στον Ιστοχώρο του Λογοτεχνικού Club,που δημιουργήθηκε από ανθρώπους που αγαπούν την λογοτεχνία και επιθυμούν να προβάλλουν αυτό το κομμάτι του πολιτισμού μας σε όλον τον κόσμο. 
Η αποβάθρα όπως κάθε πρωί γεμάτη βιαστικούς επιβάτες να περιμένουν νυσταγμένα το τρένο να ξεκινήσει. Πάλι θα αργούσε στην δουλειά και σήμερα...σκέφτηκε και χασμουρήθηκε. Ευτυχώς το τρένο δεν άργησε να ξεκινήσει και έτσι όπως γλιστρούσε στις ράγες ένα θαλασσινό αεράκι μπήκε από το μισάνοιχτο παράθυρο και την μέθυσε στο λεπτό. Τι κι αν ήταν ίσως από τα πιο βρώμικα λιμάνια ο Πειραιάς για εκείνη ήταν το πιο όμορφο και το πιο αγαπημένο.
Δέκα χρόνια τώρα κάθε πρωί η ίδια διαδρομή...Πειραιάς- Μοναστηράκι και κάθε πρωί το ίδιο παιχνίδι... Μόλις το τρένο ξεκινάει οι αισθήσεις της πάντα ξυπνάνε... Σαν σκηνοθέτης στήνει το σκηνικό και με τους ανυποψίαστους επιβάτες του βαγονιού της για πρωταγωνιστές ξεκινάει να φτιάχνει ιστορίες.
Κοίταξε το νεαρό με το σκουλαρίκι στο φρύδι και το ακατάστατο μαλλί και αμέσως τον βάφτισε Λευτέρη. Γύρω στα 17-18 σίγουρα μαθητής ίσως φοιτητής με την τσάντα περασμένη στην πλάτη και τα ακουστικά καρφωμένα στα αυτιά να κοιτάζει με ένα βλέμμα σχεδόν ανύπαρκτο έξω από το παράθυρο. Ο Λευτέρης πηγαίνει στο φροντιστήριο που τόσο σιχαίνεται για να μην χαλάσει χατήρι στην υπερπροστατευτική μαμά του που δεν λέει να πάρει απόφαση πως πλέον τα πτυχία δεν φέρνουν και την ευτυχία. Γιατρός... μα πως θα γίνει ο Λευτέρης γιατρός όταν το μόνο που θέλει είναι να παίζει την ηλεκτρική του κιθάρα κλειδωμένος στο δωμάτιο του... Και αυτή η μάνα του τι εμμονή να γίνει με το έτσι θέλω γιατρός λες και μόνο οι γιατροί μπορούν να "θεραπεύσουν" ...εκείνον πως τον θεραπεύουν οι νότες κάθε φορά που είναι στεναχωρημένος. Αλλά τι να της πει και πως να της εξηγήσει όταν εκείνη στερούνταν τα πάντα από τότε που χώρισε με τον πατέρα του για να μπορεί εκείνος να πηγαίνει στα ωδεία....αλλά και στα φροντιστήρια γιατί αυτή ήταν η συμφωνία που είχαν κάνει....ωδείο και ιατρική μαζί στο πακέτο. Και όσο η κρίση προχωρούσε και η "ύφεση" όπως έλεγαν στις ειδήσεις βαθαίνε τόσο βάθαιναν και οι πραγματικές επιθυμίες του Λευτέρη που μόνο την ελευθερία του δεν μπορούσε να έχει γιατί δεν ήθελε να πληγώσει περισσότερο την ήδη πληγωμένη του μητέρα.... Τι κι αν εκείνος ήξερε πως πλέον ούτε σαν γιατρός ούτε σαν μουσικός δεν είχε μέλλον στην Ελλάδα αθόρυβα προσπαθούσε να μην ξυπνήσει την μάνα του από το όνειρο του επιτυχημένου επιστήμονα γιου με το οποίο κοιμόταν και ξύπναγε σχεδόν δύο δεκαετίες τώρα αρνούμενη να δει πόσο είχε αλλάξει ο κόσμος...
