Ενίοτε στον ύπνο μου ακούγονται σαλπίσματα
ακούγονται τύμπανα
ακούγονται κραυγές :
εγερθείτε οι κοιμώμενοι
εξεγερθείτε οι φοβισμένοι
Κι αίφνης ξεχύνονται κατά κύματα άσπρα πουλιά
ζυγιάζονται ανάερα
βουτούν
θρηνούν το αίμα των αθώων
ολολύζουν τα σφαγμένα παιδιά
δημιουργούν ιδεογράμματα
θέτουν πανάρχαια ερωτήματα
τι είναι αλήθεια ;
τι είναι ψεύδος ;
Και τότε φλέγονται οι χρησμοί
φλέγονται οι ξεχασμένοι κώδικες
σπηλιές κατακρημνίζονται
λιώνουν οι σταλακτίτες που έπηξε η σιωπή
οι σκέψεις εκπορθούν τα τείχη του χαμένου χρόνου.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ Α. ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΗΣ