Καλώς ήρθατε
στον Ιστοχώρο του Λογοτεχνικού Club,που δημιουργήθηκε από ανθρώπους που αγαπούν την λογοτεχνία και επιθυμούν να προβάλλουν αυτό το κομμάτι του πολιτισμού μας σε όλον τον κόσμο.
Reviews written by kate
| 126 results - showing 1 - 15 | 1 2 3 4 5 6 7 8 9 | Αποτελέσματα ανα σελίδα: |
Επιστημονική Φαντασία
Η ζωή της είχε φερθεί καλά....
|
Μια βαθιά μελαγχολική, αλλά συγχρόνως φιλοσοφημένη και ώριμη ανάλυση, θα έλεγα. Ένα βλέμμα προς το διάστημα, που δεν αναζητά το εξωγήινο, αλλά ΤΟΝ ΙΔΙΟ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ σε άλλους κόσμους , που γίνονται η αφετηρία και συγχρόνως το ζητούμενο, μέσα από ένα δημιουργικό όραμα πέρα από τα γήινα. Καθηλώνεται ο αναγνώστης καθώς η ηρωίδα σαν επιφοίτηση, ανακαλύπτει την αληθινή της ταυτότητα και το νόημα της ύπαρξης της πάνω στη Γη που είναι η υπέρβαση του εαυτού και το άγγιγμα του απείρου μέσα από μια προσφορά αγάπης και ανθρωπιάς. Με την φαντασία ζωντανεύουν περασμένοι κόσμοι και πλάθονται καινούργιοι,καταργώντας μια πραγματικότητα που πιέζει καιδεν ανταποκρίνεται στους πόθους και στις επιθυμίες μας. H συγγραφέας ουσιαστικά αντιστέκεται με τον δικό της τρόπο στην ασχήμια και στην δυστυχία, δείχνοντας ότι ο ίδιος ο άνθρωπος έχει την δύναμη να μεταμορφώνει τον κόσμο. Οδηγούμαστε σε άλλες σφαίρες μέσα από ένα όραμα αυθεντικής ζωής περασμένης ή μελλοντικής ,μακριά από ότι φθείρει και παραπλανά. Ο σκοπός της ύπαρξης λαμβάνει νέο περιεχόμενο καθώς γίνεται αντιληπτό ότι είμαστε αναπόσπαστο μέρος του ΣΥΜΠΑΝΤΟΣ και επομένως κινούμαστε αδιάκοπα και αρμονικά μέσα σε αυτό αντανακλώντας την ΣΥΜΠΑΝΤΙΚΗ ΟΜΟΡΦΙΑ. Όταν το διάβασα Μια μουσική απόκοσμη με πλημμύρισε Άνοιξα το παράθυρο και κοίταξα ψηλά ,στον ουρανό ένα άστρο σκοτεινό, αντίκρισα να αναζητά το φώς ήταν η ψυχή μου! Το ξεκίνημα σου αυτό με συγκίνησε ιδιαίτερα. ******************************************************************** Φίλη Kate, Αν πρόκειται να δέχομαι τέτοια σχόλια, μάλλον θα πρέπει να κάνω αναρτήσεις συχνότερα! Και πράγματι ο ίδιος ο άνθρωπος έχει την δύναμη να μεταμορφώνει τον κόσμο… Και πράγματι είμαστε αναπόσπαστο κομμάτι του Σύμπαντος και οφείλουμε να κινούμαστε αρμονικά… Σε ευχαριστώ! viv |
Ποίηση
Όταν πέθανε η ποίηση
|
Απόσπασμα από το ποίημα του ΓΙΩΡΓΟΥ ΣΕΦΕΡΗ ΈΝΑΣ ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΣΤΗΝ ΑΚΡΟΠΟΤΑΜΙΑ Δεν θέλω τίποτε άλλο παρά να μιλήσω απλά,να μου δοθεί ετούτη η χάρη. Γιατί και το τραγούδι το φορτώσαμε με τόσες μουσικές που σιγά σιγά βουλιάζει και την τέχνη μας τη στολίσαμε τόσο πολύ που φαγώθηκε από τα μαλάματα το προσωπό της κι είναι καιρός να πούμε τα λιγοστά μας λόγια γιατί η ψυχή μας αύριο κάνει πανιά. |
