Μια καινούργια πόρτα ανοίγει
Καθισμένη στην βαλίτσα την γεμάτη από όνειρα η ζωντανή μελαγχολία στα
μάτια παρακολούθησε το τραίνο που δεν πρόλαβε. Σε ένα έρημο σταθμό που
πριν λίγο είχε πάρει το μοναδικό όνειρο της καρδιάς ν,αναρωτιεται
γιατί δεν την περίμενε μα να επιμένει .
Κι απόμεινε αμίλητο κι αδάκρυτο το χθες να περιμένει το επόμενο
τραίνο να συνεχίσει να κυνηγάει το τετράχρονο όνειρό της Να το
περιπλέξει μαζί με τ'άλλα που φύλαγε η βαλίτσα .Αν όχι για τίποτε άλλο
να πάρει πίσω την καρδιά της που πήγε μαζί του
Να διαβάσει εκείνα τα μάτια του γρίφου να διακρίνει αν το όνειρό της
ήταν και το δικό του.

Άφησε πίσω την πατρίδα παραμονή Χριστούγεννα ,την φτώχεια να ξεφύγει .
Αμούστακο παιδί  δεκαεφτάχρονο, πήρε των ματιών του με την υπόσχεση
μια μέρα να γυρίσει .
Αργά ,γρήγορα ,δεν είχε σημασία .Θα γύριζε.
Γύρευε να' βρει την καλή, που στις πληγές της η πατρίδα δεν την είχε.
Ήθελε να ξεφύγει τούτη την μοίρα που οι μεγάλοι επέβαλλαν κι ας
αγαπούσε αυτό το χώμα .Τούτη την γη. Τούτα τα καταγάλανα ακρογιάλια
που κάθε μέρα τον χάιδευε το κύμα κι ο αφρός ,όταν ένα γινόταν με την
θάλασσα .

Όλοι ετοιμαζόντουσαν για το μεγάλο πανηγύρι που θα λάμβανε χώρα εκείνο το βράδυ, βλέπετε γιόρταζε ο άγιος του χωριού και ήταν από τα μεγαλύτερα γεγονότα της χρονιάς. Οι κυρίες ετοιμάζανε πίτες, γλυκά και κάθε είδους λιχουδιά μαζεμένες όλες μαζί στο σπίτι της Ατρόπου που ήταν χήρα και οι άντρες ήταν ακόμα στο καφενείο του Μπεκρή, πίνοντας καφέ οι πιο μεγάλοι ενώ κάποιοι είχαν αρχίσει κιόλας τα τσίπουρα με τη συνοδεία πάντα των εκλεκτών μεζέδων του Κυρ Ορέστη που τον φώναζαν μπεκρή για ευνόητους λόγους. Η ώρα ήταν γύρω στις 11 και μισή και πριν λίγο είχε σχολάσει η εκκλησία. Τα λιγοστά παιδιά που είχαν απομείνει έτρεχαν στα σοκάκια παίζοντας. Το συγκεκριμένο χωριό ήταν χτισμένο στη ράχη ενός ψηλού βουνού και το λέγανε Αόρατο, είχε ονομαστεί έτσι από τα πολύ παλιά χρόνια και ο καθένας είχε μια διαφορετική ιστορία που συνδέόταν με το όνομά του να πει. Ο Μπαρμπαζέφυρος για παράδειγμα έλεγε ότι το όνομα αυτό το έδωσαν οι πρώτοι κάτοικοι που ήταν αυτόχθονες γιατί δεν φαινόταν από κανένα άλλο σημείο της γύρω περιοχής, ο Πάνας ο βοσκός έλεγε ότι κάποιοι κατακτητές που είχαν έρθει από μακριά με πολύ βίαιες προθέσεις όταν έφτασαν δεν βρήκαν κανέναν γιατί οι κάτοικοι είχαν γίνει αόρατοι.

