Ένας άντρας χάνει το μοναδικό του στήριγμα. Όσα συμβαίνουν μπορεί να έγιναν σε μια νύχτα, σε μερικές μέρες ή βδομάδες.

Πάει καιρός από τότε που είχε κλείσει τις κλειδαριές της, και όπως ήταν φυσικό τα πρώτα σημάδια σκουριάς είχαν κάνει την εμφάνιση τους. Πώς αλλιώς, αφού εκείνη στην ουσία τα κάλεσε.

Καρδιά κλειστή, σπίτι κλειδαμπαρωμένο, το χειρότερο από όλα όμως, ήταν που τόσο καιρό είχε αφήσει κλειστό το μυαλό της.
Εκεί είχε βάλει διπλά λουκέτα.

Η 25η Ώρα είναι η ώρα εκείνη όπου ο χρόνος και ο χώρος διακλαδίζονται. Ενώ το υποκείμενο με το φυσικό του σώμα βρίσκεται σε ένα χωροχρονικό σύνολο Α, το αστρικό του σώμα μπορεί να βιώνει εμπειρίες χιλιόμετρα μακριά σε μια τελείως διαφορετική χρονική στιγμή, είτε στο πεπερασμένο παρελθόν είτε στο άγραφο και αχαρτογράφητο μέλλον. Αυτό δεν συμβαίνει με την βούληση του υποκειμένου αλλά φαίνεται να ενεργοποιείται μέσω ερεθισμάτων όπως ήχοι, μυρωδιές ή και λεκτικά σύνολα. Πολλές φορές κατα την επαναφόρα στο φυσικό σώμα μπορεί να παρατηρηθει σύγχιση στο υποκείμενο για χρονικα διαστήματα ελάχιστων δευτερολέπτων τα οποία οφείλονται και για τον εσφαλμένο συσχετισμό της 25ης Ώρας με την Σχιζοφρένεια...

Η τρέλα είναι ποίηση που καταστρέφει τον εαυτό...

(Κώστας Καρυωτάκης)

Έξω έβρεχε ασταμάτητα. Αύγουστος μήνας και είχαν ανοίξει οι ουρανοί. "Ο καιρός είχε σαλέψει εντελώς" σκέφτηκε και δυσανασχετώντας απομάκρυνε τα ιδρωμένα μαλλιά της από του γυμνούς ώμους της. Φαινόμενο του θερμοκηπίου της το είχε πει όταν προσπαθούσε να της αναλύσει τις κλιματολογικές αλλαγές τότε που ακόμα την φλέρταρε και εκείνη εκστασιασμένη τον κοιτούσε με το στόμα ανοιχτό. Γιαυτό τον είχε ερωτευτεί όχι γιατί ήταν όμορφος ούτε γιατί ήταν πλούσιος αλλά γιατί της μιλούσε ώρες για πράγματα που εκείνη δεν ήξερε. Μια αστραπή φώτισε το σκοτεινό δωμάτιο και η φωτογραφία του πάνω στο κομοδίνο της φωτίστηκε λες και κάποιος εκείνη την ώρα την τραβούσε με το φλας και λίγα δευτερόλεπτα αργότερα ένα απόκοσμο μπουμπουνητό ήρθε να την συμπληρώσει. "Το φως ταξιδεύει γρηγορότερα από τον ήχο..." τον άκουσε να της ψιθυρίζει και με μια κίνηση την πέταξε κάτω και άκουσε το τζαμάκι να σπάει σε χιλιάδες κομμάτια. Γύρισε πλευρό αναστενάζοντας και προσπάθησε να κοιμηθεί αύριο ήταν η μεγάλη μέρα θα έπρεπε να είναι τουλάχιστον ξεκούραστη.

Όταν όλα τα κοριτσάκια μεγάλωναν με το όνειρο κάποτε να ντυθούν νυφούλες και να ανεβούν τα σκαλιά της εκκλησίας για να συναντήσουν εκεί στην κορυφή τους τον πρίγκιπα μέσα στο Αρμάνι κουστούμι, εκείνη το μόνο που άκουγε από την μάνα της μέσα στο σπίτι ήταν μια συνεχής γκρίνια για τα δεινά του γάμου. " Ο γάμος το μόνο που κάνει είναι να σε δένει χειροπόδαρα με ένα σωρό υποχρεώσεις και πρέπει!" της έλεγε και της ξανάλεγε και στο παιδικό μυαλό της αντί για ρύζια και κουφέτα φανταζόταν χειροπέδες και μαστίγια.

