στον Ιστοχώρο του Λογοτεχνικού Club,που δημιουργήθηκε από ανθρώπους που αγαπούν την λογοτεχνία και επιθυμούν να προβάλλουν αυτό το κομμάτι του πολιτισμού μας σε όλον τον κόσμο. 
-Στο εργοτάξιο παραγωγής της καθημερινότητας.
-Ο άνθρωπος με τη φόρμα. Χρόνια στη Ζωή. Η κίνηση συνεχής, πανομοιότυπη, έδινε στην πορεία του τη μονοτονία της επαναλαμβανόμενης πραγματικότητας.
-Η σκέψη προσηλωμένη στο ανεβοκατέβασμα ενός εμβόλου. Ψιθύριζε συνεχώς τα επιρρήματα για να μην αφήσει τη λησμονιά να φτιάξει το λάθος.
-Το πρωί
η καλημέρα.
-Μηχανές και άνθρωποι.
Χωρίς να ξέρει κανείς ποια ήταν η προτεραιότητα. Βουητό και ένα ακίνητο βλέμμα να παρακολουθεί πιστά το λειτουργικό διά παν ενδεχόμενο.
-Κανένας ήχος αλλιώτικος,
καμιά έκπληξη να ξεπερνά τον θόρυβο μόνο πού και πού κανένα ερωτικό αγνάντεμα στο βάθος να προσηλώνεται στην ανάγκη των ματιών για ξόδεμα.
-Μετά ένα κουδούνι.
Διάλειμμα, λίγο φαγητό, κάποιες πανικόδρομες λέξεις. Επικοινωνία ασυνάρτητη στους μικρούς χρόνους των συναναστροφών.
-Η επανάληψη της φθοράς συνεχίζεται.
-Ακουμπισμένη η συνήθεια σκιαγραφεί το ημερήσιο πρόγραμμα.
-Η ώρα βασανιστική, κάποια στιγμή κλείνει την ημέρα.
-Το βράδυ. Η καληνύχτα.
-Τα ρούχα αλλάζουν. Η πανομοιότυπη κίνηση εγκαταλείπεται. Απ’ το μικρό ντουλαπάκι βγαίνει και φοριέται το χαμόγελο.
Η σκέψη προσπαθεί να βρει τα ίσια της.
-Στον γυρισμό εικόνες πηγαινοέρχονται.
-Μέρες χαρούμενες, έρωτες και πάθη.
-Έρχονται και μουσικές από μακριά να αποστηθίσουν την ευτυχία. Να την καρφώσουν στο μυαλό, να ξεχαστεί η ίδια κίνηση κι ο θόρυβος.
-Αυτός
ο ομόφωνος.
-Το ισοκράτημα το μαύρο της ζωής που θέλει να ξεχάσει.
-Στο εργοτάξιο παραγωγής της καθημερινότητας.
-Ο άνθρωπος!
Γιώργος Θεοδοσίου