στον Ιστοχώρο του Λογοτεχνικού Club,που δημιουργήθηκε από ανθρώπους που αγαπούν την λογοτεχνία και επιθυμούν να προβάλλουν αυτό το κομμάτι του πολιτισμού μας σε όλον τον κόσμο. 
Και η πληγή μεγάλωσε,
μάτωσε μα και άπλωσε
έγινε επικίνδυνη
και τώρα πια πονάει…
Να σηκωθεί δεν το μπορεί
σταθεί στα δυό του πόδια
ο πόνος ειν’ αφόρητος
είναι πολλά τα εμπόδια...
Του στέρησε δικαίωμα
να πορευτεί όπως θέλει
για να χαρεί, να ζήσει
γιατί ο "θεός" που «κυβερνά»
τον έχει υποτιμήσει…
και είν' μόνος υπεύθυνος
κι αυτός που κουμαντάρει
γι' αυτό που του συμβαίνει
γιατί του έχει την ψυχή
στη λησμονιά της τη φριχτή
κι αέναη αμνησία
στη φυλακή του άδη
στον πρόχειρο πλανήτη του
να μη μπορεί ως το ποτέ
να φύγει απ' το δίχτυ του..
κρατά κλειστά τα μάτια του
ψυχή φυλακισμένη
μπουκάλι με το άρωμα
στο χώμα πεταμένο
και της ζωής το ιστορικό
μόνιμα σφραγισμένο…
με αιώνια την απειλή
απρόσωπη και σκοτεινή
σαν τον «δημιουργό» της
που στέρησε το όνειρο,
δικαίωμα ελεύθερος
να γεννηθεί να ζήσει,
παρέα με τα λούλουδα
μπορεί μοσχοβολήσει
και η ψυχή του ελεύθερη
χαρά του τραγουδήσει
κι αυτός που πάντα κρύβεται
και ζει μεσ' το σκοτάδι
του ξεκλειδώσει πια το νου
του πει πια την αλήθεια
γιατί στη γη τον έφερε
φύτεψε τη ψυχή του
να την "καλλιεργήσει"
και την "απομυζήσει"
γιατί ειν' ο μόνος τρόπος
αυτός μετά την "καρπωθεί"
και έτσι μπορεί να "ζήσει"...
κι αν άνθρωπος αντισταθεί
και αν δεν το θελήσει
και τόχει καταλάβει
δεν σκύψει το κεφάλι
τότε η ίδια εντολή
και αιώνια η απειλή...
για να μπορέσει να σωθεί...
Γιατί Βλέπει, Γνωρίζει
πως είν’ η μόνη Επιλογή
που του ‘χει Απομείνει,
Μην γίνει η Αποκάλυψη
πετάξουνε την Μάσκα του
και τον Αποδομήσουν !...
και Του Χριστού την εντολή
αρχής την ξανακτίσουν...
Ίσως και να ‘ναι ο καιρός
κάποιοι ακόμα αιώνες
όμως χωρίς επιστροφή..
γιατί «σπάσαν» και «ράγισαν»
και είναι πια πολύ σαθρές
όλες Του οι Κολώνες !...
Νίκος Στυλιανού