Ποίηση
ΣΗΜΑΔΙ ΚΟΚΚΙΝΟ
|
Στέκομαι στο οξύμωρο σχήμα ΦΟΝΙΑΣ - ΑΓΓΕΛΟΣ που η λογική το απορρίπτει σαν ασύμβατο. Όμως πίσω από το επιφανειακά παράδοξο, όλο το νόημα : το ερωτικό στοιχείο σαν φθορά αλλά και σαν κορύφωση ζωής. Διαπλέκεται το συναίσθημα της λύπης για το τότε(Σαν τότε στων ονείρων μας το χάδι) με αυτό που νοιώθει ο ποιητής τώρα: ΔΕΝ ΤΟ ΑΝΤΕΧΩ ΠΙΑ…. Ένα δυσβάσταχτο βάρος που προσπαθεί να μετουσιωθεί μέσα από το: (Το πέπλο σου να χρίσω περηφάνια) ,σε ψυχική και πνευματική δύναμη που θα οδηγήσει στην υπέρβαση του εαυτού ,τη γαλήνη και ισορροπία. |
Ποίηση
« Στεφανωμένα δάκρυα »
|
Λαχτάρα, μίσος, μοναξιά, λόγια πικρά, καημός, δάκρυ, προβάλλονται με συναίσθημα με ένταση με τόνο δραματικό, η τραγικότητα της ανθρώπινης ύπαρξης οδηγεί τελικά στη φυγή, που είναι η μόνη λύση για μια διαφορετική στάση ζωής. Μια απόδραση, που δεν σημαίνει παραίτηση από την ελπίδα και την αισιοδοξία. Ένας ΔΡΑΠΕΤΗΣ που μέσα από την αναζήτηση της ΑΓΑΠΗΣ κάνει ανάλαφρη την ψυχή και την λυτρώνει από τον πόνο. ******************************************************** Nαι, Κατερίνα.... η όποια απόδραση δεν σημαίνει και παραίτηση από την ΕΛΠΙΔΑ για την τελική Νίκη.... Άψογο ( όπως πάντα ) το σχόλιο σου... Nikos Stylianoy |
Ποίηση
Για δες πως καταντήσαμε..
|
Η Φωνή του ποιήματος σ’ένα απόλυτα προσωπικό τόνο, εκφράζει το συλλογικό εγώ, σε μια σκληρή μοίρα. Το συναίσθημα της λύπης δεμένο με τα γυρτά, τρομαγμένα σπουργίτια να σημαίνει την έλλειψη ζωής και δράσης. Όλα παραδομένα μέσα σε μια αγωνία του υποκειμένου για την επόμενη αυγή. Μια κατάσταση ασφυξίας και ψυχικού αδιεξόδου, περιγράφεται. Το καθολικό βούλιαγμα της ζωής, το αλλοιωμένο και ανοίκειο μέσα από την θλιβερή βεβαιότητα του ΞΕΠΕΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΥΤΕΛΕΙΑΣ. Είχαμε την ευκαρία αφού κυβερνήσαμε ,να δούμε τα πράγματα μέσα από μία διαφορετική οπτική, όχι αυτή της μικροψυχίας και υποκρισίας. Και στο λευκό το χρώμα, η ιερότητα, η πνευματική φώτιση, η ειλικρίνεια, το νέο πρόσωπο της αυγής, ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΗΣ ΕΛΠΙΔΑΣ ΓΙΑ ΑΝΑΤΡΟΠΗ. Προβάλλεται ,σαν βαθιά επιθυμία του ποιητή στους τελευταίους στίχους, αυτό που επιβάλλεται να γίνει για να ξεπεραστεί το κακό. ********************************************************8 Ευελπιστώ πως οι αναγνώστες διαβάζουν και τα σχόλια..... Τα οποία πολλές φορές έχουν μεγαλύτερη δύναμη και αξία από αυτό το ίδιο το κείμενο..... Ευχαριστώ Κατερίνα.... Να' σαι πάντα δυνατή και να προσέχεις πάντα την..... Πολύτιμη ψυχή σου...... Nikos Stylianoy |
Ανένταχτο
ΕΚΕΙ ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ..
