Δευτερολογήματα ποιότητας

◆ Του Υπερίωνος η συνέχεια όταν ο Αύγουστος αφήνει στα διαστήματα την ανάμνηση.
◆ Και ο χρόνος, δημιούργημα των ήχων, μουσικολογία του βοριά, όπως εκείνο το σφύριγμα που παίζει ανάμεσα στις καλαμιές, χωρίς το άχρηστο προαναφώνημα του δικαιολογήματος, συνθέτει την απορία του χάους.
◆ Έτσι οι μεγάλες προτάσεις ευφυώς και με περίσσια χάρη φτιάχνουν από μόνες τους τις διαθέσεις των φωνών.
◆ Τα φεγγάρια και οι ανοητολογίες ξεπέρασαν τον εαυτό ακόμα και του παρακείμενου. Η δοκησισοφία, έννοια ταυτισμένη με την εθνικότητα, εξεδήλωσε τη ρητορική της εις τας παραλίας εις διαφορετικάς στάσεις αναλόγως των επιρρημάτων.
◆ Καλά κρατούν τα σχήματα την υπερφίαλη αισθαντικότητά τους και η χυδαιότητα των πλαδαρών απεικονίσεων φεύγει μακριά από την κυριολεξία αποκαθιστώντας τη μεταφορά στα πρωτοσέλιδα.

◆ Λιγοστά υφάσματα στην παρέλαση των φαντασμάτων και οι προκλήσεις, ουσιαστικό απώλειας του συμφώνου, ταυτίζονται με την περιρρέουσα αυθάδεια των ενστίκτων.
Προσκλήσεις και στην ερμηνεία του άλματος τα μονοσύλλαβα σέρνονται βαθυστόχαστα παρερμηνεύοντας τις πράξεις.
◆ Ευτραπελίας το ανάγνωσμα δίχως αντίκρισμα, μια και οι ορισμοί περιπλεγμένοι βυθίζονται στην κινούμενη άμμο της ηλιθιότητας.
◆ Και στη μεγάλη πόλη οι άρχοντες ανακοινώνουν και ανακοινώνονται, γράφοντας και διαγράφοντας, πράττοντας και διαπράττοντας μικρά και μεγάλα αμαρτήματα.
◆ Και η τέχνη του λόγου στην αντίστροφη σύνθεση προτείνει τα τεντωμένα δάχτυλα πέντε τον αριθμόν κατά πρόσωπον στους διορισμένους του τόπου τούτου και αποσύρεται εκ του περιβάλλοντος καθυβρίζοντας διά την χρόνια ασέλγεια.
◆ Δευτερολογήματα ποιότητας τελευταίου γράμματος στα τετράδια και τα παιχνιδάκια στην άμμο καθορίζουν πλήρως τη γελοία μορφή της καταντημένης επικράτειας.
Καθ’ ομοίωσιν η εικόνα και στο γύρισμα της πλάτης το χάχανο αποκαλύπτει το απιστεύτου βεληνεκούς βλακώδες αποτύπωμα.
◆ Κατά τα άλλα, στο μικρό λιμάνι οι αργοπορημένοι επισκέπτες της αποβάθρας προσπαθούν να αναπνεύσουν λίγο απ’ την ψευδαίσθηση του επιλόγου, ενώ ο βοριάς ευλογά το καλοκαίρι του.

Μυογράφημα

Ξεχείλιζαν τα υπόλοιπα στα πλευρά της ψάθινης χειροποίητης κατασκευής. Μαύρο το κατωφόρι με ένα φαρδύ λουρί στη μεσόσφαιρα. Λευκό υποκάμισο ανοιχτό και χρυσή καδένα. Δάχτυλα χοντρόπετσα, ασπριδερά, μαλλιαρά στις κλειδώσεις και ένα κόσμημα να καλύπτει τη χυδαιότητα της αντιαισθητικής παρεμβάσεως.
Εντός της στοματικής κοιλότητας πούρο αντιστοίχου όγκου, παράσημο εντύπωσης διαλογής περιοδικού εντύπου χρωματιστής ύλης και γυαλιστερής νοημοσύνης.
Λέξεις προελεύσεως γκρεμισμένου τοίχου και συνθηματολογική εκφορά λόγου αστείας συλλογιστικής. Καύκαλο γδυμνό με τας φλέβας να πετάγονται στην κυριολεξία, ενώ οι θαμώνες να διασκεδάζουν χωρίς εντροπή αντικρίζοντας τη μοναξιά του τραγέλαφου.
Πλησίον διακρίνεται διά γυμνού οφθαλμού χαριτόβρυτος εύπυγος δεσποσύνη απείρου κάλλους ενδεδυμένη με πανωφόρι διαφάνειας πρώτης αναπνοής και εις την χαμηλήν επικράτειαν λιγοστά εκατοστά εν είδει υπενδύματος. Γλώσσα μακριά διχαλωτή με την προφορά του πλαταγίσματος και την επαναλαμβανόμενη χρήση εκφράσεως της αρνήσεως της υπάρξεως, δευτερολογεί ασυστόλως.
Δεν υπάρχει, στη γενική της γελωτογραφίας, ενώ η αφήγηση συγκλονισμένη πετά την καλύπτρα της εις τα επουράνια.

Σημαίνον

Σημείο συνόλου
Των αισθήσεων
Προσδιορισμός
Αυθαιρέτου σχέσεως
Της γλώσσας
Στο κάλεσμα
Με τη μελαχολία της προσευχής
Στο σκαρφάλωμα
Πάνω στην πέτρα
Στο φρύδι του λευκού
Και στην περισπωμένη του ξύλου
Ενώ η μουσική
Να φεύγει στη θάλασσα
Ξυπνώντας στη φέρουσα
Την αμαρτία
Του σημαινόμενου

Δημοσιεύτηκε στο ΠΟΝΤΙΚΙ,
τεύχος 1774 στις 22 Αυγούστου 2013

Γεώργιος Μ. Θεοδοσίου