στον Ιστοχώρο του Λογοτεχνικού Club,που δημιουργήθηκε από ανθρώπους που αγαπούν την λογοτεχνία και επιθυμούν να προβάλλουν αυτό το κομμάτι του πολιτισμού μας σε όλον τον κόσμο. 
Το πρωινό μιας ακόμα ηλιόλουστης Κυριακής του Σεπτέμβρη με βρήκε καθισμένο στη βεράντα του πατρικού μου, πίνοντας τον καφέ μου, δεχόμενος με ευχαρίστηση την ευλογία της πρωινής θαλασσινής αύρας που φυσούσε στο πρόσωπο μου, φέρνοντας τα ξεχωριστά αρώματα γιασεμιού και γαρίφαλου που ερχόταν από τον ανθισμένο κήπο, και αναλογιζόμουν την χθεσινή περιπέτεια, όπως τελικά εξελίχτηκε ένας όμορφος απογευματινός περίπατος στο νησί.
Αναδρομώντας τη σκέψη στο χθες, κατέληξα στην ηρεμία που τελικά επικράτησε μετά την επεισοδιακή απώλεια του δαχτυλιδιού, την αναπάντεχη και απίστευτη εύρεση και παράδοση από τον Ιοθώρ !… Την μεγάλη χαρά της Ερατούς για το γεγονός της επανεύρεσης… αν και το θεώρησε και το θεωρεί πιστεύω ακόμα, απίστευτο… Έτσι το επίκεντρο πλέον είχε γίνει.. η άγνωστη κατά τη ίδια, ξεχωριστή «ικανότητα» και «ευκολία» της, να πιάνει τα ζαλισμένα από το εκτυφλωτικό φως καβούρια με την απόχη και την πρωτόγνωρη εμπειρία που μεταφραζόταν σε χαρά, και εκδηλωνόταν με επιφωνήματα, γέλια και… χορευτικές κινήσεις. Αξιοσημείωτο ήταν, ότι δεν έλεγε να σταματήσει ούτε από κούραση, ούτε γιατί πλέον η ώρα είχε προχωρήσει σε μεταμεσονύκτια σκαλοπάτια !...
Ο Ιοθώρ περισσότερο έδειχνε να χαίρεται με τη χαρούμενη διάθεση και ευφορία της Ερατούς, που ώρες – ώρες έκανε σαν μικρό παιδί, παρά το ότι «έπιανε»… ότι ήθελε και όποτε ήθελε !... Και εγώ ικανοποιημένος θα πω… εντάξει, το κατά δύναμη…
Εκεί που στεκόταν ιδιαίτερα όμως η σκέψη μου και αναρωτιόμουν συνεχώς, ήταν τι άραγε να είχε πει ο Ιοθώρ στο Λιμεναρχείο… Ποια απάντηση να είχε δώσει, γνωρίζοντας επίσης , ότι δεν μπορούσε να πει ψέματα…. Ένας Γρίφος που όσο και να προσπαθούσα δεν έβρισκα απάντηση…
Κοίταξα το ρολόι μου. Ήταν πολύ πρωί ακόμα για οποιαδήποτε επικοινωνία σκέφτηκα… Δεν ήθελα να τον ανησυχήσω… Αλλά γνώριζα επίσης πως … μπορούσε να έχει καταλάβει ότι τον σκεπτόμουν και φυσικά αν το ήθελε να επικοινωνήσει μαζί μου Χωρίς…. τηλέφωνο !… Δεν είχα ακόμη τελειώσει τη σκέψη μου όταν ξαφνικά «άκουσα» τη φωνή του.. Δεν ήταν έκπληξη πλέον κι ούτε θα πω πως δεν το περίμενα… όμως ήταν μεγάλη η χαρά μου για ακόμα μια φορά… που το κατάλαβε και είχε συντονιστεί στη σκέψη μου ! …
>>>> Δεν μιλήσαμε όπως νομίζεις και όπως συνηθίζετε εσείς… απλά τους είπα Μόνο έναν Κωδικό !…. Κατάλαβαν… (τους βοήθησα και εγώ, γιατί έπεσε μπροστά τους το βιβλίο με τους Απόρρητους κωδικούς από το ράφι, ανοικτό στη σελίδα που έπρεπε), γι αυτό και απάντησαν αμέσως όπως και το άκουσες !....
Ήξερα πως θα ήταν βέβαια ανώφελο και ασυμβίβαστο να ρωτήσω περαιτέρω…. Τι κωδικό κλπ… Άλλωστε ο Ιοθώρ ακολουθώντας τη σκέψη μου απάντησε και πάλι…
>>>> Σωστά σκέφτηκες…. Ίσως εξηγήσω γι αυτό κάποτε… όταν είμαι σίγουρος ότι θα καταλάβεις !.....
Τζίφος !... είπα μέσα μου, ο Γρίφος παραμένει… Και Τζίφος και Γρίφος !...
>>>> Πες το και έτσι !... «άκουσα» τη φωνή του Ιοθώρ… ξεχνώντας πως ήταν ακόμα συντονισμένος στη σκέψη μου… Προσπάθησα να απεμπλακώ σκεπτόμενος να ρωτήσω πότε θα συναντηθούμε…
>>>> Θα συναντηθούμε σε πολύ λίγο χρόνο που θα με χρειαστείς !...
Παράξενο…. Άντε πάλι, άλλος γρίφος !..... Θα τον χρειαστώ είπε ?... Έχει γούστο !... Θυμήθηκα την πρώτη φορά πριν από… «απροσδιόριστο χρονικό διάστημα,»… που μου είχε πει τα ίδια ακριβώς λόγια… Και τότε μου έσωσε τη ζωή που κινδύνεψα από θανάσιμο κίνδυνο !..... Ωχ ! είπα πάλι…. Τι είναι τούτο… Δεν πρόλαβα να συνεχίσω τη σκέψη μου όταν ξαφνικά χτύπησε το κινητό μου…
Ήταν η Σοφία, η φίλη της Ερατούς… την κατάλαβα με δυσκολία γιατί η φωνή της έτρεμε και ακουγόταν παράξενα. Ανησύχησα αμέσως γιατί κατάλαβα πως κάτι όχι ευχάριστο συμβαίνει…
>>>> Με συγχωρείς τόσο πρωί που σε ενοχλώ, όμως πρέπει να έλθεις στο σπίτι γιατί η Ερατώ δεν είναι καλά… μάλλον πρέπει να την πάμε στο νοσοκομείο !… Και άκουσα το τηλέφωνο να κλείνει απότομα…
Το σπίτι της γιαγιάς της στο χωριό που τη φιλοξενούσε στις διακοπές της, ήταν περίπου έξη χιλιόμετρα μακριά. Χωρίς καθυστέρηση έριξα επάνω μου ένα πουκάμισο και με τη βερμούδα κατέβηκα στο αυτοκίνητο. Χρειαζόμουν περίπου 10 λεπτά για να διανύσω την απόσταση στον επαρχιακό δρόμο . Σκέφθηκα αμέσως τον Ιοθώρ εάν χρειαζόμουν βοήθεια μη ξέροντας τι θα αντιμετωπίσω και αμέσως…. θυμήθηκα τα λόγια, πουν πριν λίγη ώρα μόλις μου είχε πει…. όταν τον ρώτησα πότε θα συναντηθούμε.….
<< Θα συναντηθούμε σε πολύ λίγο χρόνο που θα με χρειαστείς !... >>
Νίκος Στυλιανού
(συνεχίζεται…)