Ώστε δεν κοιμόσουν?Ή μήπως σε ξύπνησα?

Όχι δεν κοιμόμουν.Σκεφτόμουν διάφορα Ηλία.

Τι σκεφτόσουν αγάπη μου?

Δεν έχει σημασία πια.

H καταιγίδα συνέχισε να χτυπάει με μανία τα δέντρα έξω από το άνοιγμα. Αποκλεισμένη σε αυτήν την άθλια σπηλιά, καθώς η βροχή με βρήκε μακρυά από το χωριό. Κι όμως από το πρωί κάτι δε μου άρεσε, μια ανησυχία τάραζε την ηρεμία του καλοκαιριάτικου μεσημεριανού. Ένας φόβος, ο φόβος του σκοταδιού, του υποχθόνιου σκίαζε τα γέλια των παιδιών. Όχι δεν φταίνε οι ιστορίες που μας έλεγαν παιδιά για να μας εμποδίσουν να απομακρυνθούμε κι όμως στα πρόσωπα όλων των γηραιότερων έβλεπες ένα σκοτεινό μήνυμα.

O τύπος έτρεχε πίσω από το λεωφορείο για καμιά εικοσαριά μέτρα ακόμα.Η μαύρη δερμάτινη τσάντα του σίγουρα τον δυσκόλευε στο κυνηγητό του.Αφού είδε τελικά ότι δεν θα κατάφερνε τίποτα,σταμάτησε απογοητευμένος.

Όλα ξεκίνησαν με ένα απότομο και σπαστικό γέλιο που άρχισε να βγαίνει από μέσα μου.Στην αρχή νόμιζα ότι κάποιος άλλος γελούσε αντί για μένα,αλλά μετά θυμήθηκα ότι ήμουν μόνος στο σπίτι.Με συνεπήρε ολόκληρο και σπασμοί κυρίευσαν το κορμί μου.Σωριάστηκα στην πολυθρόνα αφήνοντας το Captain Morgan να πέσει από τα χέρια μου.Μια μικρή τελευταία γουλιά που είχε μείνει,βγήκε σιγά σιγά από το μπουκάλι λερώνοντας το χαλί.

2.Το όνειρο του πατέρα

΄΄Υπάρχει αυτό το φως του φεγγαριού που λένε ότι αποκαλύπτει την ομορφιά των πραγμάτων που χτυπά.Αλλά εκείνο το βράδυ,καθώς έμπαινε από το ανοιχτό παράθυρο,φώτισε τα άτσαλα και βρώμικα από τον ιδρώτα σεντόνια μου καθώς και το γυμνό και πρόωρα γερασμένο σώμα μου.Νυχτερινή παράσταση της πτώσης μου.

Ιούνιος του 1822

΄΄Υπάρχουν στιγμές που νιώθεις το αίμα σου να βράζει.Μια προσμονή και μια άγρια χαρά σε έχει κυριεύσει.Στα μάτια μου είμαι σίγουρος ότι έφεγγαν μικρές φωτιές.Τίποτα δεν κρατούσε τα χέρια που κωπηλατούσαν γρήγορα και χωρίς σταματημό.Οι συνεχείς αναπνοές δυνάμωναν περισσότερο την ανυπομονησία μου.

Μάης

στα τελειώματα η Άνοιξη

Η ιστορία δύο ανθρώπων που τους κυνηγούν παλιές αμαρτίες. Η ζωή τους χώρισε, αλλά ενώθηκαν μέσω του εγκλήματος.