ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

Ο Αγώνας με την φύση μας είναι άνισος και σκληρός,τι ειίναι άραγε πιο ανώδυνο τα κάγκελα στις ματωμένες σου παλάμες ή τα κάγκελα που φυτρώνουν μέσα μας.

έτρεχε κάποτε η ψυχή μου ξένοιαστη, μεσα σε δάσος μαγεμένο,
ο ήλιος την χάιδευε με τις χρυσές ακτινές του,
και ο ουρανός στράγγιζε τα σύννεφα για να την λούσει,
ήταν τόσο γρήγορη που πέφταν τα φύλλα απ τα κλωνάρια
και τα δέντρα έγερναν να την φιλήσουν....

-look dad! A man flying in the sky! Get him down for me! Hurry dad! hurry!

.......μπαμ.........
δεν ένιωσα την σφαίρα όταν με χτύπησε μα είδα το αίμα στα πράσινα τα φύλλα,
σε αυτά που πάνω τους,  σμίγουν σιωπηλα για πρώτη τους φορά, οι εραστές

μασουν αστεροσκονη πηδουν ποταμια,ρευονται χρυσανθεμα και ροδοπεταλα,
μεθουν τα αστερια μπροστα στην μυρωδια τους

το πρωί ζαλισμένοι απο τις αναθυμιάσεις της νύχτας και ματωμένοι απο τα γυάλινα σπαμένα όνειρα, σφιχταγκαλιάζονται πάνω στο χώμα

και οι παπαρούνες οι μύγες,οι μέλλισσες,τα πουλιά

τα ποντίκια τους τραγουδούνε για να κοιμηθούν..

δάκρυ και αίμα αδέρφια μια ζώη

πως θαρρώ να σπάσω το δεσμό τους...

-Again dad! Again! He is still flying! Once more and he’ll be mine!

......μπαμ.......
με κατατρώει αργά σε κάθε βήμα πιο βαθειά καθε λεπτο και πιο ανελέητα,το αίμα μου με το νερό τώρα γινήκαν ένα,
σαν σε δάσος φθινoπωρινό που το λούζει το σούρουπο,
και η εικόνα του ουράνου μές στο νέρο αντικατοπτρίζεται

ο δικός μου ουρανός που εσείς δεν βλέπετε
και τα μερμύγκια της φωτιάς αρχίζουν να τον τρώνε,
κόκκινα μαύρα τα νερά...
δεν τρέχω πια!
δεν τρέχω πια!

σαν σκύλος με σπασμένα πόδια,
που μέσα στον δρόμο ξεσπά
σαν ελευθερία που σε κρεβάτι μπάτσου αγκομαχά

όνειρα πιασμένα στην παγίδα της συνήθειας

κρεμασμένα

το νερό δροσίζει το φλογισμένο μου πρόσωπο,
μα έχει αρχίσει να με πνίγει...
βυθισμένη η ψυχή μου στην ακροποτομιά
το όνειρο της πνίγει για ακόμη μια φόρα,κάνει κρύο

είναι παγωμένη η μοναξιά
ενα φίδι λίγο αίμα το κερνώ,να μου κάνει λίγη συντροφιά,
με τριγυρίζει και το αγαπημένο παραμύθι με το δράκο και την κοπελιά μου ψιθυρίζει.......................
πως να χωρέσουνε μέσα στα σωθικά μου τόση αγάπη και έρωτας μαζί,
με πιο σφυρί να χτυπήσω τον κόσμο να φτιαχτεί απ την αρχή.
Δάκρυ και αίμα αδέρφια μια ζωή πώς θαρρώ να σπάσω το δεσμό τους

-Let’s go dad! He’s crawling down the river, he can’t dream anymore! Let’s go home now!

έκτοτε πάντοτε το φάντασμα μου τριγυρνά μες στην δική σου σκέψη,
και διαρκώς αισθάνομαι οτι η καρδιά μου πάλλεται και τρέχει,
εσένα να γυρέψει

σκότωσα τον δράκο μια φορά γιατί έχει το κουτί με όλη την ομορφιά του κόσμου,
μα εκείνος πάντα θα γυρνά και θα μου τρώει το βιός μου,

Αργά και ήρεμα χτυπά η καρδιά μου τώρα που σε είδα, ήξερα οτι ύπηρχες

κ Ας σε έκρυβε η ομορφιά, ας σε έκαιγε η συνήθεια..............

Καληνύχτα ελευθερία..

DHMHTRHS GEORGAS

WOLFALAIRE