στον Ιστοχώρο του Λογοτεχνικού Club,που δημιουργήθηκε από ανθρώπους που αγαπούν την λογοτεχνία και επιθυμούν να προβάλλουν αυτό το κομμάτι του πολιτισμού μας σε όλον τον κόσμο. 
Οι Λαμπαδηδρόμοι της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν εμπνέουν πια. Περπατάνε στον μοναχικό δρόμο της περιθωριοποίησης των ιδεών τους ολομόναχοι και εγκαταλειμμένοι από όλους όσους τους είχαν ακολουθήσει ως τώρα... Και αυτό γιατί δεν υπήρξαν ποτέ άξιοι Ηγέτες, πρωτοπόροι, καινοτόμοι, υπεύθυνοι και οραματιστές.... Συρμός... μπουλούκι.... χαβαλές που αρέσκοντο μόνο σε νόστιμα γεύματα εργασίας, εφήμεροι και κακοί πρωταγωνιστές τηλεοπτικών ειδήσεων. Δοκιμαστές γεύσεων και ...στάσεων ! Αυτό έχει καταγράψει η ιστορία... Αλλά αυτό καθόλου καλό δεν είναι. Αντίθετα καταγράφεται ως ποταπό και προσβλητικό για το ανθρώπινο είδος που πιστεύουν λανθασμένα ότι ανήκουν οι περισσότεροι !
Άλλωστε Ποτέ δεν ανέβηκαν μαζί με πολλούς άλλους - είναι αλήθεια - στο σκαλοπάτι του 21ου αιώνα. Έμειναν πίσω στον περασμένο αιώνα και στον στενό δρόμο που το μυαλό τους ακολουθούσε μέχρι και τώρα, πισωπατώντας όλο και πιο βαθιά στον χρόνο πλησιάζοντας να φτάσουν και πάλι εκεί στις παρυφές του 2ου παγκόσμιου πολέμου. Ποτέ δεν κατάλαβαν πως πλέον μόνο οι ανόητοι αυτού του κόσμου εμμένουν και πως οι έξυπνοι αναθεωρούν. Πως το βήμα έχει ανοίξει, πως το μυαλό της ανθρωπότητας τρέχει πιο γρήγορα πλέον, ακολουθώντας τις ανάγκες, τον ρυθμό και την ίδια την ζωή που τρέχει γρήγορα, ίσως χωρίς αναγκαστικά να γνωρίζει προς τα που πηγαίνει, ακολουθώντας όμως το αλάθητο ένστικτο των γενεών που κατευθύνεται ιλιγγιωδώς προς την Αρχή ή στο Τέλος ή στην αρχή του τέλους, πάντως εκεί που σβήνει και γράφεται η ιστορία, ή μια καινούρια Ιστορία, κάτι το καινούριο, κάτι το πιο όμορφο γιατί το παλιό πεθαίνει, σβήνει και εγκαταλείπεται ...
Συρματοπλέγματα ! Τι σύμπτωση άραγε... Όπως και τότε !.... Καραβάνια - πρόσφυγες και μετανάστες - ακριβώς όπως και τότε.... Τι σύμπτωση αλήθεια !.... Και λίγο πριν την μεγάλη τότε παγκόσμια καταστροφή... Η φτώχια και η δυστυχία των λαών εξαπλώνεται και η παγκόσμια οικονομική κρίση και η κρίση αξιών γενικεύεται, μα το Μεγάλο Πάθημα φαίνεται πως ξεχάστηκε και ποτέ δεν έγινε Μάθημα... Και η κλεψύδρα του χρόνου όλο και λιγοστεύει... η μέγγενη άρχισε να κλείνει με δύναμη και είναι δύσκολο έως αδύνατο να σταματήσει το επιθανάτιο κλείσιμο της έως το Τέλος...
Νίκος Στυλιανού
