Ήθελα από καιρό να μου μιλήσω με τις δικές μου ασύνορες κραυγές που έπνιγαν οι ανατολές των καρναβαλιών και μεθούσαν οι τρομαγμένες ερωμένες - θεατρίνες ξεπεσμένες με τους αλλότριους υποβολείς να υποσκάπτουν τη νοσταλγία των εποχών τους των χρυσών σαν έπη που ναυάγησαν όταν οι τυφλοί ποιητές αρνήθηκαν τα έπαθλα της γραφής τους αφού είχαν ήδη αρνηθεί την πολυτέλεια των εξωφύλλων τους με άδολα ταξίδια στον κόσμο των υπερπόντιων αισθημάτων με ολόκληρο το συν τους συν του μυαλού τους έξω απ' το χρόνο που τρώει ένα ένα τα μέλη της φύσης κι έξω από τα συμπλέγματα των αναγκών που παραλύουν το νου αλλά μ' ένα μεθύσι ατέρμονης δίψας για ανάδειξη της αλήθειας και πίστεψέ το κι εσύ υπάρχει αυτή πάνω απ' το θέατρο σκιών με τα πτυσσόμενα καθίσματα για ανετότερη προσαρμογή των θεατών στις σκηνικές εναλλαγές

Ο πόνος κατά το απόγευμα
Είχε γίνει αφόρητος
Αλλά κατά κάποιο τρόπο
Μου άρεσε γιατί επιτέλους
Ήταν κάπου εντοπισμένος.

Στο σκοτεινό σοκάκι υπάρχουν ακόμη οι γραμμές αίματος. Μια παροιμία μου έλεγε η γιαγιά μου: ήρθε το κακό δίπλα σου σύντομα και στην πόρτα σου. Συντροφιά το αλκοόλ και οι ατελείωτες παιδικές αναμνήσεις, να τρέχω στις απόκρημνες βουνοπλαγιές της ορεινής Πίνδου και να τσαλαβουτάω στα νερά του Αχελώου. Προκαταλήψεις και δεισιδαιμονίες δεν με φόβιζαν, έμοιαζαν με τα παραμυθάκια που σκαρφιζόμουν για να τρομάζω τα άλλα παιδάκια. Όλα αυτά, όμως, τώρα φαντάζουν τόσο μακρινά.

Εκει παραμενει το μικροβιο,ανθεκτικο,και ωριμο σαν το παλιο κρασι..
Κανει κυκλους μεσα στο μυαλο μου και το διασκεδαζει..

Αρνούμαι να καμώνομαι την ανήξερη και να πηγαινοέρχομαι στον ίδιο χώρο, σαν ένα είδος άμυνας απέναντι σε αυτά που συμβαίνουν γύρω μου.

Αψεγάδιαστο κορμί και ταλαιπωρημένες ψευδαισθήσεις, ανούσιοι παρορμητισμοί και εφηβικά χαμόγελα,

Μια παρτίδα σκάκι... Μόνος να κοιτάζω τα μαύρα, τα λευκά πιόνια στην τετράγωνη σκακιέρα. Κίνηση... χάνω τον αξιωματικό μου. Ο καπνός σχηματίζει δαχτυλίδια καθώς απομακρύνεται αργά από το στόμα μου στην αποπνιχτική ατμόσφαιρα του δωματίου.

Ακομα παρθενος νιωθω ανεγγιχτος,βασανισμενος και ανυπομονος ,γεματος παθος για κατι νεο..
Μα γιατι τοσα βραδια χωρις συναισθημα,συγκινηση,προσμονη η πιο απλα πραγματικο ερωτα?

‘Φοβάμαι… τι θα πει φοβάμαι;’, αναρωτήθηκε.

‘Σκέφτομαι… τι θα πει σκέφτομαι;’, είπε μέσα του.

‘Αγαπώ… τι θα πει αγαπώ;’, απόρησε.