στον Ιστοχώρο του Λογοτεχνικού Club,που δημιουργήθηκε από ανθρώπους που αγαπούν την λογοτεχνία και επιθυμούν να προβάλλουν αυτό το κομμάτι του πολιτισμού μας σε όλον τον κόσμο. 
Από την σελίδα του logoclub στο facebook
Είχε ετοιμάσει ήδη τα πράγματα του κai τον περίμενε. Δεν μπορούσε να πιστέψει ότι για πρώτη φορά στην ζωή της θα τολμούσε να πράξει, αυτό που χρόνια τώρα έπρεπε να είχε κάνει. Το σκεφτόταν μέρες αλλά δεν περίμενε ότι θα έφτανε αυτή η στιγμή .
Της ήταν πάντα δύσκολο το αντίο, στην ουσία δεν το είχε πει ποτέ. Πόσο ντρεπόταν γι αυτό. Πάντα αδύναμη και χωμένη στις ανασφάλειες της να δέχεται ότι δεν της αρέσει γιατί φοβόταν ότι θα μείνει μόνη της ! Να προσπαθεί, να δίνει χρόνο , να ψάχνει κλαδάκια να πιαστεί, ευκαιρίες , λόγους, αιτίες, να δικαιολογήσει την αδυναμία του εαυτού της.
Πόσες φόρες δεν έπεσε και παρέμεινε στο πάτωμα , αρνούμενη να σηκωθεί…
Πόσες φορές δεν έχασε την αξιοπρέπεια της , παρακαλώντας για ελάχιστες στιγμές ευτυχίας…
Πόσες φορές δεν έκλαψε τρομαγμένη μην τυχόν η μοναξιά θα είναι η μοναδική συντρόφια στα επόμενα χρόνια της ζωής της …
Πόσες φόρες παραιτήθηκε από τις επιθυμίες της ….
Και ο καιρός περνά και η ανοχή γίνετε θυμός, το βόλεμα αγανάκτηση , και η αδυναμία οργή. Κοίταξε τον εαυτό της στον καθρέφτη και αντίκρισε μετά από τόσα χρόνια έναν άνθρωπο που αφεθηκε , που έγινε ένα με το πάτωμα, που αναλώθηκε σε ανθρώπους που δεν άξιζαν την σημασία που έδινε , που ξόδευε δάκρυα και πόνο σε ανούσιες καταστάσεις , μηδενίζοντας τον εγωισμό της . Είδε στον εαυτό μια άλλη, που έπαιζε με τόση επιτυχία τα τελευταία χρόνια.
Μόνο που τα φώτα πλέον δεν ανάβουν και τα σκηνικά άλλαξαν. Εκεί κάπου συνειδητοποίησε ότι , αν θέλει να κρατηθεί στην σκηνή , θα πρέπει να πάρει το έργο στα χέρια της. Να γίνει η ίδια σκηνοθέτης της ζώης της, και όχι ξανά πρωταγωνίστρια στο θέατρο του φόβου που ζούσε τόσα χρόνια.
Ποτέ δεν είναι αργά για το οτιδήποτε. Η ζωή μας δίνει μαθήματα, και απλά εμείς μένουμε μετεξεταστέοι μέχρι να βρούμε την δύναμη να προσπαθήσουμε και να πάμε παρακάτω. Το ότι κάνουμε το λάθος να συμβιβαζόμαστε και να ζούμε σε ουτοπικές πραγματικότητες αυτό δεν σημαίνει ότι ο εαυτός μας θα αντέχει να το κάνει μια ζωή. Οι άνθρωποι συνήθως συνέρχονται από το λήθαργο μετά από ένα μεγάλο σοκ, ένα ταρακούνημα, μια κατάσταση, ένα τυχαίο γεγονός ίσως, που τους κάνει να βλέπουν πόσο δυστυχισμένοι ζούνε , φοβούμενοι τον ίδιο τους τον εαυτό.
Η ουσία βρίσκεται στο κατά πόσο αντέχεις να υποστηρίξεις τις αποφάσεις που παίρνεις. Γιατί και στο πάτωμα θα πέσεις, και αξιοπρέπεια θα χάσεις και ίσως να μείνεις και μόνη σου στο τέλος, αυτό δεν το ξέρεις. Θα γνωρίζεις όμως ότι στην ζωή σου δεν έχεις αφήσει εκκρεμότητες και έχεις λύσει τα θέματα σου με τον εαυτό σου. Έτσι θα είσαι καλύτερα με τους άλλους, αλλά κυρίως με σένα τον ίδιο .
Και μεταξύ μας, κανένας δεν μένει μόνος του ποτέ , δεν τον αφήνει η ζωή άλλωστε..
