στον Ιστοχώρο του Λογοτεχνικού Club,που δημιουργήθηκε από ανθρώπους που αγαπούν την λογοτεχνία και επιθυμούν να προβάλλουν αυτό το κομμάτι του πολιτισμού μας σε όλον τον κόσμο. 
Μα ένα γεγονός ,ένα θέμα μυστήριο που δεν έλυσα
ακόμη και τώρα ,τόσα χρόνια μετά με βασανίζει.
Στη παρέα μας ήρθε τότε και την καλοδεχτήκαμε μια κοπελιά στην ηλικία μας.
Δεν ήταν φανταστικά όμορφη μα πολύ γλυκιά
και με καλές αναλογίες.
Συνηθίζαμε μέχρι να μαζευτούμε όλοι να πίνουμε το καφεδάκι μας ,
στο καφενέ, μπροστά από το στέκι μας, στη μικρή πλατεία.
Εκεί είχαμε και λίγο χρόνο να γνωριστούμε καλύτερα.
Η κοπελιά, όπως μας είπε ήταν παντρεμένη με ναυτικό
που ταξίδευε και ήταν πολύ χαρούμενη που βρήκε παρέα
και ενδιαφέροντα, καινούργια.
Πάνω στα γέλια και τα καλαμπούρια μας, χαλαρά και με αυτοπεποίθηση
μπροστά σε όλη τη παρέα με ρώτησε αν τη θυμάμαι .
Δεν την ήξερα , δεν μου θύμιζε κάτι και απάντησα αρνητικά.
Επέμενε στην ερώτηση της και πάλι αρνητική ήταν η απάντηση .
Τούτο συνεχίστηκε για μήνα περίπου, μέχρι που άρχισα να σκέφτομαι ότι κάνει πλάκα η κάποια εμμονή την κατατρέχει .
Ήξερε όμως πολλά για μένα και την προσωπική μου ζωή
και σύναμμα, δήλωσε πως κοιμηθήκαμε μαζί
και πως λίγο πριν πάω φαντάρος χωρίσαμε.
Εγώ επέμενα πως πρώτη φορά τη βλέπω .
Οι άλλοι όμως, βλέποντας την επιμονή της με αρχίσανε στο ψιλό γαζί
Άρχισα να τρελαίνομαι, να αμφιβάλω για τη μνήμη μου.
Ήταν και η καζούρα των άλλων και το ότι ήταν παντρεμένη
[ αυτό διασταυρωμένο , το έψαξα και έμαθα και διεύθυνση και
τηλέφωνο ] και δεν μπορούσα να απαντήσω όπως θα ήθελα .
Πάω στο φίλο μου το Στέλιο .
-Αύριο θα έρθεις στο Θεατρικό, του λέω
-Μουρλέ , σου τόπα , δεν κατέχω τη τρέλα σου και δεν έρχομαι.
-Άλλο σε θέλω να έρθεις
- Τι άλλο ? λεφτά ? δε πέρασε μήνας που έδωσα , ακριβό είναι το χόμπι σας.
- Δε θέλω λεφτά ,γκόμενα , είναι στη μέση θα έρθεις ?
- Καλή ? έρχομαι.
- Άσε τις μαλακίες , εμένα τυραννάει.
Του τα λέω όλα με το νι και με το σίγμα και αρχίσαμε να γυρνάμε το
χρόνο πίσω και φτάσαμε στις κραιπάλες μας στο κότερο.
Εκεί κλειδώσαμε την αναζήτηση.
Ο Μπάμπης, καλή του ώρα ,Παπά Χαραλάμπης τώρα ,όλο το χειμώνα φρόντιζε ,
σαν να λέμε , φύλακας ,
ένα κότερο στο Πασσαλιμάνι.
Εκεί με τσάμπα ποτά , πολλά Σάββατα ξεσαλώναμε.
-Λες ρε μουρλέ να πήδηξες καμία κείνα τα βράδια και να μη θυμάσαι?
-Τι λες ρε μαλάκα ? εσύ δεν θα την ήξερες ?
- Αυτό να μου πεις .Τότε τι θέλει ?
- Δε ξέρω , γι’ αυτό σου λέω έλα αύριο.
- Θα έρθω και άμα το πάει το γράμμα ? της το δίνω ?
- Όχι .
Την επομένη ο Στέλιος ήρθε και δεν αναγνώρισε τίποτα .
Η κοπελιά έφυγε , χάθηκε ,όπως ήρθε .
Δεν την ενόχλησα ποτέ και ποτέ δεν έδωσα στο Στέλιο στοιχεία της
-Ένα γράμμα θα της δώσω , ρε μουρλέ ,σιγά τι κάνεις έτσι.
-Oχι είπα
Το γράμμα δεν σταλθηκε ποτέ.