'' Έβρεξε. Είναι ωραία η βροχή. Όμως παν απ όλα είναι μελαγχολική. Σε κάνει να θυμάσαι στιγμές και συναισθήματα που νόμιζες λησμονημένα. Και τότε αναρωτιέσαι ,που κρυβόταν όλος αυτός ο μυστηριακός κόσμος το καλοκαίρι; Είναι λες και βρίσκεσαι σε άλλο κόσμο, σε άλλη εποχή. Λες και γύρισες χρόνια πίσω. Έγινες πάλι το μικρό κορίτσι που κολλούσε την μύτη της στο τζάμι μέχρι να παγώσει και έβαζες στοιχήματα πoια σταγόνα θα τερματίσει πρώτη.. ''σε πέρασε η σταγόνα μου Γιώργο!''. Έγινες ξανά το κορίτσι με τα γυάλινα μάτια που κοιτούσε τις σταγόνες που κυλούσαν μαζί με τα δάκρυά σου.Kαι σκεφτόσουν ..σκεφτόσουν ώρες ατέλειωτες. Έτσι είναι λοιπόν η βροχή. Γεμάτη μυρωδιές, ήχους και αναμνήσεις. Κάθε μυρωδιά, κάθε ήχος και μία ανάμνηση. Γλυκιά, πικρή, μικρή ή μεγάλη ..πάντως ανάμνηση. Οι αναμνήσεις, λένε, έχουν φτιαχτεί για να μας κάνουν έστω και λίγο ευτυχισμένους με στιγμές του παρελθόντος μας. Εγώ όμως γιατί δεν το νιώθω ποτέ αυτό; Γιατί νιώθω πάντα πόνο; Δεν πρέπει οι αναμνήσεις να μας πονούν, λένε. Αν δεν έχεις όμως άλλη επιλογή; Κι αν έχεις κι όμως δεν την θες; Κι αν προτιμάς τον δικό σου πόνο απ τον πόνο των άλλων; Τότε τι κάνεις; Απλά συνεχίζεις να θυμάσαι και να πονάς. Και να ελπίζεις ότι κάπου μέσα απ την βροχή θα βγει το ουράνιο τόξο και για σένα.’’

«Πετρελαιοκηλίδα! φώναξε έκπληκτος ο γέρο Τομ. Εντάξει, έχω ακούσει για την ατομική βόμβα που έριξαν οι Αμερικάνοι στη Χιροσίμα της Ιαπωνίας, αλλά πετρελαιοκηλίδα δεν ξέρω τι ακριβώς είναι…».

Ο γλάρος χασκογέλασε τεντώνοντας στον αέρα τα βαμβακένια φτερά του: «Αγαπητέ μου, δεν ξέρεις τι σου γίνεται σήμερα! Φέρνεις μαζί σου τη μυρωδιά της ναφθαλίνης. Που ήσουν κλεισμένος, δύστυχε, τόσα χρόνια; Απ’ τη Χιροσίμα κι ύστερα έγιναν πολλά κι έχασες μπόλικα επεισόδια, όπως το πυρηνικό ατύχημα στο Τσερνομπίλ».

Το αεροπλάνο αδιαφόρησε: «Στο κάτω-κάτω γιατί έπρεπε να ξέρω πράγματα που δεν με ωφελούν παρά μόνο με κάνουν να σαπίζω απ’ τη στενοχώρια;».