Παράταση

Λίγο πριν το τέλος όλα ξαναρχίζουν...

Τίποτα και κανείς πλέον δεν μπορούσε να τον σταματήσει. Είχε "κλειδώσει" την θέλησή του.

Μάταια προσπαθούσαν οι φίλοι να του αλλάξουν γνώμη.

"Αυτός έχει τον χαβά του..." είχαν πει και τον παράτησαν.

Ήταν αγύριστο κεφάλι.

Έτσι τον είχε αποκαλέσει και εκείνη, την ημέρα που χώρισαν οι δρόμοι τους.

Όχι πως ταυτίστηκαν και ποτέ.

Οι πορείες τους ήταν πάντα παράλληλες, ασύμπτωτες, για μια στιγμή μόνο πλησίασαν, χωρίς να αγγίξει η μια τροχιά την άλλη και μετά χάθηκαν.

Ο ένας παρατηρητής της ζωής του άλλου, αλλά ποτέ μέτοχός της.

Βέβαια δεν θα μπορούσαν να είναι και διαφορετικά.

Μπορεί να έμοιαζαν ως χαρακτήρες, μα οι αντιδράσεις τους και τα αίτια τους πάντα διέφεραν.

Σαν να επρόκειτο για τις δυο όψεις του ίδιου νομίσματος.

Εκείνος υπέμενε στωικά, αποδέχονταν τα πάντα και αρκούνταν με τα βασικά.

Εκείνη ξεσπούσε απότομα με το παραμικρό, ζητώντας τα πάντα.

Τους ένωνε κάτι όμως.

Αναζητούσαν και οι δυο την αγάπη, την χαρά, την ευτυχία.

Το νόημα της ζωής, εν ολίγοις.

Αυτή η αναζήτηση ήταν που τους έφερε κοντά.

Πάλι όμως με διαφορετικό τρόπο, ο καθένας από την δική του σκοπιά.

Αυτή πίστευε πως όλα αυτά υπάρχουν μέσα στο πάθος και την ένταση της στιγμής.

Αυτός, πιο σοβαρός, πίστευε στην δύναμη του συναισθήματος.

Ήξεραν πως το "ορθόν" βρίσκεται κάπου στη μέση, στον συνδυασμό αυτών των δυο και ότι αυτό που ζητούσαν ήταν ακατόρθωτο να βρεθεί, μα η ιδιοσυγκρασία τους δεν τους άφηνε περιθώρια αλλαγής.

"Γέρικο γαϊδούρι, νέα περπατησιά, δύσκολα γίνεται" συνήθιζε να λέει εκείνος και στις περιπτώσεις τους επαλυθευόταν πλήρως, όσο και αν εκείνη ήθελε να συμβεί το αντίθετο.

Σαν όλες τις άλλες γυναίκες, λάτρευε την αλλαγή σε αντίθεση με εκείνον, που ήταν πιο σταθερός και από ριζιμιό βράχο.

Με συντροφιά αυτές τις σκέψεις τον βρήκε το ξημέρωμα στο γραφείο του, εν μέσω καπνών, μιας στοίβας τσαλακωμένων χαρτιών και ενός μπουκαλιού ουίσκι.

Όλο το βράδυ με αυτήν την παράξενη "παρέα" και δεν είχε καταφέρει να φτιάξει μιαν αράδα.

Ακόμα και η θύμησή της αρκούσε για να τον αποτρέψει.

Το μόνο άτομο που ίσως να μπορούσε να τον "φρενάρει".

Το μόνο άτομο που θα μπορούσε να αποσπάσει μια παράταση...

Το είχε καταλάβει και ο ίδιος και μάλιστα της το είχε επισημάνει αρκετές φορές.

"Μην με αφήσεις, σε έχω ανάγκη..."

"Μην ανησυχείς, οτιδήποτε και να χρειαστείς θα είμαι δίπλα σου..." του είχε απαντήσει.

Λόγια που δεν άργησαν να διαψευστούν.

Άλλο ένα σημείο που διέφεραν...

Εκείνος έλεγε ότι πίστευε και πίστευε ο,τι και αν άκουγε.

Εκείνη έλεγε ο,τι έπρεπε να ακούσει ο συνομιλητής της και πίστευε ότι την συνέφερε.

