στον Ιστοχώρο του Λογοτεχνικού Club,που δημιουργήθηκε από ανθρώπους που αγαπούν την λογοτεχνία και επιθυμούν να προβάλλουν αυτό το κομμάτι του πολιτισμού μας σε όλον τον κόσμο. 
Ο ήχος απλωνόταν
και πλάγιαζε στα χαμηλά,
ακολουθώντας τις σκιές
που έτρεχαν χωρίς πορεία,
με τη σκέψη σε καθήκοντα περιφρούρησης.
Και η αγωνία αφυδατωμένη,
να έχει μπει στις καλλιέργειες του φόβου,
που ξεραμένες έτριζαν
στο κάθε βήμα.
Η μοναδική πόρτα πούμενε ανοιχτή,
έγραφε τη λέξη « θυσία »,
μα κανείς δεν τη διάβαινε.
Και δύο – τρείς που την πλησίασαν,
κοντοστάθηκαν δισταχτικοί
κι’ έφυγαν γρήγορα,
αλλάζοντας πορεία.
Η ανάγκη έψαχνε τη συζήτηση,
χωρίς ανταπόκριση.
Στόματα κλειστά,
από φόβο,
από άγνοια,
από ατολμία – αμηχανία,
ή κι’ από ένστικτο.
Οι πορείες συνέκλιναν.
Κι’ όλες βγήκαν στον ίδιο δρόμο,
τον φαρδύ κι’ ατέλειωτο,
μ’ όλα τα βέλη
να δείχνουν στην ίδια κατεύθυνση.
Κι’ αυτά να γράφουν
πάντα την ίδια φράση.
« Πορεία προς τη Γνώση. »
Κι’ όλοι άρχισαν να περπατούν γρήγορα
και να τρέχουν.
Κι’ όλοι ζητούσαν να την βρουν,
να την ρωτήσουν,
να μάθουν – να γνωρίσουν,
πριν αποφασίσουν,
να πάρουν στα χέρια τους
το εισιτήριο,
για το Μεγάλο τρένο
με τα πολλά βαγόνια,
ίσως χωρίς επιστροφή,
ίσως χωρίς τέλος,
ίσως για να κατέβουν
στην επόμενη στάση,
στα σύνορα της ίδιας κοινωνίας.
Του ίδιου τοπίου,
της μόνιμης αγωνίας,
με τα σπασμένα παντζούρια
της Αβεβαιότητας,
σε όσα σπίτια κατοικούσαν ακόμα
Αράχνες.
Έως ότου έσπασε το μεσαίο ζωνάρι,
που κράταγε το βαρέλι.
Κι’ αυτό άνοιξε ξαφνικά τα σωθικά του,
αφήνοντας να χυθεί
το παράπονο του απλού,
η αγανάκτηση του όλου
το δίκιο κατακόκκινο από θυμό,
να σκεπάζει το τραπέζι
με τα βαθιά κρύα πιάτα,
που γέμισαν πίκρες
με κρούστα από παγωμένο κλάμα.
Κι’ απέναντι το καλάθι με το ψωμί
άδειο....
Με λίγα ψίχουλα π’ απέμειναν
στην άκρη,
να ψιθυρίζουν την ίδια λέξη
που φορούσαν ντυμένοι όλοι,
ως το κεφάλι.
Την Αβεβαιότητα.
Που κι’ αυτή βαφτισιμιά της
Ανασφάλειας ,
πιασμένες χέρι-χέρι,
να κατεβαίνουν τα σκαλοπάτια
ως κάτω το απύθμενο.
Κι’ όλα τα μπουκάλια ανοιχτά,
να γεμίζουν τα ποτήρια
με φόβο και τρόμο και πόνο.
Και σ’ όλο το παράλογο,
να κρέμεται στον τοίχο
ένας Χιτώνας Λευκός,
που δεν τον φόραγε κανείς,
κι’ όλοι μονολογούσαν ψιθυρίζοντας,
παρακαλώντας τον Ηγέτη
να εμφανιστεί επιτέλους,
για να τον φορέσει……
Αυτόν που θα γίνει ολάκερος φωτιά,προσάναμα στην ευτυχία του κόσμου
που θα βοηθήσει τα κουρασμένα χέρια να υψωθούν,τα βασανισμένα κορμιά
να στηλωθούν τα πεινασμένα στόματα να χορτάσουν.
Αυτόν που μιλώντας την γώσσα της Αλήθειας, θα μεταδόσει
την αληθινή Γνώση στον κόσμο, στον συνάνθρωπο,
μέσα σε ένα μεγάλο άσπρο πακέτο Α Γ Α Π Η Σ .
(Σημείωση : Η τελευταία στροφή - προσδιορισμού του ΗΓΕΤΗ και ταυτόσημη με την δική μου - ανήκει στην συγγραφέα, Κατερίνα Μιχαηλίδου.)
Νίκος Στυλιανού