στον Ιστοχώρο του Λογοτεχνικού Club,που δημιουργήθηκε από ανθρώπους που αγαπούν την λογοτεχνία και επιθυμούν να προβάλλουν αυτό το κομμάτι του πολιτισμού μας σε όλον τον κόσμο. 
Είναι η φυλακισμένη αγάπη αυτό που ουρλιάζει στο στέρνο μας? πως γίνεται η αγάπη να συνυπάρξει στο σώμα μας όταν οι ειδικευμένοι και ανελέητοι κυνηγοί του εγκεφάλου, μας καταδιώκουν να της κατασπαράξουν την σάρκα,για αυτο χτυπάει τόσο γρήγορα και απελπισμένα...?Μακάρι να είναι..
Παλιάτσος βόγκηξε, σαν χαλασμένο αρμόνιο
μες στις πικρές καρδιές μας,
την πόρτα μαστιγώνει την βαριά
η ματωμένη του γροθιά,
Μαραζωμένε βασιλιά
αρπάξαν την αγάπη,
στων ανθρώπων το κελί,
ολημερής βασάνιζαν σαν ζώα πεινασμένα.
Τα δάκρυα της στράγγιξαν, ποτίσανε το ξύλο,
ξεφύσηξε οργισμένος ο αγέρας
ο ήλιος βούτηξε σε κόκκινο ποτάμι, μα
χάθηκε βαθιά,άδειασε ο αιθέρας
η νύχτα έπεσε, τα άστρα της σβηστήκαν,
μισή σταγόνα αίμα, μιση σταγόνα δάκρυ,
ολα μαζι με το νερό πνιγήκαν
παπαρούνα που αγρυπνά, ξεροκαμμένο στάχυ
αυτός είναι ο άνθρωπος
η φύση η φυλακή του.
Νέκρωσε ο χρόνος, τα λεπτά ηχούν ειρωνικά
η ώρα δείχνει 12 και ξεκίνα να τραγουδά:
Νοone can escape from time
From now own your passions will make you blind
Come and dance with me, till the end of the song you are all going to be mine
Σιωπή πέφτει πάνω στο παλάτι
πυρσοί που σβήνουν
πουλιά δεν κελαηδούν
αφινιασμένα άλογα δητηριασμένο σανό αποζητούν
-Στείλτε τους καθρεπτες!
Τεράστιοι καθρέπτες ξεκινούν την κόρη της ελπίδας
Για να βρούν!
Οι μέρες περνούσαν οι καθρέπτες δεν φάνηκαν ποτέ.
κάποιοι φημολόγησαν πως ραγίσαν οταν αντίκρυσαν
το μίσος
κάποιοι πως χαθήκαν στο πολυπρόσωπο δάσος...
νυχτερίδες μέσα σε κλουβιά πετούν
σπασμένα φτερά σαν των ανθρώπων τα αγαθά, που αφανισμό επιζητούν.
Νοone can escape from time
From now on your passions will make you blind
Come and dance with me, till the end of the song you are all going to be mine
Σκίστηκαν ίνες απ το σχοινί και νυχτερίδες πέταξαν τρομαγμένες μέσα στην σπηλιά
Τάφος είθε να γίνεις του τελευταίου βασιλιά. . . . . . .
DHMHTRHS GEORGAS
WOLFALAIRE
