www.logoclub.gr

ΠΟΙΗΣΗ ΚΑΙ ΜΟΥΣΙΚΗ...

Ποίηση = Μουσική, Στίχοι = Νότες και αντίστροφα στην ανάγνωση ενός κόσμου που προσπαθούμε να προσεγγίσουμε το Μυστικό του μέσα από την Ποίηση, την Μουσική και τους Ήχους μιας Υπαρξιακής κρυμμένης Αλήθειας που επιμερίζεται στον χρόνο  και στον χώρο

Το γεγονός της αιφνίδιας εξαφάνισης του Ιοθώρ, ή - αποχώρησης θα έλεγα - γνωρίζοντας το ποιός ακριβώς είναι, το επεξεργαζόμουν συνέχεια στο μυαλό μου καθώς επέστρεφα στο σπίτι. Έφερα πάλι στη μνήμη, τη συζήτηση που είχαμε «εκεί και τότε»*… όταν, μετά την οριστική αποχώρηση Του Ουριήλ, βρισκόμαστε με τον Ιοθώρ ακόμα στο ίδιο σημείο, περιμένοντας εντολή αναχώρησης μας… “Συζητούσαμε ωστόσο διάφορα και κυρίως τα όσα μου εξηγούσε, για το τι είναι και πως συμβαίνει ο «επαναπροσδιορισμός» * και η «ολοκλήρωση» *…. που ήταν και τα τελευταία λόγια Του Ουριήλ, όταν σε μια στιγμή τον ρώτησα ευθέως, κάτι που πάντα δίσταζα και πάντα ήθελα να μάθω !
----- Ιοθώρ είσαι αυθεντικός Ουράνιος* ή όχι ?

ΣΗΜΕΙΩΣΗ > Όλες τις αναρτήσεις για το ΕΡΑΤΩ & ΙΟΘΩΡ θα τις βρείτε στην ΕΝΟΤΗΤΑ > LOGO GATE > Ανένταχτο > σελίδα 2 & 3. Στη σελίδα HOME 1^η Ανάγνωση, θα υπάρχουν μόνο οι 3 τελευταίες Δημοσιεύσεις κάθε φορά, γιατί το έργο είναι μεγάλο και προς αποφυγή η πρώτη σελίδα να γίνει μονοθεματική. Κάτι που έχει αποφευχθεί έως τώρα από το logoclub.gr.

Το πρωινό μιας ακόμα ηλιόλουστης Κυριακής του Σεπτέμβρη με βρήκε καθισμένο στη βεράντα του πατρικού μου, πίνοντας τον καφέ μου, δεχόμενος με ευχαρίστηση την ευλογία της πρωινής θαλασσινής αύρας που φυσούσε στο πρόσωπο μου, φέρνοντας  τα ξεχωριστά αρώματα  γιασεμιού και γαρίφαλου που ερχόταν από τον ανθισμένο κήπο, και αναλογιζόμουν  την χθεσινή περιπέτεια, όπως τελικά εξελίχτηκε ένας όμορφος απογευματινός περίπατος στο νησί.

Αναδρομώντας  τη σκέψη στο χθες, κατέληξα στην ηρεμία που τελικά επικράτησε μετά την επεισοδιακή  απώλεια του δαχτυλιδιού, την αναπάντεχη και απίστευτη εύρεση και παράδοση από τον Ιοθώρ !… Την μεγάλη χαρά της Ερατούς για το γεγονός της επανεύρεσης… αν και το θεώρησε  και το θεωρεί πιστεύω ακόμα, απίστευτο… Έτσι  το επίκεντρο πλέον είχε γίνει.. η άγνωστη κατά τη ίδια,  ξεχωριστή  «ικανότητα»  και «ευκολία» της, να πιάνει τα ζαλισμένα από το εκτυφλωτικό φως καβούρια με την απόχη και την πρωτόγνωρη εμπειρία που μεταφραζόταν σε χαρά, και εκδηλωνόταν με επιφωνήματα, γέλια και… χορευτικές κινήσεις.  Αξιοσημείωτο ήταν, ότι δεν έλεγε να σταματήσει ούτε από κούραση, ούτε γιατί πλέον η ώρα είχε προχωρήσει σε μεταμεσονύκτια σκαλοπάτια !...  
Ο Ιοθώρ περισσότερο έδειχνε να χαίρεται με τη χαρούμενη διάθεση και ευφορία της Ερατούς, που ώρες – ώρες έκανε σαν μικρό παιδί, παρά το ότι «έπιανε»… ότι ήθελε και όποτε ήθελε !... Και εγώ ικανοποιημένος  θα πω… εντάξει, το κατά δύναμη…

Εκεί που στεκόταν ιδιαίτερα όμως η σκέψη μου και αναρωτιόμουν συνεχώς, ήταν τι άραγε να είχε πει ο Ιοθώρ στο Λιμεναρχείο… Ποια απάντηση να είχε δώσει, γνωρίζοντας επίσης , ότι δεν μπορούσε να πει ψέματα…. Ένας Γρίφος που όσο και να προσπαθούσα δεν έβρισκα απάντηση…

Ήταν ένας συνηθισμένος απογευματινός περίπατος, με μόνο ενοχλητικό στοιχείο τη ζέστη, αταίριαστα υψηλή για φθινοπωρινό μήνα όπως ο Σεπτέμβρης… Ταίριαζε όμως με τις καυτές και απροσδόκητες ερωτοαπαντήσεις όπως εξελίχτηκε η συζήτηση, που προσωπικά με έκαναν να ιδρώνω περισσότερο, νιώθοντας ταυτόχρονα κάποιο άγχος και μια άβολη αμηχανία, που εξελισσόταν σε μελαγχολία ……

