στον Ιστοχώρο του Λογοτεχνικού Club,που δημιουργήθηκε από ανθρώπους που αγαπούν την λογοτεχνία και επιθυμούν να προβάλλουν αυτό το κομμάτι του πολιτισμού μας σε όλον τον κόσμο. 
αφησα το οπλο παρα ποδας κ σου έτεινα χερι φιλίας. Δεν ειχα πετάξει εντελως το οπλο μου για παν ενδεχομενο. Οι ανθρωποι δεν ειναι αξιοπιστοι μεταξυ τους. Εκει που σε χαιδευουν μπορει να σε δαγκωσουν. Ηταν ενα μαθημα που ειχα μαθει σε ολη μου την ζωη: οι ανθρωποι ειναι κ ζωα, ειναι κ ανθρωποι.
Ομως σου εδωσα το χερι,
οχι επειδη ειχα γινει καλος,
ουτε επειδη ηταν ετοιμες οι συγκυρίες,
ουτε επειδη καποιος το ειχε υπαγορεψει . Σου εδωσα το χερι απλα κ καθαρα σαν μια εσωτερικη αναγκη.
Κοταξε! δεν ηλθα εδώ στον κοσμο για να αλληλοσκοτώνομαι. Αν ηταν ετσι,
γιατι να ελθω εδώ; ηταν καλυτερα ναμην ειχα ελθει καθολου.
Ηλθα εδω για να ζησω οσο γινεται πιο ομορφα, κ μια μερα να φυγω. Αυτό με αναγκασε να σου δωσω το χερι,
ομως ειχα κ το οπλο διπλα μου για λογους ασφαλείας:
αυτή η σπιούνα σκεψη που κουβαλουσα παντοτε μαζι μου, ότι το ανθρωπινο ειδος ειναι κακο.
Ειμαστε σκεψεις. Από τοτε που γεννιόμαστε φορτωνόμαστε σκεψεις. Αυτες οι σκεψεις ειμαι εγω. Αυτες οι σκεψεις μπορουν να αλλαξουν,
μπορουν να τροποποιηθουν,
μπορουν να ειναι καλες κ κακες, ομορφες κ ασχημες, υπουλες κ συμπονετικες. Εκει μεσα στα κεφαλια κατοικουν σκεψεις κ μονο σκεψεις. Ειναι οι δρομοι μας,
πρωτα σκεφτομαστε κ μετα δημιουργουμε τους δρομους μας. Ετσι οι δρομοι που ειναι εξω,
πρωτα ηταν μεσα στα κεφαλια μας,
σαν εθνικη κουλτουρα,
σαν νοοτροπιες κλπ.
Του εδωσα το χερι, κ μου εδωσε κ αυτος το δικο του. Ηταν μια ανθρωπινη αναγκη,
ηταν αυτό που λεμε ανθρωπινη κινηση. Ο κοσμος αλλαζε σιγα σιγα εξωτερικα,
κ οτι γνωριζα πολυ καλα οτι δεν αλλαζε πρωτα εκει εξω,
αλλά αλλαζε πρωτα μεσα στο κεφαλι μας, σαν σκεψη.
Αγρια θηρια ειναι οι ανωμαλες σκεψεις που κουβαλουμε μεσα μας,
ένα ριγκ παλης μεσα μας
σαν το Κολοσσαίο της Ρωμης που ο καισαρας εριχνε τους μονομαχους να παλεψουν με τα λιονταρια, κ ο κοσμος εκτονωνόταν από την τρελα του,
-συνεχιζει να το κανει με τις ταυρομαχιες, το κυνηγι κλπ-
Το ρινγκ που κουβαλουμε μεσα μας, καποια στιγμη, θα πρεπει να μπει εκει που ειναι κ το κολοσσαίο σημερα: ένα μουσειακο εκθεμα,
σαν υπενθύμιση της τρελας μας.
Καθε βημα που κανουμε προς τα εξω, εχει προηγηθει πρωτα η κινηση προς τα μεσα μας.
Ειναι το γενικο επιτελείο στρατου.
οι σκεψεις μας.
δεν εισαι εσυ. Εσυ δεν εισαι παρα μονο σκεψεις,
ξενοφερτα σκουπιδια μεσα στο κεφαλι σου, που σε σερνουν δεξια κ αριστερα σαν Αχιλλεας το τομαρι του Εκτώρα. Η Τροια δεν ειναι η μοιρα μας. Η Τροια ηταν ο εφιαλτης μας
η τρελα μας.
Η μονη κ μοναδικη σκεψη που ισως αξιζει να την κουβαλας ειναι η αγαπη. Ομως κ αυτη δεν ειναι σκεψεις,
ειναι η ιερη αστείρευτη πηγη.
Αν μπορουσαμε να καθορισουμε τι ειναι οι σκεψεις,
η μονη απαντηση ισως θα ηταν: παιδια που παιζουν δίπλα σε αυτη τη πηγη.