'' Έβρεξε. Είναι ωραία η βροχή. Όμως παν απ όλα είναι μελαγχολική. Σε κάνει να θυμάσαι στιγμές και συναισθήματα που νόμιζες λησμονημένα. Και τότε αναρωτιέσαι ,που κρυβόταν όλος αυτός ο μυστηριακός κόσμος το καλοκαίρι; Είναι λες και βρίσκεσαι σε άλλο κόσμο, σε άλλη εποχή. Λες και γύρισες χρόνια πίσω. Έγινες πάλι το μικρό κορίτσι που κολλούσε την μύτη της στο τζάμι μέχρι να παγώσει και έβαζες στοιχήματα πoια σταγόνα θα τερματίσει πρώτη.. ''σε πέρασε η σταγόνα μου Γιώργο!''. Έγινες ξανά το κορίτσι με τα γυάλινα μάτια που κοιτούσε τις σταγόνες που κυλούσαν μαζί με τα δάκρυά σου.Kαι σκεφτόσουν ..σκεφτόσουν ώρες ατέλειωτες. Έτσι είναι λοιπόν η βροχή. Γεμάτη μυρωδιές, ήχους και αναμνήσεις. Κάθε μυρωδιά, κάθε ήχος και μία ανάμνηση. Γλυκιά, πικρή, μικρή ή μεγάλη ..πάντως ανάμνηση. Οι αναμνήσεις, λένε, έχουν φτιαχτεί για να μας κάνουν έστω και λίγο ευτυχισμένους με στιγμές του παρελθόντος μας. Εγώ όμως γιατί δεν το νιώθω ποτέ αυτό; Γιατί νιώθω πάντα πόνο; Δεν πρέπει οι αναμνήσεις να μας πονούν, λένε. Αν δεν έχεις όμως άλλη επιλογή; Κι αν έχεις κι όμως δεν την θες; Κι αν προτιμάς τον δικό σου πόνο απ τον πόνο των άλλων; Τότε τι κάνεις; Απλά συνεχίζεις να θυμάσαι και να πονάς. Και να ελπίζεις ότι κάπου μέσα απ την βροχή θα βγει το ουράνιο τόξο και για σένα.’’

Έξω η κίνηση είχε ήδη ξεκινήσει. Άνθρωποι βιαστικοί περπατούσαν μπροστά στο πεζοδρόμιο ένας μάλιστα παραλίγο να πέσει πάνω της την στιγμή που γύριζε το κλειδί και άνοιγε την γυάλινη πόρτα του καταστήματος. "Μα γιατί όλοι τρέχουν?" αναρωτήθηκε και μπήκε χαμογελαστή μέσα. Προσεκτικά γύρισε το ταμπελάκι με την επιγραφή "ANOIXTO" και προχώρησε πίσω από το πάγκο. Ακούμπησε την τσάντα της από κάτω και τράβηξε την ροζ ποδιά της από το πρώτο συρτάρι. Με ανάλαφρες κινήσεις την πέρασε από το λαιμό της και με χάρη την έδεσε με ένα όμορφο φιόγκο. Την λάτρευε την ποδιά της και ας θύμιζε γυναίκες άλλων εποχών. Με τρυφερότητα την ίσιωσε και προχώρησε προς την βιτρίνα για να κοιταχτεί στο τζάμι. Ευχαριστημένη με το αποτέλεσμα χαμογέλασε στο είδωλο της για να διαπιστώσει πως ένας νεαρός στεκόταν απέξω και την κοιτούσε πονηρά νομίζοντας πως εκείνος ήταν ο αποδέκτης του χαμόγελου της. Με μια κίνηση που θύμιζε θεατρίνα του κινηματογράφου γύρισε την πλάτη της τινάζοντας τα μαλλιά της και ξαναγύρισε πίσω από τον πάγκο.

Ότι και αν ζήτησα ... σε ότι και αν ήλπισα όλα γίνανε στάχτη...και κάθομαι τόσο καιρό μέσα στις στάχτες μπας και αναγεννηθώ αλλά δεν βλέπω να αλλάζει τίποτα. Όλα σταθερά ακίνητα παγωμένα....ακόμα και η γη σαν να ξέχασε πως πρέπει να γυρίζει γύρω από τον εαυτό της και μια αιώνια νύχτα έχει απλωθεί παντού μέσα μου. Έτσι λερωμένη από τις στάχτες της ζωής μου παγωμένη κάθομαι και κοιτάζω το ρολόι του τοίχου που χρόνια έχει να δουλέψει και περιμένω....και όσο περιμένω τόσο ξεχνάω τι μπορεί να είναι αυτό που περιμένω...

Ένα μικρό διήγημα για τη ρουτίνα και το σύντομον της ζωής.