"Όταν μιλας να κατέχεις αυτά που λες" της είχε πει, μα εκέινη δεν τον κατάλαβε ή τουλάχιστον φάνηκε πως δεν καταλάβαινε.

Δεν σιχαινόταν τίποτε άλλο στην ζωή του, όσο "τα ψευτικα, τα λόγια τα μεγάλα", που εκφέρονταν μόνο και μόνο γιανα ειπωθούν, σαν αν θέλουν να γεμίσουν τον κενό χρόνο.

Όποιος και να το έκανε, έμπαινε κατ'ευθείαν στην μάυρη λίστα.

Αν κάποιος του υπόσχονταν κάτι, έπρεπε να το πραγματοποιήσει ή τουλάχιστον να προσπαθήσει, με πράξεις, όχι με λόγια.

Αυτή απόψε δεν ήταν πουθενά.

"Έλα από το γραφείο" της είχε στείλει σε μύνημα, μα δεν είχε μπει καν στον κόπο να του απαντήσει, ούτε καν αν βρει μια δικαιολογία.

Μα την αγαπούσε, δεν μπορούσε να την βάλει στην μαύρη λίστα μαζί με τους υπόλοιπους, έτσι προσπαθούσε μόνος να την δικαιολογήσει.

Ο ήχος του τηλεφώνου διέλυσε την σιωπή που επικρατούσε στο γραφείο και μαζί με αυτήν και την αλληλουχία των σκέψεών του.

Δεν είχε όρεξη να μιλήσει σε κανέναν, για την ακρίβεια δεν μπορούσε να αρθρώσει λέξη από το μεθύσι του, αλλά και η ώρα ήταν παράξενη για να τον καλούν στο σταθερό του γραφείου.

Συγκρότησε την σκέψη του, πήρε μια βαθιά ανάσα και σήκωσε το ακουστικό.

"Παρακαλώ;" είπε καταβάλοντας προσπάθεια για να μην τραυλίσει.

"Εγώ είμαι" απάντησε η φωνή στην άλλη άκρη της γράμμης.

Τα μάτια του δάκρυσαν.

Από την μια η λογική του υπαγόρευε να την βρίσει,α πό την άλλη, η καρδιά του χτυπούσε σαν να ήταν κανένα σχολιαρόπαιδο.

"Είσαι καλά;" την ρώτησε, έπειτα από αρκετά δευτερόλεπτα σιωπής.

"Το ζητούμενο δεν είναι αν είμαι εγώ καλα..." του απάντησε

"Αν το ζητούμενο ήταν το αν είμαι εγώ καλά, θα είχες ανησυχήσει νωρίτερα" την διέκοψε και μετά ξανά σιγή.

Καταλάβαινε πως είχε κάθε δίκιο να της μιλά έτσι και αυτό την πλήγωνε.

"Αν σου πω πως εχεις δίκιο, θα θεωρήσεις ότι σε κοροϊδεύω;" είπε εκείνη

"Το ίδιο θα θεωρήσω και αν μου ζητήσεις συγνώμη" μάντεψε την ακριβώς επόμενη ερώτησή της.

Δεν συνέβαινε για πρώτη φορά.

Πάντα ήταν μέσα στο μυαλό της προβλέποντας κάθε της κίνηση.

Δτην αρχή θαύμαζε αυτή του την ικανότητα μα στην συνέχεια την μίσησσε γιατί δεν μπορούσε ποτέ να τον αιφνιδιάσει

"Είσαι πολύ ευκολοδιάβαστος άνθρωπος. Τα μάτια σου είναι φλύαρα και προδίδουν τα πάντα..." της είχε πει.

Μα τώρα μεσολαβούσε η απόσταση, δεν μπορούσε να δει το βλέμμα της και όμως ακόμα και τώρα την "ανάγνωσε" σαν ανοιχτό βιβλίο.

Δεν μπορούσε να του πει κάτι, ένοιωθε, αν μη τι άλλο, ότι κορόϊδευε τον εαυτό της και ύστερα εκείνον.

"Θες ακόμα να έρθω από εκεί;"

"Ποιό το νόημα πια;" απάντησε λακωνικά.

Πάλι είχε δίκιο.

Ήταν πλέον αργά.

