Οτι κι αν λενε,οτι κι αν κανουν τιποτα δεν μπορει να αλλαξει,εφυγες και αυτο ΜΕΤΡΑΕΙ...
Μονο εγω πονω και οι πληρωμενοι εραστες σου σαν εμποροι θανατου χαμογελουν
Καθε μερα η ψυχη μου σαν τραυμα ξεφλουδιζει και το χαμογελο μου χανεται σαν τα
πουλια του φθινοπωρου....
Και η απουσια σου πως με εξουθενωνει αφου οπου και να στραφω το κενο αντικριζω
Βλεπεις δεν μπορω να δεχτω την αληθεια ,με σκοτωνει,με ρουφαει και σαν ερμαιο της υποτασσομαι...
Να ερωτευομαι,να επαναστατω και να πεθαινω μου ψιθυριζες σαν οι σαρκες μας
γεματες παθος αγγιζαν η μια την αλλη...
Τιποτα δεν ενιωσα τιποτα,μα μα τι λεω ποιον παω να κοροιδεψω ,ηδη νιωθω τον
θανατο παντου,να ερχεται αργα αργα στο κρασι μου στον καπνο μου στα ονειρα μου
και στην ατελειωτη μου θλιψη..
ετσι ξαφνικα λοιπον οι πυραμιδες εγιναν μια μεγαλη ακαθοριστη γραμμη,ενα δρομακι
απλο ευκολοβατο,διχως σταση για τους δειλους και δυσκολιες για τους τολμηρους διαβατες της ζωης...Η οΔος ΘΑΝΑΤΟΥ