότα της χρονιάς. Οι κυρίες ετοιμάζανε πίτες, γλυκά και κάθε είδους λιχουδιά μαζεμένες όλες μαζί στο σπίτι της Ατρόπου που ήταν χήρα και οι άντρες ήταν ακόμα στο καφενείο του Μπεκρή, πίνοντας καφέ οι πιο μεγάλοι ενώ κάποιοι είχαν αρχίσει κιόλας τα τσίπουρα με τη συνοδεία πάντα των εκλεκτών μεζέδων του Κυρ Ορέστη που τον φώναζαν μπεκρή για ευνόητους λόγους. Η ώρα ήταν γύρω στις 11 και μισή και πριν λίγο είχε σχολάσει η εκκλησία. Τα λιγοστά παιδιά που είχαν απομείνει έτρεχαν στα σοκάκια παίζοντας. Το συγκεκριμένο χωριό ήταν χτισμένο στη ράχη ενός ψηλού βουνού και το λέγανε Αόρατο, είχε ονομαστεί έτσι από τα πολύ παλιά χρόνια και ο καθένας είχε μια διαφορετική ιστορία που συνδέόταν με το όνομά του να πει. Ο Μπαρμπαζέφυρος για παράδειγμα έλεγε ότι το όνομα αυτό το έδωσαν οι πρώτοι κάτοικοι που ήταν αυτόχθονες γιατί δεν φαινόταν από κανένα άλλο σημείο της γύρω περιοχής, ο Πάνας ο βοσκός έλεγε ότι κάποιοι κατακτητές που είχαν έρθει από μακριά με πολύ βίαιες προθέσεις όταν έφτασαν δεν βρήκαν κανέναν γιατί οι κάτοικοι είχαν γίνει αόρατοι.

Ἡ σταύρωσις:

Μετὰ ἀπὸ πολύωρον, κοπιαστικήν, ἀνοδικὴν πορείαν, ἐξήλθομεν ἐπιτέλους εἰς τὴν ἐπικινδύνως ἐπικλινῆ στέγην τοῦ ξενοδοχείου.

Ήρθε επιτέλους η ώρα που θα πρέπει να σας μιλήσω τώρα για την κατατρεγμένη μου πατρίδα, τη γλυκιά μου Ελλάδα! Δεν ντρέπομαι πλέον για αυτήν. Όχι! Όχι…, κείνες οι εποχές ευτυχώς πέρασαν, ανεπιστρεπτί, έτσι θέλω τουλάχιστον να πιστεύω. Ήταν τότε που αναφέραμε το όνομά της σιγανά, ψιθυριστά, για να μη μας ακούσουν και ντροπιαστούμε για την καταγωγή μας. Ήρθε λοιπόν η στιγμή για να σας πω με λίγα λόγια την ιστορία της καταστροφής της, γιατί για εκείνη την άλλη, την ιστορία της σωτηρίας της, έχω μύρια να σας εξιστορήσω. Για τούτη άλλωστε, τη δεύτερη, γράφω αυτές τις γραμμές και ξενυχτώ κάθε βράδυ.

Ὁ Συνταγματάρχης Olcott:

Ἡ διεστραμμένη εἰσαγγελεύς:

2015 Μ.Χ. ΣΤΟΝ ΠΛΑΝΗΤΗ ΚΥΡΙΑΡΧΟΥΝ 20 ΠΑΝΙΣΧΥΡΕΣ ΤΡΑΠΕΖΕΣ. Ο ΚΟΣΜΟΣ ΚΟΧΛΑΖΕΙ. Ν. ΥΟΡΚΗ, ΠΑΡΙΣΙ, ΤΟΚΥΟ, ΟΙ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΙΣ ΚΑΙΓΟΝΤΑΙ. ΕΝΑΣ ΙΟΣ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΝΕΤΑΙ, ΜΟΛΥΝΕΙ ΤΑ ΜΥΑΛΑ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ, ΚΑΙ ΣΒΗΝΕΙ ΟΛΕΣ ΤΟΥΣ ΤΙΣ ΕΛΠΙΔΕΣ... ΜΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ ΚΑΤΑΔΥΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΠΙΟ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟ ΑΒΥΣΣΟ -ΣΤΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΤΗΣ- ΚΙ ΕΛΕΥΘΕΡΩΝΕΙ ΤΟΝ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ ΕΦΙΑΛΤΗ ΟΛΩΝ: ΤΟΝ ΕΞΟΛΟΘΡΕΥΤΗ ΑΓΓΕΛΟ ΠΟΥ ΠΑΙΡΝΕΙ ΕΚΔΙΚΗΣΗ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣΤΕΣ ΠΟΥ ΚΑΤΕΣΤΡΕΨΑΝ ΤΙΣ ΖΩΕΣ ΜΑΣ.

Εσύ ο Μεσσίας  που αιώνες τώρα
χτίζεις το γκρέμισμα της γενιάς μου
ελευθερώνοντας στρατιές από μαύρες νυχτερίδες
όταν ορδές βαρβάρων γκρεμίζουν τα ιερά μου,
και ο λήθαργος σαν  μαύρο αίμα  κυλά
κοχλάζοντας στα κανάλια του μυαλού μου.

Το σπίτι απείχε μόλις λίγα μέτρα από την παραλία έτσι που όποτε έσκαγε ένα μεγάλο κύμα στα βράχια , είχες την αίσθηση ότι νερό άγγιζε το πρόσωπό σου κι έβρεχε τα μαλλιά σου. Όμως ήταν απλά μια αίσθηση κι όχι η πραγματικότητα .

Η πραγματικότητα όριζε την βραχώδη ακτογραμμή στα 30 μέτρα δυτικά , όριζε το απαλό αεράκι και τα κάποια κύματα που δημιουργούσε στην επιφάνεια της θάλασσας.Μέσα σε αυτή την πραγματικότητα εντάσσονταν και τα μαύρα γυαλιστερά φύκια που μαζεύονταν σε λοφάκια σε διάφορα μέρη της αμμουδιάς .Ο ήλιος είχε αρχίσει να χάνεται πίσω από την μπλε γραμμή του ορίζοντα και οι ακτίνες του αντανακλούσαν για τελευταίες στιγμές, πριν σβήσουν ,στα βουνά της Κεφαλονιάς .