|
Ένα προσωπικό βίωμα, μια απώλεια που βασανίζει,που μένει εκεί στην άκρη του μυαλού όχι σαν μικρόβιο αλλά σαν αγαπημένη μορφή που περιμένει να συζητήσει πιο γόνιμους τρόπους επικοινωνίας, ώστε και μια σκοτεινή εμπειρία να αποτελέσει το όπλο για την διατήρηση μιας μόνιμης σχέσης που δεν θα συνθλίβεται μέσα από συνεχείς εγωιστικές συγκρούσεις, αλλά θα αποτελεί μια προσφορά αμοιβαίας αγάπης και γαλήνης. |
Ποίηση
ΤΑ ΡΙΓΗ ΤΗΣ ΦΩΤΙΑΣ
|
Η Αίσθηση της στέρησης( στεγνή ζωή),η απώλεια ,η μοναξιά ,τα εμπόδια ,τα αδιέξοδα, ο Γολγοθάς, που συνθλίβουν και ένα ταξίδι, κάλεσμα αγάπης ,που όλοι αναζητάμε και δεν θα θέλαμε να τελειώσει ποτέ! |
Άλλο
ΑΠΟΣΜΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΗ ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΣΚΕΨΗΣ ΤΗΣ ANNIE BESANT
|
ALTER EGO Συσσωρεύω υλικά αγαθά, ξοδεύοντας μεγάλο μέρος από τα πολύτιμα αγαθά μου (χρόνος,ενέργεια ). Δίνω μεγαλύτερη προσοχή σε αυτό που φαίνεται. Ξεχνώντας πως έχω μέσα μου την ΜΕΓΑΛΗ ΟΜΟΡΦΙΑ ΤΟΥ ΕΜΕΙΣ,που έρχεται σε αντίθεση μ’ένα Alter Εgo που ισοπεδώνει τα πάντα,νόηση και συναίσθημα. Θυσιάζω έναν πολύτιμο εαυτό για κάτι που μου προσφέρεται εύκολα και που ποτέ δεν θα με αγγίξει. Η αναζήτηση της φαινομενικής ευτυχίας μέσα από το κυνήγι εκπλήρωσης επιθυμιών και αναγκών είναι μάταιη. Εξαρτώμαι συνεχώς από τους άλλους , χωρίς να ενισχύω τον εαυτό μου. Πέφτω στην παγίδα της ανησυχίας και των αρνητικών σκέψεων καθώς ο εξωτερικός κόσμος με βομβαρδίζει συνεχώς από πράγματα που με κάνουν ν’ανησυχώ και να αγχώνομαι. Ένας χωριστός εαυτός παλεύει να μεταμορφωθεί πνευματικά μέσα από πιστεύω και νέους τρόπους κατανόησης της πραγματικότητας. Μια δήθεν καινούργια οπτική του κόσμου του δίνεται, που στην αρχή τον γοητεύει και τον ικανοποιεί, επειδή του υπόσχεται δύναμη και επιτυχία. Η πνευματική μεταμόρφωση όμως δεν έρχεται αφού ενθαρρύνει το ανταγωνιστικό προς την καθημερινότητα. Ό,τι νομιμοποιεί και ¨ΒΟΛΕΥΕΙ¨ τον χωριστό εαυτό, ανακουφίζει προσωρινά από εντάσεις και χαοτικές καταστάσεις. Η ανώτερη πνευματικότητα σε μια συνεχή αναζήτηση, χωρίς ουσία, εφόσον δεν προσφέρει αποτελεσματικούς τρόπους, για την διάλυση του εγωκεντρικού εγώ και την πλήρη συνειδητοποίηση, ότι μόνο αν μείνουμε απόλυτα επικεντρωμένοι στον εσωτερικό μας κόσμο, μπορούμε ν’ ανακτήσουμε και να διατηρήσουμε την εσωτερική μας ηρεμία, να ξεπεράσουμε τον εαυτό μας, να μοιραστούμε και να μεταδώσουμε αγάπη στη βάση μιας παγκόσμιας οπτικής του κόσμου. Στις βιτρίνες των