Το πολύπλοκον της αφέλειας

• Το πολύπλοκον της αφέλειας και ο ρόλος της στη διαμόρφωση των συνθηκών.
• Κάπως έτσι θα μπορούσε να είναι το θέμα μίας πανελλήνιας εκτιμήσεως για τα καθημερινά περιστατικά που πέφτουν απανωτά έμπροσθεν και όπισθεν των αισθήσεων.
• Πολυγνωμία και σταυροκόπημα μετά της συνήθους ρήσεως συνάμα με την αμηχανία την οποία προκαλεί η αδυναμία κατανοήσεως των τοποθετήσεων του λόγου.
• Και εκεί αντιλαμβάνεσαι πόσο σημαντική είναι η στάση των λεπτοδεικτών στη στρόγγυλη επιφάνεια με τους αριθμούς που καθορίζουν την επανάληψη του χρόνου.
• Ένας πανικός να φροντίζει το τοπίο με την απαραίτητη παρουσία του και στη σύνταξη τα επιχειρήματα της δημοκρατίας να φαντάζουν παραλογισμοί παρωχημένης φυσιογνωμίας μικρού χωριού της πανέμορφης υπαίθρου.

• Στην παρατήρηση, δίχως το πρόσημο της ιδιαίτερης αντιληπτικής ικανότητας, διαφαίνεται η εναλλαγή των τρόπων σκέψεως των εκπροσώπων της διαφωνίας.
• Κι αν μη τι άλλο, γέλιο προκαλεί η διαπίστωσις ότι η ίδια παράγραφος περιφέρεται ερμηνευόμενη ποικιλοτρόπως από οδοντοστοιχίαν εις οδοντοστοιχίαν δίνοντας εις την επικράτειαν τη σχιζοειδή διαταραχή που της συναρμόζει.
• Ενώ στα φιλολογικά θρανία της καταντημένης συνθέσεως συνεχίζουν οι σύνεδροι να πετεινομαχούν ακυρώνοντας βιαίως την πολυμορφία της αναλύσεως.
• Χαμένη η διαδικασία της συνεννοήσεως και στο επιλεγμένο δείγμα η ανεπάρκεια διακονεί τις επί μέρους ιδιότητες των σωμάτων τις οποίες τα επίθετα υπερτονίζουν με τη βαρυπρέπεια της διορισμένης αξιολογήσεως της κρίσεως.
• Λεπτομέρειες, ακούγεται η φωνή.
• Εδώ το σύμπαν πυρπολείται και τα σπήλαια ανακαινίζονται.
• Μονολογεί.
• Και στον διπλανό τοίχο θορυβώδες το επιμύθιον και κάποιοι ήχοι αντικειμένων ανακατεμένοι με κάποιες στριγγλιές ακατανόητης προελεύσεως, κρότοι πτώσεων και νευρικά κτυπήματα αγανακτήσεως των θυρών προσέδωσαν το απρόσμενο διάστημα της διακοπής στην αποσβολωμένη διάθεση της απογοητεύσεως.

Μυογράφημα

Απ’ την πρώτη τη μικρή ρούφαγε σαν σφουγγάρι. Άκουγε κι έβλεπε. Ρώταγε συχνά. Στα περπατήματα τραβολογούσε όποιον ήταν πιο ψηλά, όταν κάτι δεν καταλάβαινε στο κουβεντολόι το σύντομο.
Κι όταν το βλέμμα κατηφόριζε, απειλή το μετά στο ψιθύρισμα, σούρωνε τα χείλια στο πείσμα κλείνοντας τη φωνή στα μέσα του.
Και στα παραμύθια έβαζε τις φορεσιές, φόραγε σπαθί, πάλευε με τέρατα.
Λευτέρωνε τους έρωτες, μάζευε τα ξωτικά, έλυνε τα αινίγματα, φώναζε τους γλωσσοδέτες.
Πόλεμοι στις γειτονιές, πέτρες ξύλα κι αίματα, δάκρυα μυστικά κι αγάπη στον απολογισμό της μάχης, όταν αντίπαλοι κι εχθροί κάτω απ’ τη λεύκα ξεχώριζαν τα λάφυρα.
Και στα μουντζουρωμένα πρόσωπα όλη η ζωή πανέμορφη ματιά.
Στη μεγάλη πόρτα εικόνα στο γκρι, λίγο χρώμα να κρέμεται στον λαιμό.
Βλέμμα αδειανό, χαμόγελο καρφωμένο και μια υπόκλιση με το χέρι στα μπροστά να δίνει στην καμπύλη την έμφαση που χρειάζεται.
Στους ξύλινους στύλους, στα καλώδια, δυο πουλιά χαζεύουν στον μεγάλο δρόμο.
Και ένας σκυφτός μικρός που μεγάλωσε, κλοτσά μια πέτρα που ξέμεινε στο τσιμέντο.

Προσωπείο

Τη μεσημβρία
Όπως κατηφόριζε
Αφήνοντας στον βηματισμό
Τη συνέχεια του βλέμματος
Απέναντι
Απ’ τις φωνές
Στα αριστερά
Διαπίστωσε.
Φόρεσε τα φτιασίδια του
Ο τοίχος
Όπως παλιά
Και Στάθηκε Στη μέση
Μεταμφιεσμένος.
Και να τα γέλια στα τρεχούμενα
Και να τα θαυμαστικά
Στα επινοήματα

Δημοσιεύτηκε στο ΠΟΝΤΙΚΙ,
τεύχος 1782 στις 17 Οκτωβρίου 2013

Γεώργιος Μ. Θεοδοσίου