όπως αφήνεσαι

στην υδάτινη αγκαλιά του Ποσειδώνα

και στα απέραντα πλάτη του ενοσίχθονα

το κορμί απλώνεται νωχελικά

Μάης

στα τελειώματα η Άνοιξη

Στον φεγγίτη του μυαλού μου, μπήκε αχτίνα ήλιου κρυφή, χαράζοντας .....

( Δημοφιλές από κοινό )

Απόψε που ο άνεμος σκοτώνει όλη την πλάση

η σκέψη μου εσένανε.........

Ένα μικρό παραμύθι για όλους εκείνους τους ΄΄αγγέλους’’ που πεθαίνουν καθημερινά στις διάφορες πόλεις.

Τούτη η περίοδος της εξωστρέφειας μοιάζει για μένα με φθινοπωρινή λιακάδα. Βγαίνω στο δρόμο, ρουφάω αχόρταγα τον Αήττητο Ήλιο και ανασαίνω ελεύθερα. Στα βήματα αυτά δεν είμαι συνηθισμένος, δεν καλόμαθα τον εαυτό μου. Η τόση έκθεση στα μάτια και στην ψυχή όλων σας μου φέρνει ένα ρίγος περίεργο, απόκοσμο, πανάρχαιο, ηδονιστικό αλλά και επικίνδυνο.

Εξ απαλών ονύχων, υπήρξα Εραστής της Πληροφορίας. Είναι μια μετρέσα που μου χάρισε άπειρες στιγμές ηδονής όλα αυτά τα χρόνια.

Ταξίδεψαν με τρόπους που τους χρησιμοποίησαν χωρίς να τους καταλαβαίνουν. Έφθασαν όλοι. Ο Σεργκέι και η Ίνγκριντ, εκπρόσωποι της δύναμης του αιώνα τους, ορθότερα των δυνάμεων που κυριαρχούσαν τον συγκεκριμένο αιώνα. Η Αθηνά και ο Λιν Πάο, απόγονοι πολιτισμών παλιότερων από την Ιστορία. Και φυσικά ο Ελεγκτής, που δεν ήταν εκεί, παρατηρούσε όμως μέσα απ’ αυτούς.

α. Το αξίωμα του να δι-υπάρχεις

Μόνο αντιμετωπίζοντας σαν αξίωμα την διύπαρξη μπορώ να αισθανθώ την ίδια την ύπαρξη.

Διύπαρξη είναι το σύμπλοκο φαινόμενο της ζωής.

Διύπαρξη δεν είναι η σύνθεση των αντιθέτων αλλά η ζύμωση των ετεροκλήτων.

Όταν άδειασα άλλο ένα μπουκάλι με αναμνήσεις στο πιθάρι της μελαγχολίας,
είδα δυο δυνατούς κύκλους ν’ ανοίγονται,
να συγκρούονται και να γυρίζουν πίσω αδύναμοι,
να σβήνουν στην ηρεμία της αρχής,
στην διαύγεια του τέλους,
παγιδεύοντας το βλέμμα στο βαθύ περασμένο.