στον Ιστοχώρο του Λογοτεχνικού Club,που δημιουργήθηκε από ανθρώπους που αγαπούν την λογοτεχνία και επιθυμούν να προβάλλουν αυτό το κομμάτι του πολιτισμού μας σε όλον τον κόσμο. 
Με λίγη καθυστέρηση λόγω δυσκολίας να προσπεράσω σε κάποιο σημείο ένα φορτωμένο τρακτέρ, έως ότου να φαρδύνει λίγο ο δρόμος, έφθασα στο χωριό και όπως είχα προβλέψει, είδα αμέσως τον ΙΟΘΩΡ να περιμένει στο Μετόχι, όπως ονομάζεται η μεγάλη από σχιστόλιθο, πέτρινη πηγή στο τέρμα του δρόμου, φτιαγμένη το 1894 από ντόπιους μαστόρους...
>>>> Καλημέρα Ιοθώρ σε ευχαριστώ που ήρθες…
>>>> Καλημέρα… Στο είχα πει ότι θα συναντιόμαστε σύντομα !… Δεν είναι κάτι σοβαρό… την δάγκωσε Αράχνη την ώρα που κοιμόταν…. Είναι ακόμη υπό την επήρεια του δηλητηρίου… να της πεις να βάλει σήτα στο παράθυρο… αλλά πάμε να την δούμε από κοντά… θα γίνει γρήγορα καλά !...
Και ενώ θέλαμε λίγα βήματα ακόμα να φθάσουμε στο σπίτι… Είχα και τη διάγνωση… και το αίτιο… και την πρόβλεψη !.... και… εξασφαλισμένη την Θεραπεία 100 % … Γι αυτό άλλωστε και δεν υπάρχουν γιατροί και νοσοκομεία…. Φάρμακα… και χειρουργεία… στον Αληθινό Κόσμο…. Όπως άλλωστε και ο ίδιος είχα διαπιστώσει… Εκεί και Τότε !…
Με το που έβγαλα το μάνταλο και άνοιξα την καγκελόπορτα του κήπου, σχεδόν ταυτόχρονα άνοιξε και η εξώπορτα του σπιτιού !... Κατάλαβα πως με περίμεναν με αγωνία… αλλά σίγουρα όχι τον Ιοθώρ….
Σκέφτηκα αμέσως πως αν ερχόμουν μόνος….. Θα μεταφέραμε την Ερατώ στο Νοσοκομείο με το ελάχιστο νοσηλευτικό προσωπικό που υπάρχει στο νησί και τον μοναδικό γιατρό…. Όμως, θα κάνανε άραγε γρήγορα την σωστή διάγνωση και την σωστή αιτία του προβλήματος ?... Είχαν άραγε κάποιο αντίδοτο ? Ή θα ειδοποιούσανε στη τελική το ΕΚΑΒ να στείλει πάλι ελικόπτερο για μεταφορά από το νησί σε νοσοκομείο της Αθήνας… και ζήσε Μαϊ μου να φας τριφύλλι… και άντε αγωνία και ταλαιπωρία… και… και… <<[… γι' αυτό καταδικάστηκε για ειδεχθές κακούργημα να ζήσει με το θάνατο για πάντα στο σκοτάδι ... χωρίς καμπάνα Ανάστασης, χωρίς Αγάπης λάδι...> ]>> πόσο σωστό… το ξανασκέπτομαι τώρα….. ακόμα μια φορά…. και πόσο δίκαιο !…. (Αυτό τώρα, θα ρωτήσει κάποιος που κολλάει ? Στην πορεία όμως θα καταλάβει… Τι νόημα έχουν αυτά τα λόγια που απευθύνονται στον Κατασκευαστή).
Η Σοφία και η Γιαγιά σχεδόν πέσανε αμέσως επάνω μας… Μας τραβούσαν πανικοβλημένες να κάνουμε γρήγορα… Η Ερατώ έχει παγώσει μας λέγανε και δεν ανοίγει τα μάτια της…. Τότε μπήκε μπροστά ο Ιοθώρ..
>>>> Ησυχάστε !... δεν είναι σοβαρό… θα γίνει καλά !...
>>>> Ναι Γιατρέ μου ?!... Πως το ξέρετε ?!.... Τι έχει ?!...
Δεν μπόρεσα να κρατηθώ… και να μη χαμογελάσω…
>>>> Εμείς κοντεύουμε να πεθάνουμε από την αγωνία και εσύ γελάς ? Με μάλωσε η Γιαγιά…
>>>> Έχω εμπιστοσύνη στο… Γιατρό ! Της απάντησα.
Ο Ιοθώρ πήγε στο κρεβάτι από την αντίθετη μεριά και έπιασε το μέτωπο της Ερατούς με το ένα χέρι, ενώ με το άλλο σήκωσε και κράτησε το δεξί της χέρι από τον καρπό.…
>>>> Να φέρω μια καρέκλα να κάτσει ο Γιατρός ? Με ρώτησε η Σοφία !
>>>> Όχι, δεν χρειάζεται της απάντησα, μόνο κάνετε ησυχία…
Ξαφνικά σοκαρίστηκα με αυτό που είδα, αν και δεν θα έπρεπε !...
