ντοστογιεφσκι και ντικενς, χεμινγουαιη και κινκ, εκο και κραιτον, βελικοφσκυ και αλθερ, ολοι τους γραφουν (εγραψαν) για ενα θεμα, ολοι τους εχουν (ειχαν) ενα κινητρο/ τον ανθρωπο και οχι τον Ανθρωπο/
αλλωστε περα απο απο εμας, περα απο τον εαυτο μας δεν ξερουμε τιποτα, δεν βλεπουμε τιποτα/ ειμαστε σκουληκια που απλα αναδευουμε το περιβαλλον μας/ τη λασπη που μας αναλογει/
και αυτο δεν μας κανει καθολου συμπαθεις/ γιατι μεσα μας συνυπαρχουν ο ντε σαντ και ο γκαντι, ο χριστος και ο μουσολινι, η μητερα τερεζα και ο χιτλερ/
ολοι κ ολα απαρτιζουν το μικρο μας συμπαν/ αυτο που χρειαζεται για να ενεργοποιηθει αυτο το δυναμικο δεν ειναι μια σπιθα, αλλα ενα κενο σημειο μεταξυ δυο σημειων/
το αδιαφορο του ειναι μας/ μια καλυμενη ερημος, μια σκεπαστη αβυσσος, οπου ηθικα και ανηθικα στοιχεια κατακρημνιζονται καθημερινα/
ηθικα?.../ εγραψα ηθικα???.../ λαθος μου/
ηθικη δεν ειναι τιποτε αλλο παρα συνολο κανονων αποδεκτο απο ανθρωπινη ομαδα ανεξαρτητως αριθμου μελων της/
σκληρο, αιχμηρο, ισως ευγευστο, αλλα οχι ψευτικο/
δοξαστε με η σκοτωστε με/
η πεμπτουσια του ανθρωπου/ η ουρανια κληρονομια του και το αιωνιο ζοφος του/ και στη μεση απειρες διαβαθμισεις/
το εγω σε πληρη αρμονια -η αντιστιξη?- με το μη εγω/