Ακρότατο

όπως στο ημίφως του μεγάλου σπηλαίου

που φωλιάζουν οι σκιές των βιαστών μου

που κρέμονται από ασημένιες αρπάγες

οι αρρωστημένες ενοχές μου

Μια σταγόνα...ουράνιας κραυγής
Προάγγελος βροχής.

ΑΙ  ΓΕΝΕΑΙ  ΠΑΣΑΙ
Όταν άνοιξε η βαριά μπρούτζινη πόρτα,
η χωρίς πετούγιες, κλειδαριές
κι’ αυτό το παντοτινό χέρι,
με το σκληρό σιδερένιο γάντι, ως τον αγκώνα,
ν’ αρπάζει, σωριάζοντας τον καθένα,
στον σωρό των αμίλητων, των άκαμπτων σχημάτων,
με το παγωμένο πέτρινο χαμόγελο,
ειρωνικό κι’ επώδυνα σαρκαστικό,
και κάτω εκεί στο τέλος,
πριν γκρεμιστούν στα στεφάνια των βράχων,
κάτι φαίνεται πως αντίκρισαν το ωραίο
και χαμογέλασαν για να το συναντήσουν,
άγνωστο ακόμα, μα νοερά γνώριμο.

βρήκα όλες τις άγνωστες αποχρώσεις
που έψαχνα κι' αναζητούσα
σ' όλα τα βήματα,
σ' όλα τα πεζοδρόμια,
τις κλειστές αίθουσες
και τα δωμάτια,
που μύριζαν βαριά
πλήξη και μελαγχολία.

Θυμάμαι την μάνα μου να κλαίει συχνά δίπλα στο τζάκι και τα δακρυσμένα μάτια του πατέρα μου καθώς με έπαιρνε αγκαλιά.Θυμάμαι τις φορές εκείνες που πήγαινα στο νοσοκομείο και προσπαθούσα να ξεφύγω γιατί ένιωθα τον πόνο να έρχεται πάλι.Και όταν έκλεινα τα μάτια κουρασμένος ήξερα ότι θα ξύπναγα μέσα σε ένα άσπρο δωμάτιο με τους δικούς μου σωριασμένους σε κάτι καρέκλες δίπλα  να μου κρατάνε το χέρι.

Σου ‘παν πως δεν έχεις δικαίωμα στα όνειρα ,

πως δεν είσαι ένα παιδί σαν όλα τ’ άλλα .

και ένιωσαν ότι ήσουν πρόβλημα γι’ αυτούς

παιδί για τον καιάδα .

Και καθώς φεύγεις από τα ερείπια
κοιτάς πίσω σου να δεις τι άφησες,
αν άξιζε κάτι από την δικιά σου ιστορία,
αν θα το ψιθυρίζει για κάποιες στιγμές ο αέρας...

Τις κρύες νύχτες με θυμάσαι…
Την ώρα που οι άλλοι ψιθυρίζουν
Μία τελευταία προσευχή.

Ο ένας παρήγγειλε Jameson,ο άλλος bloody mary και εγώ τεκίλα.Θα νόμιζε κανείς ότι είμαστε τίποτα καλοί φίλοι από τα παλιά.Αλλά η αλήθεια είναι ότι ξέραμε πολύ καλά ο ένας τον άλλον χρόνια τώρα,μπορεί και αιώνες.Είχαμε μάθει τις βρώμικες συνήθειές μας.

Τέλος.