χτύποι στον ίδιο τόνο

Της χαμηλής νοήσεως τα εξαγόμενα υποκλίνονται στη συνήθεια χωρίς ένα ίχνος, της συστολής εκδήλωση, να δίνει στο σχήμα το ελάχιστον του δικαιολογήματος.

Στην παραποίηση των χρόνων τα ρήματα συμμετέχοντας στην εκφώνηση των φράσεων ξεδιπλώνουν την οργή αφήνοντας τον ήχο να σέρνεται στην κατάληξη μακριά, δείχνοντας στην αγανάχτηση το πνιγηρόν της διαθέσεως του θλιβερού.

Και στα τρεχούμενα, των υδάτων τα παραπατήματα φέρνουν την απορία στο προσκήνιο, και τα τυπωμένα κεφάλαια περί της αναλύσεως των παραγράφων ρίχνουν στα κάνιστρα των αχρήστων τα τσαλακωμένα σημειώματα.

Ειδησεογραφία προκαθορισμένου ενδιαφέροντος και στις απόψεις τα ερωτήματα απαντούν από μόνα τους στην απλοϊκότητα της μονολεκτικής εκστομίσεως.

Και η κατάφαση συναγωνίζεται την άρνηση κοφτά, περιοδικά, ρυθμικά, όπως οι χτύποι στον ίδιο τόνο, αδιαφορώντας παντελώς για τα συμφραζόμενα.

Μεθεόρτια ημερολογιακού περιεχομένου, και στους καφενέδες στα υπόλοιπα των ημερών οι θαμώνες περί της επερχόμενης εκλογικής αναμετρήσεως αναρωτιούνται ενώ στους επιλόγους ο σαρκασμός ακυρώνει την ποιότητα των εκτεθειμένων.

Πανηγύρια της κατανύξεως των στιγμών και στην επιθετικότητα της χαράς και της λύπης ο σαρκασμός ουσιαστικόν περιωπής αναμετριέται με τα πολυκαιρισμένα συνθήματα των υποψηφίων σωτήρων των πόλεων. Και δικαιώνεται η ειρωνεία κάτω από τους μύστακες όταν η υγρασία της μέθης μηχανεύεται τα επιχειρήματα. Κι ο εννοούμενος λόγος ομοιάζει με αστειογράφημα παράδοξης συλλήψεως προκαλώντας τη θυμηδία στην ανόητη εμφάνιση των ομοίων.

Και στην άκρη μικρός με ανοιχτά χείλη απολαμβάνει την εικόνα καταγράφοντας στη μνήμη του τη ρητορική της γραφικότητας.

Η βροχή δυνατή. Στο κέντημα οι βελονιές συμπληρώνουν τη λεπτομέρεια. Στη θάλασσα το χάδι κι ο ψίθυρος τροπάριο της σταγόνας γιορτάζουν τα μυστικά τους.

Με τον έρωτα και τον δράκο.


Mυογράφημα

Στην παλιά δέστρα. Είχε ξεφλουδίσει ο χρόνος το σίδερο.
Στο στρογγυλό σαν γυαλί. Στη θηλιά.
Όλα τα σχοινιά.
Τεντωμένα να σπέρνουν στη θάλασσα το νερό κρατώντας στην αγκαλιά τη λεπτομέρεια. Και το φουγάρο.
Ο καπνός να στρώνει στον ουρανό την αμαρτία.
Στην άκρη του λιμένος. Ήταν η απάντηση.
Στην παραλληλία.
Έτσι όπως έραβε το κύμα τη μουρμούρα του.
Στην αποβάθρα.
Στις φαγωμένες πέτρες. Απ’ τον καιρό.
Με τις ίδιες λέξεις.
Με τον θόρυβο να μπαίνει. Και να βγαίνει.
Όπως το ουρλιαχτό. Στον πόνο.
Και να κτίζει η αλμύρα τα λόγια της.
Γλυπτό εφήμερο μέχρι να ’ρθει η άλλη φορά.
Όταν ο Βοριάς αρχίζει να ανεβαίνει στον έρωτα.
Στο κατάστρωμα.
Το βλέμμα να στέκεται. Απέναντι. Στο ύψος του δρόμου.
Κρυμμένο στη φυλλωσιά. Όλος ο κόσμος. Τόσο μικρός. Κι ο ήχος. Το χοντρό σχοινί. Να σέρνεται. Η στροφή. Το μαντίλι.
Στην αναπνοή φούσκωσαν τα πανιά κι ο ήλιος μάρτυρας έκλεισε στα μάτια τα απόνερα.

Ευκτήριον

Ξέφυγε στη νύχτα
Με το τρόπαιο του λευκού
Να ελευθερώνει
στο σκοτεινό τη μεγαλοσύνη
(...στις πεζούλες τα παιδιά
όξυναν τον ασβέστη)
στην ωραία πύλη
τα υψωμένα
στο δοξολόγημα
(στον καλαμιώνα άκουσε τα
βήματα)
Αντίδωρο στις χούφτες
Ένα φιλί
Στο εικόνισμα
Με το όνομα

Δημοσιεύτηκε στο ΠΟΝΤΙΚΙ,
τεύχος 1809 στις 24 Απριλίου 2014

Γεώργιος Μ. Θεοδοσίου