βιβλιοπωλείων, εγχειρίδια με νέες μεθόδους για την φροντίδα της ψυχής μας καλούν για να στηρίξουμε κυρίως ένα εμπορικό παιχνίδι. Και αν η ισχυρή εσωτερική μας δύναμη είναι αυτή που θα μας βοηθήσει να μείνουμε γαλήνιοι,να δούμε το φώς και να βιώσουμε την αρμονία του καλού,του αγαθού,του όμορφου, συμβάλλοντας στο πλήρες αγάπης σύνολο, πως θα το ανακαλύψουμε; Ποιοι είναι οι πραγματικά, πνευματικά φωτισμένοι άνθρωποι, που δεν θα παρηγορήσουν απλά, αλλά θα προκαλέσουν την απροθυμία μας για ριζική αλλαγή, μέσα από ΕΝΑ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΖΩΗΣ που θα μας κάνει να αγκαλιάσουμε την ΗΔΗ ΜΕΓΑΛΗ ΑΛΗΘΕΙΑ πως είμαστε ΟΛΟΚΛΗΡΟΣ Ο ΚΟΣΜΟΣ ; |
Ανένταχτο
Το μέλι απ' τις ανθισμένες φράουλες
|
Η ΟΜΟΙΟΤΗΤΑ ΜΑΣ Κι αν όλα γύρω φοβερίζουν με καταστροφή αν γίναμε αγνώριστοι μεταξύ μας, από την καπνιά των αδυσώπητων καιρών αν τα βέλη της πραγματικότητας προσβάλλουνε από παντού τα κορμιά μας Κι αν το κλειδί μας πήραν για το μουσικό εκείνο κουτί της περασμένης εποχής που αθώα ζήσαμε φυτεύοντας τα όνειρα μας στις γλάστρες της μικρής αυλής. ΕΜΕΙΣ, ΞΕΡΟΥΜΕ τρεφόμενοι με την σιγουριά της υπόσχεσης που μας έδωσε η χτεσινή ανάμνηση η γλυκιά γεύση του μελιού από τις ανθισμένες φράουλες του δάσους της ΑΓΑΠΗΣ με τα πλατειά χαμόγελα τα ενωμένα χέρια τα τραγούδια τα γιορτινά ΚΑΙ ΤΟΛΜΑΜΕ ΝΑ ΧΑΡΑΞΟΥΜΕ με τα δικά μας χέρια το νέο πρόσωπο της Γής Μαζί μας Μέσα μας Μπροστά μας Η ΟΜΟΙΟΤΗΤΑ ΜΑΣ Ιδιαίτερα επίκαιρο θέμα στην σύγχρονη εποχή, όπου είναι επιτακτική ανάγκη η ανάληψη συντονισμένης δράσης από όλους μας ,ώστε η πρόοδος να ταυτιστεί με τον σεβασμό και την αγάπη προς κάθε μορφή ζωής του πλανήτη μας. Ευχαριστώ για την έμπνευση που μου έδωσες. ***************************************************************** Σε ευχαριστώ ιδιαίτερα για την υπέροχη παρέμβασή σου. Γεγονότα που δεν ήταν στον έλεγχό μου - ευχάριστα όμως - με κράτησαν μακρυά από αυτόν τον αγαπημένο μου χώρο. Θα επανέλθω όμως. Κάθε φορά και χειρότερος... Και πάλι ευχαριστώ όλους όσους δέχτηκαν με τόση καλή διάθεση αυτό το νεανικό πόνημα.Chaos |
Άλλο
..ήξερες είπες;
|
ΗΞΕΡΕ ότι είσαστε στο ΠΑΝΤΟΥ και στο ΠΑΝΤΑ και σώπαινε, με μια σιωπή που μιλούσε και φώναζε: Αυτό ειν' αγάπη λοιπόν να 'χεις κοινό παρελθόν και στο δικό σου παρόν να μην μπορείς να ζήσεις λοιπόν αγάπη θα πει να είσαι ο άλλος εσύ και μια δική σου ζωή να μην μπορείς ν' αρχίσεις. Μέσα από τα παιχνίδια του μυαλού κι άδικα ταξίδια του κορμιού σ' όνειρα πλαστά είχα επενδύσει και τα αληθινά μου είχα σκορπίσει Για να δω την τελευταία στιγμή κάτι απλό που μου έλεγες εσύ: πως η ευτυχία τότε θα 'ρθει όταν μάθω τι θα πει αγάπη... Στίχοι από το τραγούδι : Αγάπη θα πει Πρώτη εκτέλεση : Ελένη Πέτα |