Δίπλα στο Λευτέρη μια κοπέλα γύρω στα 30 ίσως να την λένε Άννα... Η Άννα δεν πηγαίνει κάπου σίγουρα από κάπου γυρίζει... Το ξεθωριασμένο αιλάινερ και τα ρούχα κάτι τέτοιο προδίδουν. Στα χέρια της παίζει νευρικά με τα κλειδιά της λες και εκείνα θα ξεκλειδώσουν τις απαντήσεις που τρία χρόνια τώρα ψάχνει... Της είχε πει "θα χωρίσω" και τον είχε πιστέψει πόσο αφελής και χαζή ήταν που το είχε πιστέψει! Όλοι οι παντρεμένοι τα ίδια δεν λένε....το είχε ακούσει από φίλες πληγωμένες και τις είχε μαλώσει τότε που έπεσαν σε μια τόσο εύκολη παγίδα και να που τρία χρόνια τώρα το ζούσε και η ίδια λες και ήταν πρωτάρα.... Οι γυναίκες μπορεί να είμαστε πανέξυπνα πλάσματα αλλά στον τομέα "έρωτας" ο θεός όταν μας έφτιαχνε μάλλον αφαίρεσε το τμήμα της λογικής. γιατί έτσι τον αγαπούσε χωρίς λογική...κάθε φορά που ήταν μακρυά του έλεγε θα το τελειώσω και κάθε φορά που εκείνος την καλούσε εκείνη σαν πεταλούδα δεν μπορούσε να αντισταθεί στο φως του...εκείνο το φως που σίγουρα στο τέλος θα την έκαιγε! Χτες βράδυ η ίδια ιστορία σε επανάληψη... ένα τηλεφώνημα ...μια ικετευτική φωνή να την καλεί και εκείνη για ακόμα μια φορά ανήμπορη να τρέχει μέσα στην μαύρη νύχτα να τον βρει. Και η νύχτα τις ώρες που περνούσαν μαζί να γίνεται ηλιόλουστο πρωί...βεγγαλικά να σκάνε στην ψυχή της και στο κορμί της και τα λόγια του να την μεθάνε και ας ξέρει πως είναι ψεύτικα.... Σαν τον ναρκομανή που ξέρει πως η ηρωίνη του κάνει κακό αλλά που δεν μπορεί να της αντισταθεί για την ελάχιστη σε διάρκεια ευτυχία που του προσφέρει.Και τώρα με το φως του αληθινού ήλιου να την λούζει, ολομόναχη για ακόμα μια φορά, γυμνή από κάθε παράλογη επιθυμία να κάθεται μέσα στο πρωινό τρένο και να αναρωτιέται για πολλοστή φορά πόσο ανόητη μπορεί να είναι και πόσο αδύναμη παίζοντας με τα κλειδιά του άδειου της σπιτιού που την περιμένει....
Όρθιος δίπλα στην πόρτα στέκεται ένας κουστουμαρισμένος τύπος με το iphone στο χέρι και το ατσαλάκωτο πουκάμισο. Άγγελο σίγουρα θα τον λένε! Με τέτοια τέλεια ξανθά μαλλιά και καταγάλανα μάτια σίγουρα Άγγελο θα τον βάφτισε η μαμά του και ας επέμενε ο πατέρας του να τον βγάλουν Βαγγέλη όπως έλεγαν τον παππού του. Μάχη θα έδωσε αυτή η μάνα να μην χαντακώσει το αγγελικά πλασμένο παιδί της σε ένα τόσο γήινο όνομα όπως το Βαγγέλης και σίγουρα θα την κέρδισε. Ο Άγγελος με την αψεγάδιαστη εμφάνιση και το γιάπικο στυλ ξεκίνησε πρωί πρωί να πάει να περάσει την πεντηκοστή τρίτη συνέντευξη που έχει κανονίσει από τότε που έκλεισε η εταιρεία που δούλευε. Στις πρώτες συνεντεύξεις του πήγαινε με το καλογυαλισμένο Audi του αλλά πλέον του είναι αδύνατο να χαλάει λεφτά σε καύσιμα για το πιθανότερο άκαρπες συνεντεύξεις... Αναγκαστικά λοιπόν έπεσε στην ανάγκη των μέσων μεταφοράς που τόσο σιχαινόταν. Ποιος θα του το έλεγε 5 χρόνια πριν πως με το Calvin Klain κουστούμι και τα Βoss παπούτσια του θα αναγκαζόταν να χρησιμοποιήσει τον ηλεκτρικό....
