Εκείνο το χάραμα του πρωινού είχε μια γλυκιά γεύση βανίλιας και απαλό άρωμα κανέλλας... Η ενέργεια παράδοξα πως, ήταν λες αγκαλιά με τη χαρά σε ένα ατέλειωτο ουράνιο βαλς, που σε ανέβαζε σε απροσδιόριστα ύψη ευτυχίας....

Ακριβώς έτσι μου είχε περιγράψει με τα πιο έντονα χρώματα, η Ερατώ εκείνο το πρωινό της Πέμπτης...

Εγώ απ’ τα λεγόμενα της αλλά και τον τρόπο που μίλαγε κατάλαβα ό,τι τα «απροσδιόριστα ύψη» που είπε, δεν ήταν παρά τα ύψη της Αγάπης !.... Μιας Ουράνιας Αγάπης !... Της Αγάπης της για τον Ιοθώρ !...

>>> ΝΑΙ ... μου είπε... όμως ήταν και κάτι άλλο.... Ήταν και αυτό που ένιωσα για πρώτη φορά στη ζωή μου, όταν τραβώντας την βελούδινη αυλαία έμεινα εμβρόντητη από αυτό που αντίκρισα... Ήταν αυτό που ένιωσα όταν τα γόνατα μου λύγισαν... όταν ένας Μαέστρος άφησε τη "μπαγκέτα" του, κατέβηκε από το Πόντιουμ, ήρθε κοντά μου κάνοντας ελαφρά υπόκλιση... και φιλώντας το χέρι μου, με οδήγησε σε μια άδεια καρέκλα , που υπήρχε μια μεγάλη λευκή ανθοδέσμη από λευκά τριαντάφυλλα.... ενώ όλοι χειροκροτούσαν χαμογελώντας μου.... Αυτή την ονειρική στιγμή και αυτή την υποδοχή.. δεν πρόκειται να την ξεχάσω ποτέ !... Και ούτε ποτέ μπορούσα να φανταστώ πως θα συνέβαινε, ακόμα και στα πιο τρελά όνειρα μου. Oύτε ποτέ θα μπορούσα να φαντασθώ πως θα υπήρχε περίπτωση να παίξω εγώ σε μια τόσο μεγάλη φανταστική ορχήστρα !....

Η Ερατώ ήταν πραγματικά πολύ συγκινημένη... τα μάτια της ήταν συνεχώς δακρυσμένα.....

Ήταν η συγκίνηση..... Ήταν τα δάκρυα λύπης που είχαν απλωθεί... Ήταν ο πόνος της Ερατούς, που αποχαιρετούσε για τελευταία φορά την αγαπημένη της γιαγιά... Ήταν το παράδοξο πως, είχαν σωπάσει τα πουλιά, λες και συμμετείχαν στο πένθος... Η Ερατώ βασταζόμενη από τον Ιοθώρ, φαινόταν πως ήταν στα πρόθυρα να καταρρεύσει.. Όταν το σκηνικό άλλαξε ξαφνικά με την παρουσία του Οσιότατου Μοναχού Κοσμά, κρατώντας στα χέρια του ένα καλαμένιο σταυρό με άσπρα μικρά μονοπέταλα τριαντάφυλλα που στο νησί τα λένε ρόδα και δεμένος όπως ήταν με άσπρη κλωστή, πλησίασε αργά τον ανοικτό ακόμα τάφο και με αργή κίνηση τον κατέβασε προσευχόμενος χαμηλόφωνα στο κλειστό ξύλινο φέρετρο της Γιαγιάς Βιολαντώς...

Το καλοκαίρι βρισκόταν προς το τέλος. Ετοιμαζόμαστε και εμείς αυτές τις ημέρες να τακτοποιήσουμε τα εισιτήρια επιστροφής. Ήταν ένα από τα μαγευτικά εκείνα απογεύματα των αρωματικών κοκτέιλς !...

Μετά το σοκαριστικό γεγονός της ανεξήγητης πυρκαγιάς που κατέστρεψε την ιδιωτική κλινική που νοσηλευόταν η Ερατώ και η γιαγιά της, τα γεγονότα συνεχίστηκαν ενίοτε με μεγάλη ένταση.... Εκεί που φάνηκε πως είχε επέλθει κάποια ηρεμία στην καθημερινότητα του νησιού, ξαφνικά 2^η μέρα μετά τη φωτιά και η Γη άρχισε αξημέρωτα ακόμα να τρέμει με μεγάλη ένταση...... Σεισμός ! μονολόγησα και έως ότου να σηκωθώ από το κρεβάτι, ακούστηκαν φασαρία και φωνές στο δρόμο, ενώ το ηλεκτρικό ρεύμα είχε κοπεί και κυριαρχούσε παντού σκοτάδι..... ο ήχος από τα διάφορα αντικείμενα που έπεφταν στο δωμάτιο από τη δόνηση, ήταν ανατριχιαστικός... Με δυσκολία ψαχουλεύοντας, βρήκα τα κλειδιά και το τηλέφωνο μου, ενώ ο σεισμός συνεχιζόταν με αμείωτη ένταση .... πετάχτηκα έξω ... ο πολύς κόσμος όπως - όπως κατηφόριζε πανικοβλημένος προς τη παραλία, Ορισμένοι ήταν πρόχειρα τυλιγμένοι με το σεντόνι τους ακόμα ... ενώ ο πανικός και η ταραχή τους ήταν έκδηλη...

