Στα σπλάχνα τους βαθιά
η πικρή
η πικρότατη γνώση.

Μετρώντας τις μέρες εκείνες με τον γαλάζιο ουρανό ,την θάλασσα να ευωδιάζει αλμύρα και τον αίολο με τους ήχους του να στολίζει τα τοπία ,τα ερημικά από ανθρώπους.

Να κάθομαι κλεισμένος μοναχός ,στους τοίχους να γυρεύω ευτυχία. Ένα ποντίκι μπροστά από μια οθόνη να κρατώ  , από το χτύπημα των πλήκτρων να γυρεύω ευζωία. Με δεκάδες ανθρώπους να επιδρώ ,να παίρνω θάρρος να ρωτώ για την ζωή τους! Να μου εκμυστηρεύονται το  καθετί προσωπικό ,φίλος ξεχωριστός να είμαι…εφήμερος.

Σε πρόσφατο άρθρο του με τίτλο «Δεν είμαστε σεισμογενής χώρα», ο διδάκτορας Πανεπιστημίου κ. Άγγελος Αγοραστός εντόπισε τα προβλήματα του έθνους μας στο ότι «βγαίνουμε στις συντάξεις απ τα 50 χρόνια μας», «ξοδεύουμε τα 36 απ τα 50 δις των ετήσιων εσόδων σε μισθούς και συντάξεις», «μεταθέτουμε τις ευθύνες» και άλλα παρόμοια.

Μπορεί ν’ άλλαξαν όλα
να σάλεψαν οι εποχές
σκοτεινοί
κατακλυσμένοι δρόμοι να μας πνίγουν
μπορεί τα πλήθη
να βάζουν βόμβες στα θεμέλια του μυαλού
λυγμοί να κόβουν τα κεφάλια

πιείτε την παγωμένη...

Υπέροχο το παιχνίδι των παιδιών! Αθώο και αληθινό… Μέσα απ’ αυτό σίγουρα αντιλαμβάνεσαι πόσο έχουμε μικρύνει την σκέψη μας , στην ενηλικίωση μας…

Ακούω μια φωνή και μετά ησυχία .Κλείνω τα μάτια , παραδίνομαι. Ταξιδεύω τόσο μακριά χωρίς να νιώθω τίποτα…O χρόνος άραγε να είναι αληθινός; Κενό. Πρέπει να βρίσκομαι στην άλλη άκρη του σύμπαντος , ίσως σε κάποια παραλληλία.

Αγαπάς;
Όταν αγαπάς μόνος σου, δεν ξέρεις πώς είναι και να σε αγαπούν! Όταν η αγάπη δε μοιράζεται πώς έχεις απαίτηση να χορτάσεις από μια πίτα που δεν μπορείς ούτε να μυρίσεις;
Δε γίνεται να νιώσεις τον πόνο του άλλου, την έννοια του, τη χαρά και τη λύπη του.
Δεν μπορείς να καταλάβεις τα λόγια που κρύβουν τα μάτια του, δεν μπορείς να προφέρεις τις λέξεις που θα γίνουν βάλσαμο της ψυχής του.

Να μωρέ, πάλι είναι αυτή η ώρα η δύσκολη, που ενώ θέλω απεγνωσμένα να κλείσω τα μάτια για λίγο, τρυπώνουν από το πουθενά αυτές οι ερωτήσεις βάσανο και ενοχλούν την ησυχία μου.