• Οποία ομορφιά !

• Επικοινωνίας το απαύγασμα και στην ανυπαρξία η πολυλογία της συνοικίας χαρακτηριστικόν της ημεδαπής νοοτροπίας αναρτήθηκε στα έξω φύλλα των χάρτινων απόψεων καθώς και στην υάλινη εκδοχή της απαγγελίας.
• Αμηχανίας αξιοπρόσεκτον το ακατανόητον ενώ στους απάνω δρόμους περιφέρονται ασκόπως ολίγιστοι οι οπαδοί της ασυναρτησίας και αγορεύουν ανερυθρίαστα τη νηπιακή δομή της συλλογιστικής αδιαφορώντας πλήρως διά την παρακείμενη νοημοσύνη.
• Φωνές δυνατές και πομπώδεις οι εκφράσεις της προσεγγίσεως της ευστροφίας ανακηρύσσουν διά της βοής τη δοκησισοφία ως το επικρατέστερο ουσιαστικό των καιρών.
• Και στις γειτονιές οι γελωτοποιοί ξεπέρασαν τον μονοψήφιο πρώτο αριθμό της γραφικότητας συλλαβίζοντας τη ρητορική της παλινδρομικής κινήσεως, εξυπηρετώντας τοιουτοτρόπως και παντοιοτρόπως τα μητρικά ένστικτα της κοινωνίας.

• Οποία ομορφιά!
• Κακογλωσσία προφορικώς και γραπτώς, με την ξεχασμένη καλλιγραφία της ευσχημίας να παρακολουθεί την επικρατούσα φαρμακοστομία στο περιθώριο των γραμμών.
• Στο ύστερον του φθινοπώρου το εξεικόνισμα της μελαγχολίας στη συνέχεια του τέλους και ταυτοχρόνως της αρχής στη μεγαλοπρέπεια της εποχής του χειμώνος, θα αναπολήσει όλες τις ιστορίες των όμορφων αναμνήσεων.
• Και στα της πόλεως γεγονότα η επανάληψη θα ξαναμιλήσει τα όμοια προσποιούμενη τη διαφορετικότητα.
• Παραπλάνηση των παγωμένων ημερών με την απαραίτητη υπόσχεση της καθιερωμένης ιδίας κι απαράλλαχτης εξιστόρησης του ονειρικού μέλλοντος
• Εν γένει.
• Αστειογραφήματα στη σύνθεση και στους μορφασμούς, η αποδοκιμασία στο μόνιμο σχήμα της βαρυθυμίας αφηγείται εν περιλήψει τις διαθέσεις.
• Η γλυπτική των εκφράσεων!
• Αναπαραστάσεις της παρορμήσεως και στους ήχους τα μονολογήματα εκδηλώνουν τη δίφθογγη δυσαρέσκεια των φωνηέντων.
• Επιμένοντας στη συμμετοχή!

Mυογράφημα

Χρώμα της ώχρας.
Στην άκρη του πεζοδρομίου.
Με την περίπτερη ονομασία της μεγαλειότητας του μικρού.
Κυκλοτερής η θέαση.
Μικρά παράθυρα και η κοντή πόρτα στην πίσω μεριά.
Στο συρματόσχοινο, στα ξύλινα μανταλάκια. Τα πρωτοσέλιδα ασπρόμαυρα και παραδίπλα τα πολύχρωμα εξώφυλλα.
Τα πρωινά στην πρώτη συγκέντρωση σαν μια προσευχή. Υψωμένα τα βλέμματα στις γραμμές, στα μεγάλα γράμματα. Και μετά στις τοποθετήσεις, χωρίς ονόματα, τα σχόλια, στην ανάλυση της στιγμής, με την ευστοχία του δρόμου και τη σοφία της καθημερινότητας.
Στη μέση ο βαρύσωμος με το δεξί στο ξεφύλλισμα και με τ’ αριστερό το κράτημα του λαχταριστού γλυκίσματος.
Στην τακτική περιοδική κίνηση η βαριά αναπνοή συνοδεύει το αναμάσημα αφήνοντας μικρούς θορύβους αγενούς προελεύσεως.
Πολυτέλεια δέρματος ο θύλαξ παγιδευμένος στα μισάνοιχτα πόδια συμμορφώνεται με την αναγνωστική βουλιμία.
Στην αναστροφή της παλάμης η καθαρότητα των χειλέων. Και στο πλακόστρωτο ένα τσαλακωμένο χαρτί υπόλοιπο της χυδαιότητας κάτω απ’ τους τίτλους, ερμηνεύει το πρωτοσέλιδο

Ναΐδριον

Παλαιών τρόπων
Αισθητική
Διαστάσεων αρμονίας
Όπως η προσευχή
Ξεχασμένο από τα όνειρα
Ίσως να μην ενοχλούσε
Την πρόοδο
Του ογκώδους
Έμεινε στο ίδιο θρανίο
Εγκαταλείποντας
Τον χρόνο
Στην παραμόρφωση
(Ξωκκλήσι της πλατείας)

Δημοσιεύτηκε στο ΠΟΝΤΙΚΙ,
τεύχος 1788 στις 28 Νοεμβρίου 2013

Γεώργιος Μ. Θεοδοσίου