"Αργά για ευχαριστώ και νωρίς για συγνώμη" ήταν η μόνιμη του ατάκα σε τέτοιες περιπτώσεις.

Αναθεώρησε όμως την  τελευταία του φράση.

"Μπορεί να μην έχει νόημα, αλλά σε θέλω εδώ ρε γαμώτο, έστω και τώρα, έστω για μια στιγμή..."

Κατά βάθος ήταν αδύναμος όσο σκληρός και αν προσπαθούσε να το παίξει, και σιχαινόταν τον εαυτό του για αυτό.

Όχι για την αδυναμία του αλλά για το ότι έπρεπε να την κρύβει επιμελώς.

Έκλεισε το τηλέφωνο και κατευθύνθηκε προς το παράθυρο.

Έξω σιγόβρεχε και οι σταγόνες της βροχής έφτιαχναν ρυάκια πάνω στα σκονισμένα τζάμια.

Στο απέναντι μπακλόνι, μια αρμαθιά CD κρεμασμένα για να τρομάζουν τα περιστέρια, κουνιόταν πέρα δώθε από τις ριπές του ανέμου, μοιράζοντας ψυχεδελικές ακτίνες φωτός αριστερά και δεξιά.

Του τράβηξε την προσοχή αυτός ο αλλόκοτος χορός και το βλέμμα του έμεινε για αρκετή ώρα εκεί, ασάλευτο, όπως το μυαλό του.

Ξαφνιάστηκε όταν  άκουσε την πόρτα να χτυπά.

"Έτσι όπως ξάφνιασες την ζωή μου" μονολόγησε και της άνοιξε την πόρτα.

Δεν είπαν λέξη, απλά κοιτάχτηκαν στα μάτια.

Άπλωσε το χέρι να του χαϊδέψει το πρόσωπο, μα εκείνος αποτραβήχτηκε όσο ανάγκη και να είχε ένα ανθρώπινο χάδι.

"Θα μπορέσεις ποτέ να με καταλάβεις;" του είπε, δίχως να έχουν ξεκολλήσει τα βλέμματά τους.

"Πάντα σε καταλάβαινα και πάντα θα σε καταλαβαίνω" της είπε και ξαναπήγε στο παράθυρο.

Δεν ήθελε να τον δει δακρυσμένο.

Ούτε εκείνη όμως άντεχε να τον βλέπει έτσι.

Τον πλησίασε και ακούμπησε το κεφάλι της στον ώμο του.

"Τίποτα. Αυτό ήταν πάντα το μεγάλο μου πρόβλημα. Ποτέ δε έιχε τίποτα και κανέναν. Πάντα μόνος. Στα ευχάριστα και στα δυσάρεστα..."

"Σε νοιώθω..."

"Δεν με νοιώθεις, αν με είχες νοιώσει, θα ήσουν δίπλα μου"

"Θα με συγχωρέσεις που σε πούλησα έτσι;"

"Δεν μπορώ να το κάνω. Θα το έκανα μόνο αν σου είχε κρατήσει κακία έστω και για λίγο. Δεν μπορώ όμως να σου κρατήσω κακία για τίποτα"

Έτσι ήταν, δεν κρατούσε ποτέ κακία σε κανέναν.

Πάντα έσκυβε το κεφάλι και προσπαθούσε να αιτιολογήσει τις αντιδράσεις του άλλου.

"Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να σου παραπονιέμαι"

"Δεν σου έχω φερθεί σωστά"

"Σωστά ή λάθος δεν έχει σημασία"

"Πρέπει κάποια στιγμή να σου απολογηθώ"

"Εγώ σου χρωστώ μια απολογία. Οι αδύναμοι και οι πληγωμένοι πρέπει να απολογούνται. Οι δυνατοί και οι ευεργέτες πρέπιει απλά να ζητουν ευχαριστώ. Εγώ πρέπει να απολογηθώ και να σε ευχαριστήσω για όλα όσα δέχτηκες"

Κάτι τέτοιες στιγμές το μυαλό του δεν σκεφτόταν συμβατικά.

"Σταμάτα να παριστάνεις τον φιλόσοφο"

Ένα μειδίαμα χαράχτηκε στο μέχρι τώρα αγέλαστο πρόσωπό του.