Είχε ωραία χρώματα, εντυπωσιακά αυτός ο κοκκινολαίμης. Φλυαρούσε όμως ακατάπαυστα, κάθε πρωί, πάνω στη μηλιά. Η ομίχλη του βουνού δεν τον φόβιζε, αντιθέτως του προξενούσε μια ψυχική ευφορία, μια εσωστρέφεια με ποιητικές αναζητήσεις.

-Ο έρωτας, μουρμούρισε, είναι τόσο δεμένος με τη φύση μας, ώστε οι άνθρωποι τον παρομοιάζουν μ’ ένα πέταγμα, με το τίναγμα των φτερών, μ’ ένα κελάηδημα που έρχεται και απλώνει γύρω του την ευτυχία.

Το σπίτι απείχε μόλις λίγα μέτρα από την παραλία έτσι που όποτε έσκαγε ένα μεγάλο κύμα στα βράχια , είχες την αίσθηση ότι νερό άγγιζε το πρόσωπό σου κι έβρεχε τα μαλλιά σου. Όμως ήταν απλά μια αίσθηση κι όχι η πραγματικότητα .

Η πραγματικότητα όριζε την βραχώδη ακτογραμμή στα 30 μέτρα δυτικά , όριζε το απαλό αεράκι και τα κάποια κύματα που δημιουργούσε στην επιφάνεια της θάλασσας.Μέσα σε αυτή την πραγματικότητα εντάσσονταν και τα μαύρα γυαλιστερά φύκια που μαζεύονταν σε λοφάκια σε διάφορα μέρη της αμμουδιάς .Ο ήλιος είχε αρχίσει να χάνεται πίσω από την μπλε γραμμή του ορίζοντα και οι ακτίνες του αντανακλούσαν για τελευταίες στιγμές, πριν σβήσουν ,στα βουνά της Κεφαλονιάς .

Ήταν το 415 μ.χ. Οι άνθρωποι στην Ελλάδα λάτρευαν ακόμα τους δώδεκα
θεούς του Ολύμπου καθώς ο Χριστιανισμός δεν είχε φθάσει ακόμα στην
πρωτεύουσα .
Εκεί λοιπόν ,ζούσε και μεγάλωνε μια πεντάμορφη κοπέλα ,η
Αθηναΐδα. Ξανθή με γαλανά μάτια και λυγερή κορμοστασιά και τ' όνομά της
το πήρε από την θεά Αθηνά.

Η μασιά της έκαιγε ακόμα τα χέρια, τα ξύλα τριζοβολούσαν στην φωτιά και εκείνη έκανε παρέα με τις αναμνήσεις...

Άσχημη παρέα οι αναμνήσεις...

Ο πιο γρήγορος άνθρωπος στον κόσμο προσπερνάει τη ζωή.

Το κακό το ξορκίζεις μόνο όταν μιλάς για αυτό. Έτσι και εγώ είπα να βγάλω από μέσα μου, όσα πέρασα έναν χρόνο πριν, τώρα που έχω την δύναμη.

Ξέρεις κάθε γκόμενα που ξέρει λίγο να διαβάσει,έχει και από ένα βιβλίο με την ιστορία σου.Άσχετα αν το βάζει στο ράφι δίπλα με χαζομαλακίες άρλεκιν ή περιοδικά για μόδα.Κάθε γκόμενα που γνώρισα σε ονειρευόταν,μίλαγε για σένα λες και μίλαγε για μια παλιά αξέχαστη και μοναδική της αγάπη.Νοσταλγεί κάτι που υπάρχει μέσα στην φαντασία της,πλασμένο με τα δικά της χρώματα.Όλες οι γκόμενες σε γουστάρουν Μικρέ Πρίγκιπα,σε έχουν ερωτευτεί και σε περιμένουν…
Αυτός χαμογέλασε θλιμμένα και ήπιε μια ακόμα γουλιά από το κόκκινο κρασί του.Μετά κοίταξε προς το μέρος που κάποτε είχε το λουλούδι του.Τώρα μόνο γκρίζο χώμα ήταν εκεί.