στον Ιστοχώρο του Λογοτεχνικού Club,που δημιουργήθηκε από ανθρώπους που αγαπούν την λογοτεχνία και επιθυμούν να προβάλλουν αυτό το κομμάτι του πολιτισμού μας σε όλον τον κόσμο. 
Ξεκίνησα ένα ταξίδι για την ευτυχία
είδα όμως τη θάλασσα της θλίψης
να ξεδιπλώνεται μπροστά μου
και να μην μπορώ να κάνω κάτι.
Είδα μία βάρκα κοντά στο πλοίο
αλλά δεν την κάλεσα να πλησιάσει.
Θέλησα να δω τα χρώματα…
Τα σχέδια του πόνου των λέξεων .
Οι θύελλες χόρευαν πάνω στο κατάστρωμα
και κατάτρωγαν τα πλευρά του…
Έσχιζαν τη σάρκα του, σκορπίζοντας την
και αφήνοντας σημάδια στην μπλαβιά απεραντοσύνη,
προμηνύοντας το τέλος.
Προσπέρναγα τα λιγοστά κομμάτια ξηράς…
άλλο το ταξίδι μου, κι άλλος ο προορισμός.
Πράσινη γης που άφηνε την ελπίδα
καρποφορίας και θαλπωρής…
Νερά που κοιμόντουσαν στην πλώρη...
και φύκια για προσκεφάλι…
Μα πάντα το όνειρο του προορισμού !
Να δεις την γη σου, αυτή που ονειρεύτηκες
ένα βράδυ κάτω από τον έναστρο ουρανό
σε εκείνο το πεφταστέρι που έκανες ευχή…
Τώρα τίποτα από αυτά δεν υπάρχει…
Μόνο νερό και άλμη.
Ο ορίζοντας ένας άγριος κέρβερος
περίμενε τον ερχομό μου
στέλνοντας αέρηδες και βροχές.
Το καράβι νεκρό δίπλα μου
ταξιδεύει στην αιώνια κλίνη του
ώσπου να σαπίσει και να χαθεί…
Δεν κολυμπώ…
δεν νιώθω ναυαγός χωρίς σανίδα σωτηρίας
για να κρατηθώ, να ελπίσω…
Σύμμαχος μόνο ο προορισμός !
Όχι οι ευκαιρίες που αφέθηκαν,
η πράσινη Γη με το γλυκό το μέλι…
Θυμάμαι την υπόσχεση εκείνου του βραδιού
και σαν ναυαγός κοιτώ τον τυφώνα
που σκοτείνιασε τον ορίζοντα…
Ούτε ένα άστρο να με κοιτάξει…
Δεν ξέρω αν αυτός με πλησιάζει ή εγώ…
Σκέψεις και εικόνες κείτονται δίπλα μου…
Πρόσωπα και στιγμές…
Και ούτε ένα ίχνος σωτηρίας.
Απλά αναμονή και πικρή φαντασία
στο ναυάγιο που με εγκατέλειψε…
Δίχως να μπορώ σε κάτι να πιαστώ,
να πλαγιάσω και να κοιμηθώ τον ύπνο μου..!