στον Ιστοχώρο του Λογοτεχνικού Club,που δημιουργήθηκε από ανθρώπους που αγαπούν την λογοτεχνία και επιθυμούν να προβάλλουν αυτό το κομμάτι του πολιτισμού μας σε όλον τον κόσμο. 
Σε εσφιξα στην αγκαλια μου κ σου ειπα σ αγαπω,
μου ειπες κ συ το ιδιο.
Αφεθηκαμε κ οι δυο στη αγκαλια του φεγγαριου,
με τα ποδια μας να τα βρεχει το κυμα απαλα.
Ξαφνικα όμως ένα κυμα μεγαλο μας μουσκεψε μεχρι
πανω.
Κ τα
κινητα μας τελος. Τεχνολογια τελος.
-Τους ζυγους λυσατε! Ξελαρυγγιστηκε φωναζοντας ο στρατηγος.
Κ τα προβατα, εμεις,σκορπισαμε δεξια κ αριστερα παντα μεσα στο μαντρι.
Κ περασαν χιλιαδες κ χιλιαδες χρονια κ τα πραγματα τα ιδια,
κ καπως χειροτερα-( επιδεινωνεται το περιβαλλον),
κ η μαντρα κ τα προβατα κ ο στρατηγος παντα εκει.
Αλλα προβατα, αλλοι στρατηγοι.
Κ το σουρσιμο των αλυσιδων παντα εκει, σαν μουσικη.
Τοσο τον ειχαμε συνηθισει αυτό τον ηχο της αλυσιδας που όταν καποιος κατασκευασε ένα πραμα σαν κιθαρα κ αρχισε να την γρατσουναει ειπαμε ότι μας χαλασε την ωραια ατμοσφαιρα. Αυτος συνεχιζε να παιζει την κιθαρα του κ μεις του σπασαμε την κιθαρα του.
Μειναμε παλι μονοι, εμεις κ οι αλυσιδες μας κ ο ηχος τους,
«κ που κ που ακουγοταν ένα πνιχτο μουσουνισμα, ιδιο ροχαλητο που λεγαν οσοι ξερανε, είναι αυτος ο ρογχος του θανατου»(Ελυτης),
Κ ερχοντουσαν οι ασφαλιτες κ σερναν εξω από το μαντρι το
πτωμα να το φανε τα ορνια,
κ μεις κοιταζαμε. Τσιμπιόμασταν να βεβαιωθουμε ότι ειμαστε ζωντανοι.
Συχνα ερχοντουσαν φορτηγα κ φόρτωναν καμποσα προβατα από μας. Τα πέρναν για σφαγη. Καπου γινοταν πολεμος. Κ ξαναεπεστρεφαν τα φορτηγα αδεια για να φορτωσουν καινουργιο αιμα. Προβατα. Κ οι αξιωματικοι πέρνοντας ένα υφος σοβαρο εδιναν στις προβατινες τσιγκενα μεταλλια: ο γιος σου επεσε μαχομενος για την πατριδα.Ηρωας.
Ειχε προβατινες που ειχαν μεχρι 11 μεταλλια. Εντεκα παιδια σκοτωμενα σε πολεμους.
Κ ολοενα το μαντρι μεγαλωνε κ ψηλωνε τους τοιχους του
για περισσοτερη ασφαλεια.
Κ καποιος μια μερα ρωτησε:
-Γιατι ψηλωνουν ολο κ περισσοτερον οι τοιχοι του μαντριου; Κ ποιον φοβομαστε εκει εξω; Αφου ειμαστε ολοι μεσα στο μαντρι-7,6 δις-ποιον φοβομαστε εκει εξω;
Κ δεν πηρε απαντηση.
Κ την άλλη μερα ψηλωσαν το τοίχος άλλο ένα μετρο,
κ ηρθε κ καθησε πανω στο τοιχος ένα γερακι. Καί 7,6 δις πολλαπλασιαζομενο επί 2, μάτια γυρισαν κ κοιταζαν το γερακι κ ουτε που συγκινηθηκε. Εριξε μια κουτσουλια στο τοιχος κ την εκανε.
Κ την άλλη μερα ψηλωσαν το τοιχος άλλο ένα μετρο,
Κ προσμεναμε ολοι να ρθει ένα γερακι, ένα πουλι,να κατσει στο τοιχος. Κ δεν ηρθε.
Ανοιξαν όμως οι γιγαντιες οθονες LCD (LSD?) που ηταν πανω στο τοιχος. Ωρα των ολυμπιακων αγωνων η της μπαλας, καποιου τουρκικου σηριαλ.
Κατσαμε ολοι οκλαδον κ κοιταζαμε.
Ανοιξα το λαπτοπ μου στα email μου κ διαβασα:
Microsoft Corporation(US) live.com/security.
Προσωρινος αποκλεισμος.
