• Παγίδες των λεξημάτων

• Αποτομή της ψευδαισθήσεως και ο πρόδρομος των σκέψεων συμμαζεύει τη δυσαρέσκεια των μορφασμών. Οι αποστάσεις των σημείων έδωσαν στα τέρατα τον σύνδεσμο και οι ερμηνείες, ηχοβολήματα γρήγορης αναπνοής, μεταποιούν τις εκφωνήσεις.
• Κάπως έτσι στον επίλογο των εκδηλώσεων, με το συμπύκνωμα των νοημάτων να αποπροσανατολίζει την ευκολία της αναγνώσεως, ξεκίνησε ο προσδιορισμός του φθινοπώρου.
• Οι ανακοινώσεις στην επικράτεια δίνουν στις απαντήσεις τα παρερμηνεύματα της εποχής και ένας πανικός ακουμπισμένος πάνω στις προτάσεις αφήνει στα φωνήεντα την οξεία του παραλόγου.

• Παγίδες των λεξημάτων – έτσι για να περνά  και να χάνεται ο φόβος στον καιρό –, στη διαδοχική επανάληψη των γεγονότων. Και στον σκοπό, ένα σφύριγμα έκοψε στα δυο την προσοχή περιπαίζοντας τα καθιερωμένα.
• Στη μεγάλη ακτή τα σκιάχτρα έμειναν μόνα τους. Οι λιγοστοί λουόμενοι απεσύρθησαν  εκ του περιβάλλοντος. Για το καλό του.
• Η μοναξιά της πέτρας περιτριγυρισμένη απ’ τις αντιαισθητικές κατασκευές του ανθρώπινου είδους. Σκουπίδια και ξεχασμένα υπόλοιπα. Μελαγχολία. Παραμιλά στο απόνερο το παράπονο του ναύτη.
• Επιμύθιον καλοκαιρίας και το παραλήρημα βρήκε μια άκρη στα σκονισμένα βιβλία. Στο σύννεφο, μια ιστορία ξέμπλεξε τα πρόσωπα και στα ακρογιάλια δελφίνια χόρευαν στις παραγράφους.
• Πολιτικής αναλύσεως συνέχεια και στο σύμπαν οι σφαίρες της ηλιθιότητας προετοιμάζονται. Η γραφικότητα ξεπέρασε τα σύνορα και στις διφθέρες οι παμμέγιστοι φτιάχνουν τις προτάσεις της ενημερώσεως.
• Στα παρανοήματα, κρυμμένη η αλήθεια στις αμμουδιές και στα δυσνόητα συνθέματα. Στα προσκαλέσματα και στις φωνές. Στα ξελογιάσματα του βοριά, όπως κατεβαίνει απ’ τα ψηλά αναστατώνοντας…
• Και στο υψωμένο χέρι ένα λευκό, λεπτομέρεια της νοσταλγίας, αφιερώνει στον αποχαιρετισμό μια σταγόνα απ’ τον Αύγουστο.

Mυογράφημα

Μαύρο μακρύ να σκεπάζει τον αστράγαλο. Μαλλιά να τρέχουν στον ώμο. Ένας  ξύλινος σταυρός περασμένος σε ένα λεπτό σχοινί, κρεμασμένος στο  λαιμό. Να ακουμπά στα στήθια.
Έμεινε τελευταία. Την ώρα που η μπουκαπόρτα έγδερνε το τσιμέντο, ακούμπησε το βήμα της στην αποβάθρα.Το βλέμμα της σήκωνε τον ουρανό ολόκληρο και στο σκοτεινό τα μαχαιρώματα, κόκκινες μολυβιές, έβαφαν τον πόνο.
Στάθηκε ακίνητη. Αγιογραφία του ύστερου.  
Στη νύχτα. Λιγοστές οι φωνές.
Γονάτισε. Στην ταπείνωση του σώματος η ικεσία κι η απόγνωση.
Χαμένες ελπίδες και στα μονολογήματα ανακατεμένα τα δάκρυα. Μουρμουρητά της προσευχής και μέσα στα φώτα η μοναξιά να σέρνεται στο πλακόστρωτο.
Στο καφενείο τα βλέμματα έδιωξαν τη συμπόνια. Σχόλια και εικασίες. Ερωτηματικά και απαντήσεις. Συμπεράσματα και στο αγκομαχητό ένα ποτήρι νερό να παίρνει το λαχάνιασμα.  
Στην ανηφόρα πίσω απ’ τη βαριά ξύλινη πόρτα. Στο μεγάλο καμπαναριό με τις πολλές φωνές, όταν ο καημός βγαίνει σκυφτός μαζί με τη συγγνώμη στην ποίηση των ύμνων.

Όμμα

Περίσσεψε στο λευκό
μια βλεφαρίδα
Και άνοιξε  
Στο βλέμμα την ημέρα
Με το θάμπωμα
Πάνω στο βράχο
Και το φως
Στη σκιά
έξω απ το ίσιο
και έκλεισε
στη ματιά τη νύχτα
με το αχνοφέγγισμα
της μικρής φωτιάς
πίσω απ’ το ραγισμένο γυαλί
με το ραμμένο μπλέ
στο περιχάραγμα

Δημοσιεύτηκε στο ΠΟΝΤΙΚΙ,
τεύχος 1775 στις 29 Αυγούστου 2013

Γεώργιος Μ. Θεοδοσίου