Ο Ιοθώρ δεν πατούσε στο έδαφος !... Ήταν περίπου 5 – 10 εκατοστά στον αέρα !... Το έβλεπα καθαρά, γιατί και εγώ είχα ακολουθήσει τον Ιοθώρ από την μεριά που ήταν το παράθυρο, ενώ οι άλλοι από την αντίθετη πλευρά του κρεβατιού δεν μπορούσαν να το καταλάβουν…
Και άρχισε ο χρόνος να παγώνει… Μου φάνηκε αιώνας κι όμως είχαν περάσει μόνο τρία λεπτά όταν ξαφνικά η Ερατώ άνοιξε τα μάτια και χασμουρήθηκε ελαφρά ! Το πρόσωπο της ήταν τόσο γαλήνιο… και δεν έκρυβε μια μεγάλη εσωτερική χαρά που πήγαζε βαθιά μέσα της…
>>>> Τι Υπέροχα !..... Σε Ευχαριστώ πολύ Ιοθώρ !... Πρώτη φορά στη ζωή μου πήγα σε τόσο Θαυμάσιο μέρος ! Ήταν όλα καταπληκτικά !... Δεν το πιστεύω ακόμα, τι ομορφιά Θεέ μου !...
>>>> Παραμιλά ? Είπε χαμηλόφωνα η Γιαγιά !... Η Σοφία παρακολουθούσε σιωπηλή αλλά φαινόταν αρκετά ταραγμένη και απορημένη… Είδα τον Ιοθώρ να πατάει κανονικά στο έδαφος τώρα…
>>>> Είναι καλά ! Την είχε δαγκώσει Αράχνη την ώρα που κοιμόταν, βρισκόταν σε αλλεργικό σοκ ... είπε !
Οι γυναίκες είχαν μείνει άφωνες… Δεν ήξερα αν είχαν καταλάβει τι είχε γίνει…
>>> Τι καλός Γιατρός ! Γύρισε και μου είπε ψιθυριστά η Σοφία… Από την Αθήνα έχει έρθει στο νησί για διακοπές ?... Που τον βρήκες ? Και η Ερατώ πως γνωρίζει το όνομα του… δεν το συγκράτησα, ήταν κάπως παράξενο… Τον ξέρει ?
>>>> Ναι. Είναι… φίλος μου, είχαμε πάει μαζί μια βόλτα εχθές …
Είδα πως η Ερατώ ακόμα κράταγε το χέρι του Ιοθώρ !… Αυτός δεν έκανε καμία κίνηση… αλλά περίεργο που τον έβλεπα, σπάνιο πράγματι… να της χαμογελά !...
Τη σιωπή έσπασε η Γιαγιά.. >>>> Δεν υπάρχουν λόγια να σας ευχαριστήσουμε Γιατρέ μου, να μας πείτε τι σας χρωστάμε !....
Όχι τέτοια λόγια τώρα… αλλά που να ξέρει αυτή η αθώα γυναίκα, είπα από μέσα μου… Και η Γιαγιά συνέχισε σε ένδειξη ευγνωμοσύνης …
>>>> Θα καθίστε όλοι σας σε λίγο στο τραπέζι να φάμε όλοι μαζί τα ψάρια και τα καβούρια που έφερε η Ερατώ εχθές…. Είναι τόσα πολλά και είναι νοστιμότατα…. Γιατρέ μου και σε εσάς θα αρέσουν πολύ… Είναι φρεσκότατα… θα το δείτε !...
Ως συνήθως και αφού μπήκα στα παπούτσια αυτού του ρόλου, έστω και άθελά μου τι να κάνω… επενέβην και πάλι…
>>>> Ο Ιοθώρ… ο Γιατρός θέλω να πω, πρέπει να φύγει αμέσως γιατί έχει σημαντικό ραντεβού !... Με το ζόρι τον έφερα… (Τι λέω που να πάρει… σκέφτηκα) Ξαφνικά μίλησε η Ερατώ
>>>> Όχι ! Ο Ιοθώρ θα μείνει να φάει μαζί μας !... Θα μείνετε όλοι σας… είμαι πολύ καλά, να το γιορτάσουμε λοιπόν… άλλωστε τα πιο πολλά ψάρια και τα πιο μεγάλα, είναι δικά του !...
Όσο πάει και μπλέκεται το κουβάρι σκέφτηκα… να δούμε πως θα τα ξεμπλέξω τώρα !
Όμως άλλο η σκέψη και η επιθυμία και άλλο η πραγματικότητα και η αλήθεια…
Και η πιο μεγάλη έκπληξη που πράγματι δεν την περίμενα… ήρθε από τον Ιοθώρ…
>>>> Ευχαριστούμε πολύ που μας τιμάτε με την καλοσύνη σας και επειδή γνωρίζω πως το λέτε με την καρδιά σας, θα μείνουμε να φάμε όλοι μαζί !.... Τα ψάρια είναι αποτέλεσμα της προσπάθειας όλων μας !...
>>>> Τι λέει παιδάκι μου δεν καταλαβαίνω… τι παράξενος άνθρωπος ο Γιατρός αλλά αφού είναι φίλος σου, όλα τα άλλα περισσεύουν…. Γύρισε και μου είπε η Γιαγιά…
Η Ερατώ σηκώθηκε από το κρεβάτι και ανέλαβε πρωτοβουλία να μας περιποιηθεί μέχρι να ετοιμαστεί το φαγητό, ενώ η Σοφία με τη Γιαγιά πήγαν στην κουζίνα.
Νίκος Στυλιανού
(συνεχίζεται….)