Ποίηση
ΕΦΗΜΕΡΑ
|
Μια κλειστή μοίρα περιγράφεται, εξαιτίας της προδοσίας του αύριο από προσπάθειες ελπίδες και όνειρα με κριτήρια εφήμερα, που παραμένουν μετέωρα και ανολοκλήρωτα. Υποδεικνύεται έτσι ένα τρόπος ζωής, που μας προτρέπει να κοιτάξουμε πίσω από τις ψεύτικες αντανακλάσεις, για να βρούμε τον αληθινό εαυτό μας. Αυτό που θα μας κάνει, να βρούμε τον αληθινό δρόμο, μπορεί να είναι ένας άνθρωπος, μια ιδέα, που την κατάλληλη στιγμή στη ζωή μας, θα μας αποκαλύψει την αλήθεια και περισσότερο απ’όλα θα μας μάθει ν’αγαπάμε τον ίδιο τον εαυτό μας,την ζωή στο σήμερα και το αύριο, απορρίπτοντας την εκμηδένιση και τον αφανισμό μας. |
Ποίηση
ΑΚΤΙΣΤΟ ΦΩΣ
|
Όνειρα,μνήμες ,νοσταλγία μέσα από ένα τραγούδι αγάπης. Ένα τραγούδι που στην τελευταία στροφή επέρχεται η κορυφωσή του, καθώς συνυφαίνεται το απόλυτο φως με το γκρίζο της μοναξιάς. Ξαφνικά ένοιωσα σαν να βρίσκομαι σ’ένα τοπίο, που όλα είναι πλημμυρισμένα από φως και μουσική. Θα ήθελα να σε ρωτήσω, ορμώμενη από την αναφορά σου στο ΑΚΤΙΣΤΟ ΦΩΣ, αν έχεις νοιώσει ποτέ, ότι η τήρηση του μέτρου στο ποίημα αιχμαλωτίζει το λόγο. Το να θές να πεις κάτι παραπάνω ή να μην συνεχίσεις και να δεσμεύεσαι από την ομοιοκαταληξία το έχεις νοιώσει; Το να κρατάς πάντα πειθαρχημένο το στίχο δεν σε δεσμεύει κάποιες φορές; **************************************************************** φιλη μου kate οσο αφορα το σιγουρα η ομοιοκαταληξια ειναι δεσμευτικη...απλα ειμαι ακομα πολυ φρεσκος στην ωραια αυτη τεχνη που λεγεται ποιητικη εκφραση.ακομα δεν εχω συμπληρωσει καν ενα χρονο που ασχολουμαι..ειναι πιστευω φυσικο να μην ειμαι ακομη ετοιμος να κρατησω τη σκεψη μου σε ρυθμο χωρις ομοιοκαταληξια..η αν θες ισως δεν το γνωριζω και ειμαι επιφυλακτικος αφου κατι τετοιο ειναι για μενα αγνωστος κοσμος.Απο το λυκειο ανηκα στην πρωτη δεσμη και εχω ενα αρκετα μεγαλο κενο 15ετιας που καμια επαφη δεν ειχα με την λογοτεχνια.Θα μου πεις πως γραφω,,,απλα το ειχα,,,κρυμενο και ανεξερευνητο...και ακομα με ανακαλυπτω....αργοτερα οταν αισθανθω ωριμος θα κανω το βημα που μου προτεινεις..στα σιγουρα θα χρειαστω την βοηθεια σας...Δημητρης Χερας |
Ανένταχτο
ΙΣΩΣ
|
