στον Ιστοχώρο του Λογοτεχνικού Club,που δημιουργήθηκε από ανθρώπους που αγαπούν την λογοτεχνία και επιθυμούν να προβάλλουν αυτό το κομμάτι του πολιτισμού μας σε όλον τον κόσμο. 
Είμαι ακόμη ένα φοβισμένο παιδί.
στο παιδικό μου δωμάτιο, έχω τις ανάσες όσων λάτρεψα
και όσων με πρόδωσαν για πάντα.
Είναι ο καιρός, λένε, να εγκαταλείψω το μοναχικό νησί που ζω,
τόσες περίεργες αιωνιότητες τώρα,
είναι καιρός να δοκιμάσω το βηματισμό μου έξω από μένα
και να μιλήσω μια άλλη γλώσσα απ’αυτή που με δίδαξε η Νύχτα…
Είναι καιρός, λένε, να απλώσω το χέρι μου στο φως…
Αγάπησα πολύ κάποια ποιήματα
και κάποιους καταραμένους ποιητές
στο στοχασμό τους έκλαψα
και ξεκουράστηκα κι εγώ
στις κορυφές που εκείνοι φτάσαν
λαχτάρησα να βρεθώ κι εγώ
στο στερέωμα που ανοίχτηκαν και χάθηκαν
ξέρω πως κάποια μέρα θα τους συναντήσω
Μα, είναι καιρός, μου λένε, να... 'ωριμάσω' πια,
να αφήσω τις λέξεις και τις έννοιες και τις μάταιες αποδράσεις,
καιρός μου είναι, λένε, να «αναλάβω την ευθύνη του εαυτού μου»…
Είμαι ακόμη ένα μοναχικό παιδί,
κλείνομαι στον εαυτό μου
δεν μιλώ πολύ
φροντίζω τις αμυχές του χρόνου επάνω μου
και αναπαριστώ κάθε βραδιά τον κόσμο στο μυαλό μου
Κι αν θέλει κάποιος να με ανταμώσει
δε θα με βρει στις πολύβουες πλατείες τα Κυριακάτικα πρωινά
ούτε εκεί που οι άνθρωποι μοιράζονται όταν μιλούν
μονάχα τη σιωπή τους
μα θα με βρει εκεί που ανθίζει ένας ήλιος μακρινός
εκεί που τη σελήνη επικαλούνται ανίεροι ικέτες
εκεί που η στοργή περισσεύει και για τα πιο αδύναμα πουλιά
εκεί που θα πεθάνω φλογισμένος και ανόθευτος,
όπως η αγάπη...
Φεβ 2003
όπως η αγάπη…