Υπολόγισα πως η ισχυρή δόνηση κράτησε περίπου 35-40 ατέλειωτα δευτερόλεπτα... . Είχε μεγάλη διάρκεια σκέφτηκα... Άνοιξα το κινητό, δεν υπήρχε σήμα.... Έφτασα στο αυτοκίνητο και πήγα να γυρίσω το κλειδί της μηχανής , όταν είδα μπροστά μου έναν μαυροφορεμένο άνδρα, αν και δεν φαινόταν καλά, να μου κλείνει τον δρόμο με υψωμένα τα χέρια...

>>> Όχι... μη προχωρήσεις από αυτό το δρόμο, πέφτουν βράχοι, είναι κλειστός !....τον άκουσα να φωνάζει...

Άνοιξα την πόρτα και βγήκα να δω ποιος ήταν, και να τον ρωτήσω... Κοίταξα γύρω... δεν υπήρχε κανείς !....

… … >> Με ακούς ?... επανέλαβε ο Γιατρός… τι .... δεν ξέρω… κάτι συνέβη ξαφνικά… με συγχωρείς… με καλεί η νοσοκόμα … είναι η βραδινή… για κάτι επείγον μου λέει…
….. όντως και εγώ άκουσα τη φωνή της από το τηλέφωνο να φωνάζει … --- Γρήγορα γιατρέ !…….

>>> Λοιπόν κλείνω !... με συγχωρείς , θα σε πάρω σε λίγο... μου είπε ο Χάρης και έκλεισε βιαστικά το τηλέφωνο….

Η ώρα περνούσε και τόσο η ανησυχία μου μεγάλωνε… Το ένστικτο μου με προειδοποιούσε για κάτι σοβαρό και άσχημο… Η σκέψη μου ταξίδευε στον Ιοθώρ… Πόσο αλήθεια ένιωθα αναγκαία την παρουσία του αυτή τη στιγμή… Όσα και να σκεφτόμουνα, πάντα κατέληγα στο ίδιο δυστυχώς συμπέρασμα. Το πόσο «Επιτηδευμένα» Μικρός και Αδύνατος Ευάλωτος και Αμελητέος και Ανίκανος είναι γενικά κάθε άνθρωπος, όταν έρχεται αντιμέτωπος με «δύσκολες» «αφύσικες» και «ανεξήγητες» παρόμοιες καταστάσεις, που εν πρώτοις φαίνονται ως «φυσιολογικές», αλλά Δεν είναι… «Δεν είναι θέλημα… θεού !...» όπως λένε οι αδαείς, οι επιπόλαιοι, οι απαίδευτοι και οι άσχετοι… Και πάλι ήλθαν στο μυαλό μου λέξη προς λέξη τα Λόγια Του Ουριήλ… που και πάλι «κούμπωσαν» στον ενεστώτα χρόνο…. Και ερμηνεύουν καθ’ ολοκληρία και τα γεγονότα που εξελίσσονται Τώρα….

Η ώρες περνούσαν γρήγορα, σε λίγο θα βράδιαζε.. Κι εγώ Έπρεπε να φύγω, όμως δεν μπορούσα να αφήσω μόνες τους τη γιαγιά και την Ερατώ μετά τα όσα συνέβησαν. Και δεν μπορούσα να βρω και τη Σοφία, που σίγουρα θα βοηθούσε πολύ αυτή τη στιγμή, να έχουν έναν άνθρωπο στο σπίτι… Σημαντικό, ότι ήταν και νηστικές… Σκέφτηκα να παραγγείλω φαγητό στο σπίτι… Όμως δεν ξέρω στην κατάσταση που βρισκόταν τι θα έπρεπε να φάνε ?… Το καλύτερο θα ήταν να υπήρχε κάποιος άνθρωπος κοντά τους και να φρόντιζε και τα υπόλοιπα… Πήρα λοιπόν την απόφαση να καλέσω για τελευταία φορά τη Σοφία και αν δεν την έβρισκα και πάλι, θα καλούσα ασθενοφόρο για μια ιδιωτική Κλινική που ήταν γιατρός και ένας καλός μου φίλος. Εκεί θα τις περιποιόταν πολύ καλύτερα. Έπιασα το τηλέφωνο και τη ίδια στιγμή που πήγα να καλέσω τη Σοφία, είδα επιτέλους ένα μήνυμα της που μόλις το είχε στείλει, το οποίο όμως και με άφησε άναυδο !