Ξεθωριασμένα γράμματα.

◆ Παραπέτασμα της επιλογής στην ακραία υπέρτιτλη παρουσίαση των κειμένων ενώ στην εσπέρια απόδοση, το μυστικό κρυμμένο σηκώνει το σχήμα του μαρτυρίου. Καμώματα της δύσεως στα δάνεια της γλώσσας και στην προσδιορισμένη υπονοούμενη περίοδο ο λόγος συμμέτοχος απομονώνει τα σώματα.
◆ Δυσνόητη η μεταφορά της διαδικασίας αλλά ανεξήγητη και η ρητορική των εκτεθειμένων.
◆ Λοιδορία στην επανάληψη και ο χρόνος στα διαστήματα των αναπνοών δίνει την ισορροπία στα ψεύτικα φωνήματα.
◆ Καιρός της ανοίξεως. Μάιος ψηλά στη σελίδα.

◆ Άνθρωποι στα καθιερωμένα της προκαθορισμένης ημερολογιακής κινητοποιήσεως και στους συνδέσμους ο συμπλεκτικός πρωτοκαθεδρία της συναλλαγής των μονοσύλλαβων ζευγαρώνει τα υποκείμενα δίνοντας στη σύνδεση την παρατακτική ονομασία.
◆ Και στο σχήμα το ασύνδετο το κόμμα διαχωρίζει τις προτάσεις καθάπερ αρμόζει στο παιχνίδι των σημείων όταν αυτά περιτέχνως βγάζουν το νόημα έξω απ’ τα ενδύματά του.
◆ Στις αίθουσες οι συγκεντρωμένοι επικροτούν διά των χειρών την αναδρομή των ομοίων απαγγελιών και όπως εις τας εορτάς διά των ασπασμών και των εναγκαλισμών, διά της περιπλοκής ακόμη και αυτών των δακτύλων εύχονται το πρωτείον των εκδηλώσεων.
◆ Στη συνθηματογραφία εξυπνάδες χαμηλής συλλογιστικής εντυπωσιάζουν τους μορφασμούς της απορρίψεως. Στην αναπαράσταση των στιγμιοτύπων κινούμενες άβουλες μάζες στον συνωστισμό δίνουν στον ρυθμό την κοινοτοπία μίας παλαιότροπης συνθέσεως.
◆ Κι έξω ο ήλιος.
Ένα λουλούδι που ξέφυγε μες στο τσιμέντο ξεχνώντας στο χαμόγελο την αισιοδοξία. Μεγαλόσχημη Ορθογραφία της αισθητικής στο παραπάτημα των ερεισμάτων.
◆ Στις πλατείες, στα καφενεία, στους μικρούς κύκλους των συζητήσεων, στα πεζοδρόμια. Άλλοτε φωναχτά, άλλοτε σιγανά έρχονται τα επιχειρήματα. Κι αυτά περιορισμένα στην ανυπαρξία των λιγοστών παραγράφων.
◆ Στην αντίθεση ένα χαρτί στον ξύλινο στύλο. Ξεθωριασμένα γράμματα.


Μυογράφημα

Κρυμμένη σκιά. Στην αντίστροφη πλευρά. Έτσι όπως έπεφτε ο ήλιος. Πίσω από τον τοίχο. Ιχνογραφία μακριά.
Σχήμα δίχως την έκφραση.
Στην πλάτη. Έξω από τα μυστικά. Στην απουσία του χρώματος.
Στη διαδικασία της παραδόσεως.
Μια ξαφνική κίνηση. Στο τράβηγμα. Στο αναποδογύρισμα της εικόνας. Στο μάζεμα του πανιού στην άκρη της σκηνής.
Και ξεπήδησαν τα χρώματα. Ανακατεμένα και μπέρδεψαν.
Και μπλέχτηκαν οι φωνές, τα χρώματα κι οι ματιές.
Τριγύρω αδειανά τραπέζια. Σκόνη στη λαδομπογιά.
Φύλλα να τρέχουν. Καθίσματα αναποδογυρισμένα.
Στο πεζοδρόμιο. Μια στοίβα δεμένη. Εφημερίδες περιοδικά.
Στον θόρυβο. Να ανεβαίνουν τα ρολά. Σαν ματόκλαδα.
Έρημη πλατεία.
Και τα χέρια. Ανάμεσα στα πόδια. Με τους ώμους γειρτούς. Κι ένα κρύο ενός πρωινού.
Στην κίνηση η επανάληψη. Και ένα τρέμουλο να ξεφεύγει.
Στα ξεραμένα χείλια.
Κι εκείνη η μουσική. Όπως το εμβατήριο. Κι η φωνή.
Να δυναμώνει. Κι ο πόνος. Στα σφιγμένα δόντια.
Κρότος. Τινάχτηκε.
Ένα ποτήρι νερό άφησε τον κύκλο στη σκόνη.
Ξεδίψασε!

Ίσκιος

Τι ήθελε να πει
Όπως απλωνόταν
Στην απουσία της θάλασσας
Κι εκείνο το σημείο
Όπως την περισπωμένη
Στο φανέρωμα
Σκοτάδι
Όπως το φως Περιγράφει
Στις μολυβιές
Κι η σκιά
Αφηγείται
(κάθε πότε έρχεται το νερό)
στην ερώτηση
(όποτε θέλει )
τον ψίθυρο

Δημοσιεύτηκε στο ΠΟΝΤΙΚΙ,
τεύχος 1812 στις 15 Μαΐου 2014

Γεώργιος Μ. Θεοδοσίου