Λίγο πιο πίσω ένα κεφάλι με ολόλευκα μαλλιά πιασμένα σε κότσο ξεχωρίζει λες και έχει βγει από παιδικό παραμύθι. Κάπως έτσι πρέπει να ήταν η γιαγιά της κοκκινοσκουφίτσα σκέφτηκε αμέσως και χαμογέλασε. Η κυρία Σοφία κάθε πρωί παίρνει το τρένο και πάει να κρατήσει τα εγγονάκια της τις ώρες που οι γονείς τους πάνε στη δουλειά. Σήμερα μέσα στην τεράστια τσάντα της έχει κρυμμένες καραμέλες βουτύρου που τόσο αγαπάνε τα μικρά και ας ξέρει πως η νύφη της πάλι θα της φωνάξει που τους δίνει γλυκά... Άκου πράγματα τα γλυκά λέει και οι σοκολάτες κάνουν τα παιδιά νευρικά που ακούστηκε αυτό! Και τι να πάει μια γιαγιά στα εγγονάκια της μαρούλια και καρότα? Μωρέ δεν πα να λέει η νύφη της εκείνη στα παιδιά θα δίνει καραμελίτσες όπως της έδινε και εκείνης η δική της γιαγιά και μακάρι η ζωή τους να είναι τόσο γλυκιά όσο υπήρξε και η δική της ζωή!Μπορεί η σύνταξη της να είναι πετσοκομμένη από παντού εκείνη όμως πάντα βρίσκει τρόπο να πάρει μια μικρή λιχουδιά στα μικρά που το ξέρουν και που χώνονται ολόκληρα μέσα στην τεράστια τσάντα για να την βρουν. Ακόμα και άλλο να της κόψουν τη σύνταξη εκείνη θα σταματήσει να ανάβει και την σόμπα υγραερίου προκειμένου να εξασφαλίσει τις λιχουδιές των παιδιών γιατί το φως στα ματάκια τους όταν την βρίσκουν δεν ανταλλάσσεται με τίποτα πάνω στο κόσμο!
Το τρένο επιβραδύνει σιγά σιγά και αρχίζει να μπαίνει στο σταθμό του προορισμού της. Η αυλαία πέφτει και εκείνη σηκώνεται μηχανικά και αρχίζει να πλησιάζει την πόρτα. Κοιτώντας το είδωλο της στην πόρτα λίγο πριν εκείνη ανοίξει μια σκέψη περνάει από το μυαλό της... Άραγε η δική της εικόνα τι σκέψεις να γεννάει στο μυαλό των άλλων....Σε τι παράσταση θα την έβαζαν να παίξει σε ένα σκηνικό μυαλού όπως αυτά που τόσο λατρεύει εκείνη να στήνει? Αυτό μάλλον δεν θα το μάθει ποτέ ... τι κρίμα. " Προσοχή στο κενό μεταξύ συρμού και αποβάθρας" ακούγεται από τα μεγάφωνα και με ένα μεγάλο βήμα ξεκινάει ακόμα μια μέρα της καθημερινότητας της αφήνοντας πίσω τους σημερινούς ήρωες της.-