Η Δύναμη της Υπομονής είναι απαραίτητος παράγοντας στη θλίψη, για να διατηρήσουμε ζωντανή την πίστη μας. Υπομονή χωρίς την πίστη δεν μπορεί να φέρει τ’αναμενόμενα αποτελέσματα. Η θλίψη δοκιμάζεται από την υπομονή ,αναφερόμενη σε αυτήν σαν δοκιμασία που θα μας οδηγήσει στην Ελπίδα. Η δε Ελπίδα θα φέρει την Αγάπη. Ο Πόνος- η Θλίψη σαν δοκιμασία νοητική ,γυμνάζει την υπομονή, αλλά μόνο η τέλεια υπομονή κάνει τον άνθρωπο ολοκληρωμένο και τέλειο ώστε να μην υπολείπεται σε καμία αρετή. Η Θλίψη θα έλεγα ποτέ δεν ξεγλιστρά ….δεν έχει ανάγκη από εξηγήσεις ούτε καταδιώκει την αιτία ,απλά υπομένει καρτερικά. Ο Πανδαμάτωρ Χρόνος θα την δικαιώσει. (Ελπίδα – Φως στο τούνελ). Λίγοι υπομένουν την δοκιμασία της γιατί όντως δεν έχει ανάγκη από δικαιολογίες και δεν μιλάμε για αρρωστημένα γούστα γιατί η θλίψη απλά παραδίνεται όχι βέβαια με τρόπο μοιρολατρικό ( Βλέπε Θάνατο Σωκράτη). Συμφωνώ μαζί σου ότι μάταιη βοήθεια, το γάντζωμα από τους τοίχους και η οποιαδήποτε εξωτερική βοήθεια ( Σχοινί ). Το θέμα σου πολύ δυνατό αξίζει μεγαλύτερης ανάλυσης και προσοχής . Θα μπορούσαμε να πούμε ότι η θλίψη αποτελεί το μονοπάτι για την ευτυχία και την ανύψωση του ανθρώπου. Επειδή με προέτρεψες να σκεφθώ προσπάθησα να βάλω σύμφωνα με την εμπειρία των χρόνων μου τις σκέψεις σε τάξη. Σ’ευχαριστώ που με βοήθησες να ξαναθυμηθώ την διαβάθμιση: ΘΛΙΨΗΣ - ΠΟΝΟΥ- ΥΠΟΜΟΝΗΣ - ΔΟΚΙΜΑΣΙΑΣ - ΕΛΠΙΔΑΣ – ΑΓΑΠΗΣ. Το παράπονο και η αντίδραση σου με προβλημάτισαν ιδιαίτερα. Οι καταθέσεις σου είναι αξιόλογες και με αγγίζουν. Το να εκφράσεις εκτενέστερα την γνώμη σου και ν’αναλύσεις σε βάθος κάποιο θέμα απαιτεί θα έλεγα μελέτη και επομένως περισσότερο χρόνο και συγκέντρωση. Ο χρόνος μας όσο πάει και λιγοστεύει και πιάνω τον εαυτό μου να τρέχει χωρίς ανάσα συνεχώς…… Καλή χρονιά σου εύχομαι |
Άλλο
« Σκέψεις, απόψεις , στοχασμοί για την ΠΟΙΗΣΗ »
|
RAINER MARIA RILKE ΓΡΑΜΜΑΤΑ Σ' ΕΝΑ ΝΕΟ ΠΟΙΗΤΗ Μετάφραση ΜΑΡΙΟΥ ΠΛΩΡΙΤΗ Απόσπασμα Παρίσι, 17 Φλεβάρη 1903 Αγαπητέ Κύριε, «…..Ρωτάτε αν είναι καλοί οι στίχοι σας. Ρωτάτε εμέναν. Ρωτήσατε, βέβαια, κι άλλους πριν. Τους στέλνετε στα περιοδικά. Τους συγκρίνετε μ' άλλα ποιήματα, αναστατωνόσαστε όταν κάποιοι αρχισυντάκτες σας γυρνάνε πίσω τα ποιητικά σας δοκίμια. Από δω κι εμπρός (μια και μου επιτρέψατε να σας δίνω συμβουλές) σας παρακαλώ να τ' απαρνηθείτε όλ' αυτά. Η ματιά σας είναι γυρισμένη προς τα έξω· αυτό, προπάντων, δεν πρέπει να κάνετε τώρα πια. Κανένας δε μπορεί να σας συμβουλέψει ή να σας βοηθήσει, κανένας. Ένας μονάχα δρόμος υπάρχει: Βυθιστείτε μέσα στον εαυτό σας, αναζητείστε την αιτία που σας αναγκάζει να γράφετε, δοκιμάστε αν οι