Εδωσα τα στοιχεια μου κ περιμενω τωρα τρις μερες να μπω κ δεν μπαινω στα email μου. Αυτος που χειριζεται το συστημα μπορει κ μπαινει κ γω δεν μπαινω.
Κ το τοιχος ψηλωνε κ ψηλωνε,
Θαρρεις κ η υπαρξη του ανθρωπου στη γη είναι αυτό
το τοιχος. Κ το τοιχος εγινε ένας μεγαλος φραγκικος πυργος . Ενας πανυψηλος στρογγυλος πυργος,
Που κατω στον πατο του ζουσαν ανθρωπινα μυρμηγκια,
Κ ο ξεχασμενος αστροναυτης τραβηξε μια αναμνηστικη φωτογραφια της γης μας. Αυτοφωτογραφηθηκε, κ πισω του ειχε τη γη. Κ μας εστειλε αυτή τη φωτογραφια με email.
H γη πλεον δεν είναι στρογγυλη αλλα ένα μακριναρι φουγαρο, σαν καννη ενός κανονιου που ξερνα δηλητηριο. Ένα πουρο Αβανας που γυριζει γυρω από τον εαυτο του κ γυρω από τον ηλιο.
Κ το γερακι; Κ τα πουλια; Κ τα ζωα; Κ τα δεντρα;
Μουσειακό παρελθον. Εξαφανισθεντα ειδη. Από καιρο.
Η γη ένα πουρο που καπνιζει κ στελνει την νικοτινη του στους 10 αιθερες. Η προσφορα
του ανθρωπου σε αυτό που αποκαλουμε Μανα Συμπαν. Υπαρξη.
Καρκινο.
Η γη ένα πουρο που καπνιζει κ ξερνα καρκινο.
Κ μια μερα ηρθε η Εxpress του θεου με τους γερανους της κ μας ρυμουλκησε μεχρι το σκουπιδοτοπο του συμπαντος. Κ μειναμε μια μερα εκει. Δεν μας αντεξαν τα ντοπια σκουπιδια. Μεγαλο προβλημα μαζι μας. Γριφος. Τη λυση την εδωσε ο Ηφαιστος. Στη Μαυρη Τρυπα. Κ μας ρυμουλκησαν μεχρι εκει. Κ γυριζαμε για χρονια εκει γυρω της μεχρι που αποφασισε κ μας καταπιε. Μας ξερασε 3 φορες μεχρι που μας καταπιε. Κ ο Στηβεν Χοκινγκ αρχισε να μελετα το μυστηριο: τρις φορες μας ξερασε μεχρι που μας καταπιε.
Κ τα μωρα; Οι αθωοι; Τι φταινε; Γιατι κ αυτοι στη μαυρη τρυπα; Καλα, εμεις οι μεγαλοι κ οι κουτοπονηροι στη πισσα κ στο θειαφι. Οι αλλοι όμως γιατι;
Ακουστηκε ένα κλαμα μωρου πανω στη νεα γη,
κ οι πρωτογονοι ηταν χαρουμενοι. Ο αρχηγος της φυλης σκαλισε ένα ελαφακι πανω σε ένα μαλακο ξυλο κ το αφησε διπλα στο μωρο. Αναψαν μια μικρη φωτια κ εκατσαν γυρω της. Ακουγονταν καμποσα αγρια ουρλιαχτα γυρω τους μεχρι που ακουστηκε κ το λιονταρι.Προς στιγμη σαν να φοβηθηκαν κ ο πιο μικρος σηκωθηκε κ εκανε το γιονταρι. Ολοι χαμογελασαν κ ο αρχηγος τον πηρε στη αγκαλια του κ του χαιδεψε τα μαλλακια του. Κ αυτό αρχισε να παιζει με τις χαντρες από πετρα που ειχε κρεμασμενες στο λαιμο του μεχρι που το πηρε ο υπνος. Κ οι αλλοι εμειναν να κοιταζουν τα αστρα σιωπηλοι. Κ ακομα πιο σιωπηλος ο αρχηγος τους. Καμια φορα κ το κλαμα του μωρου να μπαινει αναμεσα στη σιωπη τους, σαν νοτες μια μουσικης.
Κ το πρωι εξω από την καλυβα του μωρου υπηρχε ένα ολοκοκκινο λουλουδι. Ενα ροδο, που ολοι περασαν από μπροστα του κ θαυμασαν. Εμεινε εκει για μερες μεχρι που ξεραθηκε. Ο αρχηγος το εβαλε μεσα στα χερια του σαν να κρατουσε πολιτιμο διαμάντι κ το ετριψε μεσα στις χουφτες του μεχρι που το εκανε σκονη κ το σκορπισε μεσα στη καλυβα του μωρου.Δυο τρις ακτινες μπηκαν από τις χαραμαδες κ καρφωθηκαν σαν βελη μεσα στο χωμα της καλυβας.
κριστοφ,γη,2012