Θλιβερά αφηγήματα

• Θλιβερά αφηγήματα και τα εικονογραφήματα έκνομης αισθητικής παρασκευάσματα, καταδεικνύουν του ξεπεσμού τα συνώνυμα.
Μυώνες δίχως την ουσία του φαιού, αστειολογήματα φωνής βραχνής, πετεινά του μεσονυκτίου στην υπηρεσία του μηχανισμού των προσδιορισμένων συνθηκών
• Αμηχανία ψαλμωδού ο βηξ και στα απαντήματα πάμπολλες οι πιθανές συλλαβές σκορπίζουν στα νοήματα την αμφιβολία.
• Εποχή των προθέσεων ενώ το παρά ξεπέρασε την ερμηνεία της αντιθέσεως και της εναλλαγής, άφησε δίπλα στο πόδας το υπολείπομαι και βρήκε τη χαμένη ταυτότητα στο μετά συνθέτοντας απερίγραπτα εφιάλτες φρικώδους αναμνήσεως.
• Και η ενοχή προσυπογράφεται διά γυμνού οφθαλμού αφήνοντας τα επιχειρήματα στην πολυλογία της καθημερινότητας.

• Όταν ξαφνικά στη δυνατή βροχή δυο πεσμένα φύλλα μπερδεύτηκαν στο μικρό ποτάμι, στο κατρακύλισμα του νερού, στα χαμηλά του πεζοδρομίου, δίπλα στα βιαστικά πατήματα της μέρας που επιμένει στην κυριολεξία της.
• Μετατροπή των φωνηέντων και στους αναρτημένους συλλαβισμούς αιφνίδια η αγανάκτηση εκ του ασφαλούς εκδήλωσε μετά μανίας την προσήλωσή της στη δύναμη του δήμου.
• Ενώ το αυτονόητο ανακοινώνεται προκαλώντας τα επιφωνήματα.
• Στην επικράτεια της παραποιημένης εκφράσεως.
Καλημέρα, Ιωάννη, κύαμους σπέρνω και φυσικά άλλοι οι οφθαλμοί του λαγωού και άλλο το σπινθηροβόλο βλέμμα της γλαυκός.
Και στο μυστικό η αναλήθεια περιπαίζει τον αφελή με την απλανή ματιά και το μόνιμο ερωτηματικό στην εκφορά.
• Περί των ιδιοτήτων των ζώων το πόνημα και στις σελίδες πυκνογραμμένες οι αναφορές περιλαμβάνουν την πολυποίκιλη έκθεση κάθε γης και λογής αναπνοής.
• Ευφυολογήματα του επιλόγου και στο απερίγραπτο χαρμόσυνο της εκπλήξεως, το πρωτοφανές έδωσε την αισιοδοξία στη μίζερη καταγωγή του σκοτεινού.
• Το τοπίο πέρασε στην αξιοπρέπεια, το παράδοξο εγκατέλειψε τη γεωγραφία κι άφησε στο φθινόπωρο την εγκαταλελειμμένη ωραιότητα.

Mυογράφημα
Στην ταράτσα του πολυώροφου κτηρίου τα απλωμένα ρούχα φούσκωναν πανιά στα τρικάταρτα και στον βοριά τα όνειρα ταξίδευαν ανάμεσα στα παραπεταμένα υπόλοιπα.
Ένα παλιό σιδερένιο κρεβάτι, δυο άδειοι τενεκέδες με τη σκουριά στην ετικέτα και τον χρόνο μάστορα της εκπλήξεως να σπρώχνει την ανάμνηση ζωντανή.
Κεραίες γυμνές, καλώδια ξεφτισμένα, ξάρτια να κτυπούν στα πλευρά, παραμελημένα σκαριά να αφηγούνται τα όνειρα. Στον ουρανό γκρίζα τα σύννεφα και στα σύρματα παρατεταγμένα πουλιά ταχυδρόμοι της ομίχλης, υπογραφές μιας ίδιας μέρας μονόχρωμης.
Στα μικρά χέρια ένα παλιό κοντάρι αυτοσχέδια αναπαράσταση παλιάς ιστορίας, ένα καπάκι απ’ τον τρύπιο κάδο στην άλλη μεριά κι απέναντι οι εχθροί φτιαγμένοι στο λευκό χαρτί, στη σειρά του μυαλού που διηγείται.
Θόρυβοι και κρότοι στη μάχη του απογεύματος δίπλα στα παλιά κάγκελα, στον περίγυρο της φαντασίας.
Και στις φωνές τα πρόσωπα, δράκοι και μάγισσες.
Να αλλάζει η χροιά στις μεταμορφώσεις.
Στο παραμίλημα να τρέχει η μοναξιά να φτιάχνει το συναίσθημα.
Κι όταν πέφτει το πρώτο σκοτάδι στην κατηφόρα, στα γυριστά σκαλιά, στα ακροπατήματα μπροστά στο ανοικτό βιβλίο να πεταρίζει το βλέμμα στα ίδια γράμματα.

Ευκτήριον
Αριστοτεχνία της ανάγκης
Στο ξεδιάλεγμα της πέτρας
Εφαρμογή των ακμών
Στη γεωμετρία των ευθειών
Των καθέτων και των παραλλήλων
Των καμπυλόγραμμων σχημάτων
Της Γεννήσεως
Χωρίς το νερό και το χώμα
Με την ξερολιθιά στη μοναξιά του
επινοήματος
Στην παλαιότροπη πρωτοτυπία
Του Αγνώστου

Δημοσιεύτηκε στο ΠΟΝΤΙΚΙ,
τεύχος 1781 στις 10 Οκτωβρίου 2013

Γεώργιος Μ. Θεοδοσίου