ρίζες της φυτρώνουν απ' τις πιο βαθιές γωνιές της καρδιάς σας. Εξομολογηθείτε στον εαυτό σας: Θα πεθαίνατε τάχα αν σας απαγόρευαν να γράφετε; Τούτο, πρώτ' απ' όλα: αναρωτηθείτε, την πιο σιγηλή ώρα της νύχτας σας: «Πρέπει να γράφω;» Σκαλίστε βαθιά μέσα σας, να βρείτε την απόκριση. Κι αν η απόκριση τούτη αντηχήσει καταφατικά, αν απέναντι στο βαρυσήμαντο τούτο ερώτημα μπορείτε να υψώσετε ένα στέρεο κι απλό Πρέπει, τότε πλάσετε τη ζωή σας σύμφωνα μ' αυτή την ανάγκη. Η ζωή σας, ακόμα και στην πιο αδιάφορη, την πιο άδεια ώρα της, πρέπει να γίνει σημάδι και μάρτυρας αυτής της ορμής. Ζυγώστε, τότε, τη φύση. Πασχίστε, τότε, να πείτε, σαν νάσαστε ο πρώτος άνθρωπος πάνω στη γη, τι βλέπετε, τί ζείτε, τί αγαπάτε, τί χάνετε. Μη γράφετε ερωτικά τραγούδια. Αποφύγετε πρώτ' απ' όλα τούτα τα πολύ τρεχούμενα και συνηθισμένα θέματα: είναι τα πιο δύσκολα κι ο ποιητής πρέπει να φτάσει σ' όλη την τρανή ωριμότητα της δύναμής του για να μπορέσει να δώσει κάτι δικό του, εκεί όπου σίγουρη και λαμπερή – κάποιες φορές- η παράδοση παρουσίασε τόσην αφθονία. Μακριά απ' τα μεγάλα γενικά θέματα, σκύψετε σε κείνα που σας προσφέρει η καθημερινότητα. Ιστορείστε τις θλίψεις και τους πόνους σας, τους φευγαλέους στοχασμούς σας, την πίστη σας σε κάποιαν ομορφιά- ιστορείστε τα όλα τούτα με βαθιά, γαλήνια, ταπεινή ειλικρίνεια, και μεταχειριστείτε, για να εκφραστείτε, τα πράματα που σας περιτριγυρίζουν, τις εικόνες των ονείρων σας και τις πηγές των αναμνήσεών σας. Αν ίσως η καθημερινότητά σας, σας φαίνεται φτωχή, μην την καταφρονήσετε. Καταφρονείστε τον ίδιο τον εαυτό σας, που δεν είναι αρκετά ποιητής και δε μπορεί να καλέσει κοντά του τα πλούτη της. Για το δημιουργό, δεν υπάρχει φτώχια, ούτε φτωχοί κι αδιάφοροι τόποι. Και μέσα σε φυλακή ακόμα αν ήσαστε κλεισμένος, κι οι τοίχοι της δεν αφήνανε τους ήχους του κόσμου να φτάσουν ως εσάς - δεν θα σας έμεναν, ωστόσο, αμόλευτα μέσα σας, τα παιδικά σας χρόνια, ο ακριβός, βασιλικός τούτος πλούτος, ο θησαυρός αυτός των αναμνήσεων; Γυρίστε κατά κει το νου σας. Πασχίστε ν' ανασύρετε, απ' το βυθό αυτών των περασμένων τις βουλιαγμένες εντυπώσεις. Η προσωπικότητά σας θα δυναμωθεί, η μοναξιά σας δε θάναι πια άδεια και θα σας γίνει ένα καταφύγιο ονείρου, όπου κανένας θόρυβος απ' έξω δε θα φτάνει. Κι αν από τούτη την επιστροφή στον εαυτό σας, από τούτη την καταβύθιση στον δικό σας κόσμο, στίχοι ξεπηδήσουν, δε θα σκεφτείτε να ρωτήσετε τους άλλους αν είναι καλοί στίχοι. Κι ούτε θ' αποζητήσετε να ενδιαφερθούν