Γιώργος ΘΕΟΔΟΣΙΟΥ

Μυογράφημα

• Έπιασα τις φωνές από το απέναντι μπαλκόνι.
• Εκείνη ευτραφής και τσαχπίνα φορούσε ένα διάφανο λευκο και άφηνε τις δίπλες της να πέσουν και να κάνουν πλισέ το απέριττο. Εκείνος μουστακαλής άπλυτος με κοιλιά που έκρυβε το λουρί και μια οδοντογλυφίδα στο στόμα

• Στο σαλόνι. Μια σιδερώστρα μια λεκάνη με σώβρακα σεντόνια και κάτι κιλότες σατέν με άστρα και φεγγάρια για να φτιάχνουν τη φαντασίωση μετά το βραδινό κατσικάκι με πατάτες στο φούρνο
• Στο πλάι ένα σκρίνιο. Μια φωτογραφία με μια καρδιά και μέσα το αρσενικό. Ενθύμιο από το στρατό. Παράσημο βαρβατίλας της εθνικής οδού.
• Απέναντι η τηλεόραση, οθόνη γίγαντας, να μεγαλώνουν οι εκπομπές να νιώθεις ότι είσαι μέσα. Να αναπνέεις με την οικοδέσποινα να αναστενάζεις με τον πόνο της.
• Σίδερο, μάσημα της οδοντογλυφίδας και επιφωνήματα. Απόηχοι εντυπώσεων
• Κάτι ρεψίματα αναστεναγμοί από το αρσενικό προκαλούν μάλλον την αδιαφορία στην τροφαντή που προσηλωμένη μια στα ρούχα, μια στο κουτί αναλίσκεται σε μορφασμούς αναλυτικούς για την ζωή της διπλανής παρουσιάστριας.
• Εικονική ορθογώνια πραγματικότητα μέσα στις εποχές της ανάπτυξης των τηλεοπτικών ιδεών.
• Και στα περίπτερα αναρτημένοι τίτλοι προσέγγισης, εικόνες πρωτοσέλιδες των τραγικών γεγονότων που διαδραματίσθηκαν σε κάποια πολυτελή βίλα, με πισίνα και κάμποσα εκατομμύρια.
• «Μου έφαγες τη ζωή, χαμένη πήγα», στριγγλίζει η χοντρή την ώρα που το σίδερο έκαιγε την μανταρισμένη κάλτσα.
• Η οδοντογλυφίδα πετάχτηκε, ένα άι σιχτίρ ακούστηκε
• Και στην οθόνη άρχισαν οι διαφημίσεις της όμορφης ζωής που διατρέχουμε.



Υπόλοιπο αισθήσεων

Πράσινο μήλο
Δαγκωμένο μήλο
Και η απουσία βιαστική φρόντισε το πέταμα στο άδειο σιντριβάνι της μεγάλης πόλης
Πιο πέρα δυο αποτσίγαρα ενισχύουν την παρακαταθήκη της στιγμής
Και μια Δανάη δεν περιμένει πια τη βροχή από το σκέπασμα του ουρανού
Γιατί οι μεταμορφώσεις του απρόσμενου είναι οι χρυσές σταγόνες που κάνουν το νου να σφαδάζει από τον πόνο
Απουσία του σώματος
Ενέχυρο αφήσαν οι αισθήσεις τη γεύση και απομονώθηκαν
Και το υπόλοιπο της διαδικασίας μοναχικό καταγίνεται καταρρακωμένο στο έδαφος
Και ο όφις ο κατηραμένος, των πειρασμών η μεταμφίεση, ανοίγει την πόρτα της σημαντικότητας των πεταμένων σημείων
Στο τσιμέντο εκεί που περιφέρεται η οδύνη των αχθοφόρων των σωμάτων του περιττού
Και ενώ στο απέναντι παγκάκι στην άκρη της πλατείας ένας Δίας γυροφέρνει τα ζωηρά μάτια του εφήμερου, ντύνοντας το σύννεφο με ένα χαμόγελο χρυσής βροχής

Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από κακόβουλη χρήση. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε την Javascript για να τη δείτε.