Αυτά εν ολίγοις

◆ Με τρυφερότητα αναπόλησε το υποκείμενο την παλαιοτροπία της συμπεριφοράς ενώ ο άρχων της καλοκαιρίας έδινε στις εκδηλώσεις του λόγου και της πράξεως τις λεπτομέρειες των εποχών.

◆ Η δοκισησοφία ξεπέρασε την ευθεία του ορίζοντος και τα δικαιολογήματα προφανείς παράγραφοι πανικοδρομίας ηχοβολούν αφήνοντας στα υπόλοιπα την αντίστοιχον δυσοσμία.

◆ Στα μειδιάματα κρεμασμένη η ανυπαρξία και η ακατάπαυστη αναζήτηση της προσοχής διαγράφει την πλάγια γραφή της επισημάνσεως δίνοντας τα αποσιωπητικά βουβά σημειώματα εντός των παρενθέσεων.

◆ Εν συνεχεία μικρές λέξεις τοποθετημένες παραγύρως σε προβλέψιμα συμπεράσματα ντύνουν τη μελαγχολία με το απεικόνισμα του κυρτού σχήματος της καλής συμπεριφοράς.

◆ Και η οργή αντίδραση αναπόφευκτη γίνεται κόμπιασμα προλαβαίνοντας το ερυθρόν, το πασίδηλον που ζωγράφιζε ανελέητα κάτω απ’ τις κόρες τους χαρακτηρισμούς των εκπομπών.

◆ Αυτά εν ολίγοις.

◆ Διότι στην επικράτεια των μεγίστων οι νεράιδες κτύπησαν με το ραβδί κάθε μορφή ηλιθιότητας και τοιουτοτρόπως η χώρα απέκτησε εκ της γεννήσεως τοιούτον πληθυσμόν διαφορετικότητας ώστε ο νους να απορεί διά την διάσπαρτον μοναδικότητα των ανθρώπινων αυτών προτύπων.

◆ Αχ! Αναστεναγμός σημαντικός όλων των διαθέσεων. Εκδήλωση στοματικής απελπισίας και αγανακτήσεως, λογοτεχνικής σημασίας ύψιστης, συνοδευόμενης από καιρού εις καιρόν από ρήματα επίθετα και ουσιαστικά ποικίλης ερμηνείας. Εις ορισμένες περιπτώσεις το μονοσύλλαβον δύναται να προκαλέσει και ερωτικούς συνειρμούς ανακατεμένους με τον απαραίτητο πόνο τον οποίο διαθέτει η πολυπλοκότητα των τεσσάρων πράξεων.

◆ Και για την κατανόηση.

◆ Ο άνεμος βόρειος και δυνατός προσπαθεί να συμπαρασύρει την αιτιατική έξω από τις πτώσεις.

◆ Το σχήμα στο μισάνοιχτο παράθυρο ημίγυμνο. Το λευκό προκάλυμμα έδινε τα διαστήματα στην όραση. Στα μαλλιά η υγρασία όργωσε όλο τον Αύγουστο και τα φεγγάρια σκάλισαν τον αριθμό τους πάνω στον βράχο.

Μυογράφημα

Μόλις έπεσε η μπουκαπόρτα, ο θόρυβος έγδαρε τη μονοτονία και στο τσιμέντο ένα καινούργιο σημάδι ασήμαντο σημείωσε την ώρα ενός ακόμα ταξιδίου. Στο ίδιο σημείο κάθε φορά. Με τις ίδιες λέξεις, τις ίδιες προσταγές, τους όμοιους ήχους.

Να τινάζεται η μπαρούμα επιμένοντας στο κράτημα να φεύγει το τρίξιμο μαζί με το νερό, να φράζει η αλμύρα τα ξεφτισμένα μέρη. Να κάθεται αργά ανάμεσα στις μπίντες, να διώχνει στη συνέχεια της υποτακτικής όλη την αισθαντικότητα.
Κι όταν το βαπόρι αφήνεται στο μικρό αντιμάμαλο και το χοντρό σχοινί πάει μια στο τέντωμα, μια στην καμπύλη, βγαίνουν στην ουρά με τις πραμάτειες τους.

Ανυπομονησία της επόμενης στιγμής και στα σφιχταγκαλιάσματα τα αποτυπώματα μονολογούν.

Εκείνη ήταν μόνη. Κρατούσε μόνο ένα λουλούδι. Είχε φωνή και ψιθύριζε. Μια λέξη.
Ο αέρας να τρέχει στα χείλια της. Και στο ισοκράτημα φανερώνεται. Στην αποβάθρα όπως κάθε μέρα. Από τότε.
Κρατούσε μόνο ένα λουλούδι και έναν Αύγουστο.

Κίνησις

Εύγραμμος
Στα παράλληλα
Εντυπώματα
Του επουράνιου θόλου
Με το θάμπος
Της επερχόμενης
Λέξεως
Αφιονισμένη
Στην τάση του ανά εναντίον της προθέσεως
Κατά
Και όταν έφτασες
Στην ανοιχτή πόρτα
Άφησες το κτύπημα στα δάχτυλα
Και κατέβηκες ξανά
Ακούμπησες στο πάτωμα
Κι έξυσες με τα νύχια
Τους λεκέδες

Δημοσιεύτηκε στο ΠΟΝΤΙΚΙ,
τεύχος 1772 στις 8 Αυγούστου 2013

Γεώργιος Μ. Θεοδοσίου