τα περιοδικά γι' αυτούς: οι στίχοι σας δε θάναι, για σας, παρά ένα αγαπημένο φυσικό σας χάρισμα, ένα κομμάτι κι ένας φθόγγος από τη ζωή σας. Ένα έργο τέχνης είναι άξιο μόνο σαν ξεπηδάει από μιαν ανάγκη. Για να το κρίνεις, πρέπει να δεις ποια είν' η πηγή του. Γι' αυτό φίλε Κύριε, δε μπορώ να σας δώσω παρά τούτη μόνο τη συμβουλή: Βυθιστείτε στον εαυτό σας, ψάξτε στα βάθη, απ' όπου πηγάζει η ζωή σας. Εκεί θα βρείτε την απόκριση στο ρώτημα: πρέπει να δημιουργείτε; Δεχτείτε την όπως θ' αντηχήσει, χωρίς να γυρέψετε το νόημά της. Ίσως βγει πως η Τέχνη σας καλεί. Τότε, αγκαλιάστε αυτή τη μοίρα, κρατήστε την για πάντα απάνω σας, μ' όλο το βάρος και το μεγαλείο της, χωρίς ποτέ ν' αποζητήσετε καμιάν αμοιβή απ' έξω. Γιατί ο δημιουργός πρέπει νάναι ολόκληρος ένας κόσμος για τον εαυτό του, να βρίσκει τα πάντα στον εαυτό του και στη φύση, που μαζί της είναι δεμένος. Μπορεί όμως, έπειτ' απ' αυτή την «κάθοδο» μέσα στον εαυτό σας και στον εντός σας «ερημίτη», να πρέπει ν' απαρνηθείτε τη μοίρα του ποιητή. (Φτάνει, όπως σας είπα, να νιώσει κανένας πως μπορεί να ζήσει και χωρίς να γράφει- κι ευθύς το γράψιμο του είναι απαγορευμένο). Μα και τότε ακόμα, αυτή η αυτοσυγκέντρωση, που σας ζητώ, δε θάχει σταθεί μάταιη. Η ζωή σας θα βρει, δίχως άλλο, μεσ' από κει, τους δικούς της δρόμους˙κι εύχομαι, περισσότερο απ' όσο δύνονται τα λόγια μου να σας πουν, οι δρόμοι σας τούτοι νάναι άξιοι, πλατιοί κι ευτυχισμένοι. Τί άλλο μπορώ να πω; Νομίζω πως τόνισα ό,τι έπρεπε. Κι ακόμα μια φορά, ένα θέλω να σας συμβουλέψω: ν' αναπτυχθείτε, γαλήνια και σοβαρά, σύμφωνα με το δικό σας νόμο. Θα συνταράζατε, όσο γίνεται πιο βίαια κι ολέθρια, την εξέλιξή σας, αν στρέφετε τη ματιά σας προς τα έξω κι αν προσμένατε απ' έξω απόκριση σε ρωτήματα, όπου μόνο το πιο βαθύ αίσθημά σας, στην πιο χαμηλόφωνη ώρα σας, μπορεί ίσως ν' αποκριθεί.» *************************************************************** Τώρα μπήκες στην δική μου μεγάλη αγάπη στη λογοτεχνία, εκτός από τους Επτανήσιους... |
Διήγημα
ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΣΤΟ ΧΩΡΙΟ
|
Μια περιπέτεια μυστηρίου, με πρωταγωνιστές παιδικές ψυχές, είναι η αδυναμία μου Σοφία. Η φαντασία σου καλπάζει και με καλεί και μένα κοντά της να εξιχνιάσω το μυστήριο…. Επίσης η σχέση στοργής, που αναπτύσσεται μεταξύ παππού – εγγονής με συγκινεί ιδιαίτερα. Αγωνιώ για την συνέχεια.... Kate |
| 126 results - showing 1 - 15 | 1 2 3 4 5 6 7 8 9 | Αποτελέσματα ανα σελίδα: |
Powered by jReviews
