στον Ιστοχώρο του Λογοτεχνικού Club,που δημιουργήθηκε από ανθρώπους που αγαπούν την λογοτεχνία και επιθυμούν να προβάλλουν αυτό το κομμάτι του πολιτισμού μας σε όλον τον κόσμο. 
Στο άσπρο χαρτί στην πρώτη πρόταση.
Να παίζουν τα δάχτυλα. Κεφαλαίο το γράμμα.
Στα υπόλοιπα το ανασήκωμα της ματιάς στο κενό.
Και το πέρα-δώθε ανάμεσα στα δύο, να κατέβει ο από μηχανής να φέρει την κατάληξη.
Στο τσαλάκωμα να φανερώνεται η μουτζούρα στα ακριανά και στο μικρό καλάθι να συναρμολογείται ένας σωρός. Πεταμένες συνέχειες.
Η μια πάνω στην άλλη.
Στην εφαρμογή που δίνει ο χώρος. Όταν είναι αδειανός.
Στο σκοτάδι. Ένα μικρό κερί. Στο αντίκρισμα.
Κάποιες νιφάδες.
Δειλές, με λίγο λευκό.
Έξω από το παγωμένο τζάμι.
Κι ούτε ένας σπουργίτης.
Να κτυπά το τζάμι.
Όπως έγραφαν στα παραμύθια. Με εκείνες τις ζωγραφιές. Που είχαν το κόκκινο στα μάγουλα και το μεγάλο χαμόγελο. Στο αναμμένο τζάκι.
Ο μπαμπάς, η μαμά, ο παππούς, η γιαγιά.
Κάθε σελίδα και ένα γράμμα.
Κεφαλαίο. Μια συλλαβή. Και μια ιστορία. Μια εικόνα.
Κι ένα δάχτυλο να σέρνεται. Πάνω στα γράμματα.
Και πολλά τσαλακωμένα χαρτιά στοιβαγμένα.
Σχοινίον
Πρυμνήσιο
Δίπλοκο στη στροφή
Τεταμένο και άκαμπτο
Στην εναλλαγή του γένους
Ακινησία της οράσεως
Κρυμμένη παραλληλία
(όταν πλησίασες,
η ξεχασμένη αλμύρα
τινάχτηκε)
του απροσδόκητου
συνοδεία το απροσχημάτιστον
φανέρωσε όλα τα συνώνυμα
της εκπλήξεως
(ήταν τόσο όμορφη πίσω απ’ το χώρισμα)
κι η θάλασσα χαραγμένη
Δημοσιεύτηκε στο ΠΟΝΤΙΚΙ,
τεύχος 1790 στις 12 Δεκεμβρίου 2013
Γεώργιος Μ. Θεοδοσίου