Στο Μέγαρο της Μουσικής ( Μετενσάρκωση )

Στο μέγαρο της Μουσικής,
πρώτη φορά με πρόσκληση του φίλου μου ιδέα.
Ιδέα και παρόρμηση, χατίρι συντροφιά του.

Ζάλη ζεστή. Αχνός ατμός, σαν πλέριο άσπρο σύννεφο,
περίπλεγμα της μνήμης..
Ρίγος απροσδιόριστο και τρακ από συγκίνηση,
με τσίμπημα στη φλέβα..

Ξάφνου ! Όλα γνωστά φαινότανε !... Ακόμα κι’ η αυλαία !..
Παλμοί καρδιάς συνέχεια σε τόνους ανεβαίνουν.
Περίβλημα απορίας μου, να σχίζεται με μιας.
Να ψάχνω την μπαγκέτα μου, βήμα σκηνή να πάω.
Κι’ ο φίλος όνομ’ άγνωστο, εμένα να φωνάζει !..
Να με καλεί περίεργα δίπλα του να καθίσω.

Φώτα με μιας χαμήλωσαν. Και να η Ελεονόρα !..
Τσέλο – βιολί στα δεξιά, ο Ζακ και ο Σονόρα !..
Αδόλφος Ζωρζ και Σαρλ Γκουνό !..
Ο Μορετόν ντε Σαμπριγιάν !.. Η Ζενεβιέβ, ο Κάρλος !..

Χέρι λαβή να με κρατά, να με τραβά καθίσω.
Άσχετα λόγια, άγνωστα και γλώσσα φίλου άλλη !..
Κι’ εγώ να θέλω απ’ αρχής, σωστή και επιβλητική,
χυθεί η μουσική μου..

Μα βρίσκομαι να κάθομαι ! Κάποιος να με κρατάει..
Φούντωση αγωνίας μου.. Κι’ ανοίγουν τα ουράνια !..
Τσέλα που τρέχουν γρήγορα.. Μαρμαρυγή, κραυγή βιολιών
και πιτσικάτο εγχόρδων..

Το θέμα άρχισε καλά ! Η Κάρμεν ξεκινάει.
Μικρό το λάθος κάπου εκεί στην τέταρτη την πράξη.
Κανένας δεν κατάλαβε. Συνέχεια.. και τώρα..
Φώτα ανάβουν άπλετα ! Σεισμός το χειροκρότημα !
Που δυνατό συνέχεια τα πάντα πλημμυρίζει..
και φτάνει φύλλα της καρδιάς.. Τον νου ανακουφίζει..
Διάχυτη ευχαρίστηση !.. Χαρά προς αγαλλίαση !..

Σαν από λήθαργο ξυπνώ ! Ακούω τα’ όνομα μου.
Μα φρίκη επιπόλαιη χαλάει τις στιγμές μου.
Ο κύριος ο δίπλα μου, πρόσωπο τόσο το κοντά,
αντί Μπιζέ για να με πει.. αποκαλεί Αντρέα !

Σκέφτηκα πως παράκρουση.. μα τίποτα δεν είπα.
Και τότε πάλι η φλεγμονή, αγκίστρια στον λαιμό μου..
Οξεία αμυγδαλίτιδα, αναθεματισμένη..
Ψάχνω να βρω τα χάπια μου, τσέπη που τα κρατάω..
Μα τίποτα ! Και τράνταγμα, πόνο που σακατεύει..

Σαν ξύπνημα, ο φίλος μου, Αντρέα να φωνάζει..
Τα μάτια μου συνάντησαν, τα έντονα δικά του.
Και λες και πισωξύπνησα.. Πραγματικό τοπίο..
Τώρα κι’ ο πόνος έφυγε.. Κοίταξα ένα γύρω..
Ο κόσμος που αραίωνε. Αυλαία είχε πέσει.
Η αίθουσα που άδειαζε κι’ εμείς οι τελευταίοι.

Μάρκο, καλέ μου φίλε μου, ώρα και μείς να πάμε.

Με κοίταξε περίεργα… Χιλιοαπορημένα…

Του χαμογέλασα πλατειά, τον χτύπησα στον ώμο.
Τα λόγια του, ταξίδεψαν ταχύτητα φωτός….

Αντρέα, μεγάλος ο Μπιζέ ! Σου άρεσε ΕΣΕΝΑ ; !!

Νίκος Στυλιανού