"Αυτό είναι που με ενοχλεί. Όλοι βιάζονται να με χαρακτηρίσουν και να τα παρατήσουν, νίπτουν τας χείρας του. Κατά τ'άλλα έχουν τύψεις φριχτές, ενοχές και κλαίνε, όταν γίνεται κάτι"

"Πες μου τι να κάνω; Δώσε μου ένα σημάδι και θα κάνω τα πάντα. Βοήθησε με για να μπορέσω να σε βοηθήσω"

"Από προσωπική σου εμπειρία ξέρεις, πως έψαξα για ένα αχνό σημάδι, όταν είχες όλες τις διόδους της καρδιάς σου κλειστές και δεν το έβαλα κάτω όποια άρνηση-αντίσταση και να βρήκα από την πλευρά σου."

"Το ξέρω, αλλά δεν μπορούμε να λειτουργούμε όλοι έτσι, ο καθένας στο σκατοκέφαλό του κουβαλάει διαφορετικό μυαλό"

Το κλίμα είχε αλλάξει πια.

Δεν ήταν πια μελαγχολικό, είχαν ανάψει τα αίματα και η ένταση της φωνής και των δυο είχε ανέβει.

Αυτό αγαπούσε στην σχέση τους.

Πάντα κάθε συνάντησή τους κατέληγε σε αντιπαράθεση άλλοτε ήπια και άλλοτε οξύτερη.

Το μειδίαμα έγινε χαμόγελο.

"Πόσο μου είχε λείψει  αυτό το πράγμα..." είπε και έκρυψε τα χέρια της στις παλάμες του.

"Εεε;" απόρησε εκείνη.

"Λίγα λεπτά κοντά σου και ξέχασα τα πάντα..."

Συνέχισε να τον κοιτά απορημένη.

"Ίσως να φανεί σαν αρωτική εξομολόγηση. Σε αγαπάω, δίχως πάθος αλλά με φόβο.Σε σκέφτομαι, σε νοιάζομαι όσο τίποτε άλλο στον κόσμο, δίχως ερωτικό πάθος. Είσαι η φίλη μου, ο άνθρωπος που καταβάλλει προσπάθειες για να με καταλάβει, το μόνο άτομο που έσκυψε πάνω από τα προβληματά μου, δεν θα αντέξω να έρθει το τέλος, έχω χάσει αρκετά άτομα από την ζωή μου, δεν αντέχω να χάσω και σενα..."

"Η αλήθεια έιναι ότι χαθήκαμε τον τελευταίο καιρό."

"Η αλήθεια είναι ότι ο τεέυταίος καιρός θα ήθελα να ήταν ένα κακό όνειρο" της είπε έχοντας ένα φιλτράκι στερεωμένο στο στόμα του, προσπαθώντας να στρίψει τσιγάρο.

Το θέαμα της φάνηκε αστείο και γέλασε.

Εκείνος το κατάλαβε μα δεν πτοήθηκε και συνέχισε το έργο του.

"Υπόσχομαι να κάνω ο,τι περνά για να καλύψω τον χαμένο χρόνο"

"Η φιλία δεν είναι μαθηματικά, να κάνεις ιδιαίτερα για να καλύψεις τα κενά σου. Ας αφήσουμε τις υποσχέσεις και ας κάνουμε μια προσπάθεια να μην επαναλάβουμε τα λάθη μας."

Είχαν πέσει πια οι τόνοι και στο γραφείο επικρατούσε μια γαλήνη.

"Το μόνο λάθος που έκανες ήταν το ότι ξαναξεκίνησες το τσιγάρο". του είπε και του το άρπαξε από τα χέρια.

"Το μόνο σου λάθος είναι οτι θες να γινεται το δικό σου" της είπε και την αγκάλιασε φιλώντας την στο κούτελο.

Έμειναν αρκετοί ώρα αγκαλιασμένοι μα ο λογισμός του έτρεχε ακόμα.

Με την πλάτη του έσπρωξε το παράθυρο να κλείσει, ενώ με το πόδι του έπσρωξε κάτω από το γραφείο ένα κομμάτι σκοινιού που τελείωνε σε θηλειά.

Μόλις είχε πάρει άλλη μια παράταση.

Ήταν αυτή που τον απότρεψε απο το να κάνει πραξη το σχέδιο του...