Η φίλη Ερατώ, τριτοετής στη Φιλοσοφική και ο Ιοθώρ… σπάνιος και πολύτιμος φίλος,.. που θα ήθελα πολύ να τον αποκαλέσω «Αδελφικό Φίλο», αλλά αυτό δεν ήταν παρά μόνο μια κρυφή επιθυμία μου, χωρίς να υπάρχει η πιθανότητα να συνέβαινε και στην πραγματικότητα κάτι τέτοιο !...… Απίστευτη ήταν η πρώτη γνωριμία μου μαζί του !… Παράξενη, εξωπραγματική και απρόσμενη … Δεν θα επεκταθώ όμως περισσότερο τώρα, όλα θα γίνουν γνωστά στην πορεία…
Είχα συζητήσει με την Ερατώ, όταν με ρώτησε τις προάλλες και της είχα πει πως ο Ιοθώρ είναι φίλος μου και ασχολείται με… την Θεολογία. Φυσικά της είχα πει ψέματα. Όμως ήταν αδύνατον να της εξηγήσω και να της πω την αλήθεια, προφανώς γιατί δεν θα καταλάβαινε. Αλλά και αν καταλάβαινε κάτι, θα με νόμιζε για τρελό …! Ήταν ακόμη ανώριμη και άπειρη σε τέτοια θέματα, πόσο μάλλον να της έλεγα την αλήθεια…. Σίγουρα θα κλονιζόταν πολύ και ίσως να έμπαινε σε δοκιμασία ακόμα και η ψυχική της υγεία !... Και αυτό δεν το ήθελα καθόλου βέβαια…

Ο Ήλιος βγήκε σήμερα απ’ τη σωστή του θέση, ξεσκεπάζοντας την Αλήθεια στην υποβαθμισμένη, άνιση, αιματοβαμμένη και συνεχώς αιμορροούσα, τσαλακωμένη, και ψυχορραγούσα σκηνή της ανθρώπινης Ιστορίας…
Με το πρώτο φως αχνοπερπάτησε προσεκτικά, περικύκλωσε και ψηλάφισε όλα τα μαρτυρικά σημάδια των άπειρων σκόρπιων ματωμένων βημάτων… Οσμίστηκε την περιρρέουσα μυρωδιά του ανθρώπινου Πόνου και ακτινογράφησε την αέναη αγωνία του ανθρώπινου φόβου και της αβεβαιότητας, ρίχνοντας το φως του στις αναρίθμητες ανοιχτές αιμορραγούσες πληγές μιας ανυπολόγιστης και ατιμώρητης «πράξης» και αδικίας, που ήδη πλέον έχουν κακοφορμίσει ανεξέλεγκτα σε ολόκληρο τον Πλανήτη…

Είδα το βλέμμα σου διστακτικό και φοβισμένο να κοιτάζεις με απόγνωση, αγωνία και οργή, εξετάζοντας τα σημάδια, δείχνοντας άρνηση, απέχθεια κι’ αποδοκιμασία….

{προβολές +247}

Αυτό που δεν μπορούσα να σκεφτώ σε αυτή τη συγκυρία, ήταν πως θα βρισκόμουν ξαφνικά και απροσδόκητα πίσω στη Γη !!.....

Έβλεπα τον εαυτό μου να βρίσκεται σε κάποιο πολυσύχναστο δρόμο σε μεγάλη άγνωστη πόλη... που δεν μπορούσα να προσδιορίσω ακόμα το όνομα της...

Έβλεπα αιφνιδιασμένος και έκπληκτος ένα κυριολεκτικά απίστευτο γεγονός....
Έβλεπα να περνούν από δίπλα μου άνθρωποι που κουβαλούσαν τον Δαίμονα
τους ! ! ..... - Και απ' όσα καταλάβαινα - μια και ανεξήγητα μπορούσα να διαβάζω τη σκέψη τους !... Αυτό που ένιωθαν και αισθανόταν και αυτό που πήγαζε από μέσα τους, ήταν μια μεγάλη οργή και ένα βαθύ μίσος !....

Απροσδιόριστο μίσος.. Άρνηση και φθόνο για κάθε τι που συναντούσαν και έβλεπαν !... Μια αναγούλα προς έμετο, φαινόταν να διαγράφεται στα χαρακτηριστικά του προσώπου τους... που προερχόταν από μια εσωτερική -άρρωστη κακία... μια κακία που πήγαζε βαθιά από μέσα τους, μια κακία ανείπωτη σε βάθος και σε πλάτος συνοδευόμενη από ένα ανεξήγητο πόνο στο στέρνο.....

Δαιμονικά - κυριαρχικά στοιχεία, ανεξίτηλα και βαθιά μέσα τους, κυβερνούσαν το είναι τους και την ψυχή τους......

Ένιωθα οργή, πόνο, και ντροπή.... για το" μεγαλείο" του "άρχοντα", που έπραττε και καταδεχόταν, - εφ' όσον έλεγε πως ήταν ...θεός, - να συμπεριφέρεται και να μεταχειρίζεται τα δημιουργήματα του με τόσο αισχρό, ποταπό, άδικο και βασανιστικό τρόπο για δικό του καθαρά όφελος.....

Ντροπή.... μεγάλη ντροπή.... μεγάλη λύπη ..... και οργή......για την εγκληματική "μεταχείριση" των Αθώων Εγκλωβισμένων Ψυχών......