Eίσοδος Μελών

Βαθμολογία Χρηστών
 
5.0
Reviewed by Sotos
"Bravo!!!!!!!!!!!!! "
Βαθμολογία Χρηστών
 
5.0
Reviewed by logoclub.gr
Βαθμολογία Χρηστών
 
5.0
Reviewed by logoclub.gr
Βαθμολογία Χρηστών
 
5.0
Reviewed by logoclub.gr
< >

Κριτικές Κειμένων

Who's Online

Έχουμε 518 επισκέπτες συνδεδεμένους

Καλώς ήρθατε

στον Ιστοχώρο του Λογοτεχνικού Club,που δημιουργήθηκε από ανθρώπους που αγαπούν την λογοτεχνία και επιθυμούν να προβάλλουν αυτό το κομμάτι του πολιτισμού μας σε όλον τον κόσμο.

Εκτύπωση PDF
RSS
LOGO VIMA *** Ανένταχτο Ειρήνη ή πόλεμος;
 

Ειρήνη ή πόλεμος; Hot

Μια αυτοκτονία πυροδοτεί σκέψεις

Η Φωτεινή άρχισε να γράφει παραμύθια που μιλούσαν για τη μάνα μου. Για να μην την ξεχάσω, μετά την αυτοκτονία της, για να μη μου λείψει, και για να μη χαθεί η λάμψη του πνεύματός της. Άκουσα πολλά παραμύθια. Άλλα να μιλούν για το πόσο μ’ αγαπούσε: τόσο που μ’ άφησε μόνο μου για το καλό μου, για να δοκιμαστώ και να πετάξω ελεύθερος, με τα δικά μου τα φτερά, ανεξάρτητος! Άλλα για την άλλη πλευρά της λογικής, όπου είχε περάσει η Ελευθερία και που της υπαγόρευσε να φτάσει στην πλέον ακραία απόδειξη της ελευθερίας στη ζωή, την επιλογή του θανάτου! Άλλα για τη φαεινή ιδέα που τάχα είχε η μάνα μου να με κάνει ν’ αλλάξω τον κόσμο των φίλων της που άφηνε πίσω μαζί μου και να τον κάνω πλουσιότερο!

Και τι δεν άκουσα! Εκεί, όπου βρήκε η γιαγιά μου, η Ειρήνη, το άψυχο κορμί του παιδιού της, βρήκε και τον κλειστό φάκελο που έγραφε «Για τον Αλέξανδρο». Ήταν το γράμμα της για μένα: Εκείνος, ο Αλέξανδρος, που πήρα τ’ όνομά του, ο παππούς μου δηλαδή, δε χώρεσε ποτέ πουθενά. Η γιαγιά μου τον περιέγραφε σαν κάποιον που ζούσε κι ονειρευόταν μέσα απ’ τα βιβλία που διάβαζε. Στην πραγματική ζωή ήταν καθηγητής της Ιστορίας στο Λύκειο της γειτονιάς του.

Πίσω από μιαν έδρα τον φαντάζομαι να προσπαθεί να ζωντανέψει τα όνειρα των πρωταγωνιστών της Ιστορίας για χάρη των μαθητών του. Η Φωτεινή κι ο Παύλος, οι κολλητοί φίλοι της μάνας μου, της Ελευθερίας, τον είχαν καθηγητή και θυμούνταν πως οι προτάσεις του ξεκινούσαν σχεδόν πάντα με το «αν…». Αυτό το «αν…» θεωρούσε η γιαγιά-Ειρήνη πως κατέστρεψε και την Ελευθερία και την έκανε να μη χωρέσει κι εκείνη ποτέ πουθενά, ούτε καν στην ίδια τη ζωή: «Αν ο κόσμος ήταν αλλιώς; Αν αγαπούσαμε ο ένας τον άλλον; Αν δεν υπήρχαν πόλεμοι; Αν δεν υπήρχε αδικία; Αν…; Αν…; Αν….;  Τόσα ερωτηματικά κι ούτε μια απάντηση… Δε άλλαζε ο κόσμος, ούτ’ επειδή το ‘θελε η μάνα μου, ούτ’ επειδή το ‘θελε ο παππούς μου. Ο κόσμος ήταν αυτός που ήταν κι έτσι θα ‘ναι πάντα. Κι όποιος επιθυμεί να τον αλλάξει σπάει τα μούτρα του.

Ο παππούς Αλέξανδρος πέθανε από φυσικά αίτια, λίγο πριν φύγει η Ελευθερία. Είν’ αλήθεια πως, όπως έμαθα απ’ τη γιαγιά Ειρήνη, η μάνα μου είχε μεγάλη αδυναμία στον παππού και πως, όταν εκείνος έφυγε, στένεψε η καρδιά κι η ζωή της. Τον φανταζόταν να της ζητάει τσιγάρο τα πρωινά κι άναβε και για ‘κείνον! Ένιωθε πως είχε χαθεί η πυξίδα της για τον κόσμο της φαντασίας και του ονείρου, ο φίλος κι αδερφός της, κι ας ήταν απλά ο πατέρας της

Η γιαγιά μου, απ’ την πλευρά της, ήταν Ειρήνη, όνομα και πράγμα! Είχε στ’ αλήθεια συνθηκολογήσει με την πραγματικότητα και τον κόσμο στα χάλια που είναι και ποτέ δεν προσπάθησε να τον αλλάξει. Όταν ο άντρας της ξυλοφορτωνόταν στα μπουντρούμια της Ασφάλειας, τον καιρό της Χούντας, η Ειρήνη τον ρωτούσε γιατί δεν αποδείκνυε επιτέλους την «εθνικοφροσύνη» του μέσα απ’ τα συγγράμματά του για κείνον τον άλλο Αλέξανδρο της Ιστορίας, που ο παππούς συνήθιζε ν’ αποκαλεί «ο μικρός, ο Μέγας». Όταν οι Χριστιανοί τον απέρριπταν, γιατί αγαπούσε όλα τα «θηρία» του κόσμου, η γιαγιά έκανε το σταυρό της. Κι, όταν οι αριστεροί φίλοι του τον απομάκρυναν, γιατί αγαπούσε το Χριστό, τότε παγιώθηκε πια η γνωστή ρήση της Ειρήνης «ο άντρας μου δε χωράει πουθενά»!

Όταν χάθηκε κι Ελευθερία κι η Ειρήνη έμεινε μόνη, τα βιβλία του παππού τα έδωσε όλα στη Φωτεινή. Δεν ήθελε να θυμάται. Και τις ζωγραφιές της κόρης της τις ξεφορτώθηκε κι αυτές με τον ίδιο τρόπο, λέγοντας: «Εγώ το παιδί μου ήθελα. Τούτα εδώ είναι μπογιές. Τι να τις κάνω τις μπογιές…;» Γεμίσαμε τότε το σπίτι ζωγραφιές κι εγώ, απ’ όλα τα χρώματα, το φως, τις σκιές, ένα μοναχικό, λυπημένο έλατο διάλεξα ν’ αγαπήσω, που ύψωνε την κορφή του μέσα σ’ ένα σύννεφο, μα δεν έβρισκε τον ήλιο. Δεν ξέρω ακόμη τι βρήκα σ’ αυτή τη ζωγραφιά: τον παππού, τη μάνα μου ή τη μοναξιά μου;

Κριτικές Χρηστών

Average user rating from: 1 user(s)

 

Αξιολόγηση:
 
5.0
 
 

Reviewed by logoclub.gr
November 09, 2016
Report this review
 
 
 
Powered by jReviews

Κριτικές : Advanced Search

Κατηγορία:     Keywords: