( Μικρό διήγημα για μια μεγάλη προσδοκία )

Ζω μόνη Δεν θυμάμαι από πότε Ο χρόνος έχει χάσει για μένα τη σημασία του Περνά Το γνωρίζω Μα δεν έχουμε πολλά-πολλά Μου λέει επιγραμματικά δυο τρεις κουβέντες Όπως: μάθε να συγχωρείς ή Αυτή είσαι αποδέξου το Γράφει ακόμα με τόνους, περισπωμένη στο μέτωπο μου, οξεία στα μάτια, θαυμαστικό που κατεβαίνει στο λαιμό, ιδίως όταν γέρνει και γέρνει συχνά ο λαιμός , όλο και πιο συχνά γέρνει ο λαιμός, μπροστά, σαν να υπάρχει στημένη μια αόρατη λαιμητόμος που ζητά τη θυσία του

Δεν ήταν τίποτε άλλο παρά ένα παλιό, φθηνό, χαλασμένο ψυγείο. Κάποιος από την γειτονιά το είχε πετάξει παραδίπλα στους κάδους, προφανώς χωρίς να ειδοποιήσει την υπηρεσία απομάκρυνσης ηλεκτρικών συσκευών ή ογκωδών απορριμμάτων του δήμου, για αυτό και βρίσκονταν εκεί για μέρες. Ήταν αρχές Αυγούστου, καύσωνας και άδεια πόλη. Ένα βαριεστημένο πρωινό έφευγα για δουλειά και το αμάξι, σταθμευμένο εκεί κοντά, ήταν η αφορμή να παρατηρήσω κάτι διαφορετικό. Στο ψυγείο υπήρχε κολλημένο ένα χαρτί, έγραφε με μεγάλα γράμματα «πάρε ένα δροσερό νεράκι». Παρατήρησα ότι με κάποιο παράδοξο τρόπο το ψυγείο ήταν συνδεδεμένο με μπαλαντέζα και μάλλον λειτουργούσε κανονικά!

Για εκείνες τις απουσίες στη ζωή που μας πονάνε και μας αποδυναμώνουν. Μα πάντα ο χρόνος, σαν το καλύτερο φάρμακο , γιατρεύει τις πληγές και μας κάνει να ελπίζουμε σε μια αναγέννηση του είναι μας.

Για το τέλος του Καλοκαιριού που ορίζει την αρχή του φθινοπωρινού νήματος

Τα γαρύφαλλα πέθαναν

Είναι δύσκολο να καταλάβεις κάποιον χωρίς να ακούς τις λέξεις. Nα διαβάζεις τις σκέψεις του και τους φόβους του μέσα από την σιωπή, να αναγνωρίσεις την πραγματική ιστορία πίσω από το παραμύθι που ο ίδιος έχει πλάσει και έχει πιστέψει.

Κάποιος μου είπε ένα βράδυ πως η αναζήτηση στη ζωή δεν θα πρέπει να τελειώσει ποτέ. Δεν ξέρω γιατί αλλά αν και δεν θυμάμαι τίποτα από εκείνο το βράδυ ούτε καν αυτόν που μου το είπε, τα λόγια αυτά τα ακούω συνέχεια σαν ηχώ. Σήμερα όμως το βράδυ έχω την αίσθηση πως τίποτα δεν με αγγίζει. Πως απλά παρατηρώ από απόσταση την ζωή μου, χωρίς να νιώθω, όλο μου το σώμα είναι μουδιασμένο μόνο το μυαλό μου παίζει περίεργα παιχνίδια.

πιείτε την παγωμένη...

Όχι δεν ήταν άνθρωπος της υγιεινής διατροφής. Για την ακρίβεια δεν πλησίαζε σε τίποτα τον όρο υγιεινός τρόπος ζωής και ας ήξερε πως αυτό μπορεί στο μέλλον να το έβρισκε μπροστά της. Για να παρηγορεί την αδυναμία της αυτή, την βάφτιζε με διάφορα ονόματα στη συνείδηση της. Άλλοτε ήταν "παθιασμένη" με οτιδήποτε απαγορευμένο και βλαβερό , άλλοτε "εναλλακτικότερη" από τους εναλλακτικούς που την περιτριγύριζαν, αλλά τον περισσότερο καιρό ήταν απλά "απειθάρχητη". Και ενώ δεν μπορούσε να αγαπήσει καμία υγιεινή συνήθεια είτε αυτή λεγόταν άσκηση, είτε super foods που τόσο ήταν της μόδας, από μωρό είχε μόνο μια υγιεινή αγάπη που πλησίαζε τα όρια του πάθους και που για κακή της τύχη ήταν εποχική. Τους καλοκαιρινούς μήνες που τόσο μισούσε , γιατί ανάμεσα στα άλλα σιχαινόταν και την ζέστη, ένα πράγμα της έδινε χαρά. Ένα και μόνο ένα... Τα καλοκαιρινά φρούτα! Μπορούσε για τρεις μήνες να ζει μόνο με αυτά και ας ούρλιαζαν τα νέα άρθρα για μεταλλάξεις και ενέσιμες ορμόνες, και ας έσκιζαν οι διαιτολόγοι τα πτυχία τους για τη ζάχαρη που περιείχαν. Για εκείνη από όταν θυμόταν τον εαυτό της, καλοκαίρι σήμαινε την εποχή που το πάθος που γενικότερα την κυρίευε σε όλα, επιτέλους έμπαινε μέσα στα μονοπάτια του αποδεκτού.

Η ώρα κοντεύει εννιά, σε λίγο τελειώνει την δουλειά. Νιώθει το κεφάλι της να πονάει και σκέφτεται πως έχει ανάγκη από λίγη ξεκούραση. Διώχνει την σκέψη της γρήγορα, αφού θυμάται πως έχει πολλές υποχρεώσεις να τακτοποιήσει.