Οφθαλμοπλανία

• Στους χρόνους των ρημάτων με την πρέπουσα αρχαιοτροπία των κλίσεων καταγράφονται κατάδηλα τα συμπεράσματα.
• Στην ακολουθία των γεγονότων, προβλέψιμες οι αναπνοές και οι λέξεις, εξαγορασμένα αντικείμενα αφομοιώσεως, περιφέρονται ασυναρτήτως έτσι όπως αρμόζει στο αντίστοιχο επίθετο χαρακτηρισμού του ουσιαστικού της εποχής.
• Ακαλαίσθητα δευτερολογήματα και στις ανακοινώσεις τα μέρη του λόγου συντάσσονται διακοσμώντας τις προτάσεις, συμμετέχοντας διαφοροτρόπως στο καθιερωμένο παιχνίδι της παρανοήσεως
• Απερίγραπτη η αναπαράσταση των ιδίων θεαμάτων και η απόγνωση πασχίζει να ξεφύγει αφήνοντας τη μονοσύλλαβη επανάληψη της ηχομιμητικής παραγωγής να ορίζει τη διάθεση της ειρωνείας.

• Συνέχεια ψιθυρίσματος για τα κακώς κείμενα, ενώ η αυθάδεια μίας προηγμένης μορφής αναγνώσεως αποσύρεται στις ιδιαίτερες στιγμές των κρυμμένων επιδιώξεων.
• Και στους τοίχους καινοφανή τα συνθήματα πληκτρολογούνται.
• Αναρτημένη οφθαλμοπλανία και η ανοητογραφία ερωτοτροπεί ποιητολογώντας εντός και εκτός των παρενθέσεων.
• Τετράδια ευτραπελίας, επιγράμματα επί σκέψεων και στα απαντήματα ερίφιον παρδαλόν γελά ακατασχέτως.
• Είναι η Ανάγκη του περιπαίγματος στις δύσκολες ώρες της μοναχικότητας.
• Στην επικράτεια οι δημοσκοπήσεις επιβεβαιώνουν τον μονόδρομο της επιλογής και στις συγκεντρώσεις οι αναλύσεις προς χάριν της διελεύσεως του χρόνου και μόνον αναζητούν ματαίως το χαμένο πάτωμα.
• Όλα διά την σωτηρίαν των ψυχών και των σωμάτων.
• Και στην ερώτηση ουδεμία η παρηγορία μίας τουλάχιστον απαντήσεως.
• Μοναχά η μακρηγορία της βροχής να κρύβει τα βλέμματα πίσω στο σκοτάδι. Στους μικρούς κύκλους εξαφανίζεται η σιωπή και στο παραμίλημα το νερό σέρνεται στην άκρη του δρόμου.
• Πάνω στο θαμπό τζάμι. Όταν η στιγμή στέκεται στα δάχτυλα. Και γράφει την αμηχανία στην υγρασία.

Mυογράφημα

Μια χαραμάδα. Ανάμεσα στο ξύλο και στο πανί.
Με το δάχτυλο να παραμερίζει.
Κι η παρατήρηση στον χώρο της, στενή και μακριά σαν μια φέτα κομμένη στα μέτρα της.
Το ένα μάτι κλειστό. Κράτημα της αναπνοής. Στημένο αυτί. Συγκέντρωση των αισθήσεων.
Ξεφύσημα, τακτοποίηση της ανάσας και το παραπέτασμα στην εφαπτομένη της θέσης του.
Μία κίνηση ελαφριά και η ενοχή στα κρυφά να παραδέρνει ανάμεσα στα μικρά και τα μεγάλα.
Κάθε πρωί. Στο ξύπνημα.
Άνοιγε στο φως την ίδια απόσταση.
Και κάθε βράδυ στα ίδια έκλεινε στο σκοτεινό τη διαφορά.
Και στο βλέμμα αφηνόταν μισό το χαμόγελο.
Στην κατηφόρα, στον μορφασμό που ’βγαινε όταν ο θόρυβος διέκοπτε την ακολουθία του χρόνου.
Στο παλιό ραδιόφωνο. Ένα κουμπί ταξίδευε στις φωνές.
Μ’ ένα παρείσακτο βούισμα.
Στην άδεια πολυθρόνα.
Στο πάτωμα τσαλακωμένη η σελίδα. Ασπρόμαυρη φωτογραφία. Αφημένη στην τύχη κάποιου αριθμού.
Μια γάτα να κόβει βόλτες στο φως που πέφτει.
Στα δάχτυλα όλος ο κόσμος.
Ανάμεσα στο πανί και στο ξύλο.
Κλειδωμένος.

Στρόφιγξ

Τι όμορφο κόκκινο
Πάνω στη μονοχρωμία
Εξ ουρανού
η εντύπωση
μάγεψε την επιφάνεια
Στην υπογραφή
όπως ένα παιχνίδι
τριγυρνά
στην προσοχή
των βλεμμάτων
(δεν ήταν παραπάνω από μικρός,
καθόταν απέναντι και χάζευε)
Στα χείλια άφησε τον θόρυβο
όπως ταξίδευε
ολομόναχος

Δημοσιεύτηκε στο ΠΟΝΤΙΚΙ,
τεύχος 1797 στις 30 Ιανουαρίου 2014

Γεώργιος Μ. Θεοδοσίου