Εν συντομία στα επί του λόγου

Κατά βάσιν! Στην αφετηρία των εξελίξεων. Με το βλέμμα προσηλωμένο στα ψηλά. Στο διάστημα της αναπνοής. Όταν η επιθυμία γράφει αριθμούς, στα κλεμμένα όνειρα.
Ενώ η καλοκαιρία συνεχίζεται και τα σώματα παρατημένα στις διαθέσεις των ρημάτων πασχίζουν να καταλαγιάσουν την αμηχανία στις καταλήξεις των επιθυμιών.
Στην αυτοκρατορία του απομεσήμερου οι στιγμές, συγκριτικοί συνειρμοί των αναμνήσεων, αφηνιάζουν δίνοντας στη λησμονιά την πρωτοκαθεδρία της θλίψεως.
Πολιτική ρητορική η ηλιθιότητα, στολισμένη παλλακίδα στην ακολουθία των προκαθορισμένων βημάτων. Και στα ίχνη η απορία έκφραση απογνώσεως κρύβει στο βαθούλωμα την αγανάχτηση των φράσεων.

Και στη μοναδικότητα του ορίζοντα το αεράκι συνοψίζει στις συλλαβές του την ωραιότητα της πρώτης αισθήσεως.
Η μοναξιά της απορίας, αμίλητη!
Στα σημειώματα, ακαθόριστα τα σχήματα, διάσπαρτα καμώματα του μολυβιού, με τη σκέψη να πεταρίζει στις αποστάσεις των συμπερασμάτων και τις φωνές να σιγοντάρουν τα ακατανόητα.
Έκπληξη και στα ξερά χείλια το χάδι της υγρασίας.
Στον βοριά ξεσηκώνεται το μουρμουρητό της πέτρας και η θάλασσα, κόρη της μεγαλοπρέπειας της Γης, ψάχνει τη Φέρουσα στα ξεχασμένα απομεινάρια.
Στην ακτή κάτω απ’ τους βράχους με το κύμα να σκαλίζει τον πόθο του.
Ενώ στην εσπερία η διαφθορά, συγκατάβαση του τετριμμένου, δίνει το πρόσχημα στο χαμόγελο των συνωνύμων.
Και στην παρηκμασμένη επικράτεια το άναρθρον ψάχνει τη συνέχεια στις κραυγές και η έννοια, μαρμαρωμένο ουσιαστικό παρατημένο στις παραπομπές της σελίδας, σβήνει στα ψιλά γράμματα τη σημασία.
Εν συντομία στα επί του λόγου.
Ο ήλιος στο παιχνίδισμα και στο ξάφνιασμα μισόκλειστα να σκοτεινιάζει. Με το χέρι να ξεδιπλώνει τις σταγόνες στο περιθώριο.
Όπως πέφτει στα βαθιά νερά αφήνοντας από μακριά τον έρωτα!


Μυογράφημα

Ο βράχος έβγαινε στο πλάτιασμα.
Στο χώμα μια ελιά να ψάχνει στο χώμα τις ρίζες της.
Κι ένας επιμανής να κατεβαίνει απ’ τα ψηλά.
Στην ανοιχτωσιά. Ανάμεσα στους δυο λόφους.
Στα απόκρημνα.
Με το φως να κτυπά στην πέτρα σκίζοντας στα δυο τη σκιά. Λευκό στο αγιογράφημα του ανέμου κι η θάλασσα να ερωτοτροπεί στα χαμηλά της πέτρας.
Να δέρνει το κύμα το γαλανό και στο διάφανο σχήματα προσευχής να γράφουν την απουσία.
Μάρμαρο στην ακινησία. Υποταγή του τοπίου στην αναστάτωση.
Στην άκρη κάτω απ’ το βότσαλο. Ένα χαρτί.
Γράμμα της αλμύρας. Βρεγμένο γράμμα. Απ’ το δάκρυ.
Στ’ αγνάντι.
Μέχρι να βουλιάξει ο ήλιος κάτω απ’ τη γραμμή.
Στην ευθεία που πληγώνει.
Στο μονοπάτι. Στην ανηφόρα με τα βήματα ματωμένα. Στα ίχνη. Στον χρόνο. Στο λίγο νερό που σέρνει ένα ξερόχορτο.
Σκοτεινό το απόγευμα.
Στην ερημιά.
Το χαρτί κτυπά με μανία τα πλευρά του.
Και το νερό. Μαζί με τον βοριά.
Πνίγει στην τελευταία φωνή
Την αναπνοή!


Εσπερινός

Κέντημα του σκοτεινού
Στην προσδοκία της σκιάς
Γραμμές
Εμμετρία
Στο είδωλο
Στους περιττούς αριθμούς
{είχες ξεχάσει το φως στα
μεγάλα μάτια σου}
έγραφε στις αγκύλες
{εκείνο το σημάδι}
περισπωμένη είναι
{κι εκείνο το γράμμα}
Το ωμέγα
στο τέλος του ρήματος
απάντησε
και σώπασε


Δημοσιεύτηκε στο ΠΟΝΤΙΚΙ,
τεύχος 1819 στις 3 Ιουλίου 2014
Γεώργιος Μ. Θεοδοσίου